پژوهشگران با «مقام» به آخر خط چهاردهم رسیدند

در ابتدای این نشست، محمدعلی مراتی دبیر جشنواره در سخنانی مطرح کرد: واژه «مقام» در موسیقی کلاسیک حوزه ایرانی، عربی، ترکی معنای دقیق خودش را دارد و این شامل موسیقی رسمی این کشورهاست اما درباره اطلاقش به موسیقی اقوام ایرانی باید گفت که به نظر می رسد، بعد از انقلاب اسلامی از طریق جشنواره ها منتقل شده است. طوری که انگار واژه مقام پرستیژی را داده است که سطح این موسیقی را نسبت به موسیقی مردم پسند بالا ببرد.

مریم قره سو اتنوموزیکولوژ نیز در بخش دیگری از نشست در سخنانی گفت: واژه «مقام» از نظر ریشه شناسی نوشتاری و در درجه اول به معنای رتبه و جایگاه است و در درجه دوم باید ببینیم این واژه در چه پراکندگی جغرافیایی استفاده می شود و دیگر اینکه حضورش را در رسالات تاریخی بررسی کنیم و بدانیم در میان کدام مردمان ایران و با چه معنایی استفاده می شود تا به یک جمع بندی درست برسیم.

سپس احمد صدری پژوهشگر موسیقی نواحی ایران در سخنانی گفت: به نظر می رسد این واژه مدت هاست در تاریخ ایران وجود دارد. مقام در عرفان جایی استفاده شده است که سالک از رنگ ها رها شده و به جایگاه سکنی رسیده است و اهل طریقت برای هر کدام از این مراحل جایگاه و مقام قائل هستند. به نظر می رسد این واژه از عرفان به موسیقی عاریت گرفته شده است.

وی ادامه داد: بنده معتقدم این واژه یک واژه نو و بیشتر یک عبارت جشنواره ای است. در موسیقی کردستان و کرمانشاه خیلی از مقام های تنبور از نظر ساختار یکی هستند و در اصل باید یک مقام باشند اما این طور نیست یا حتی مردم منطقه برای دف مقام قائل هستند. یعنی جشنواره تا سازهای کوبه ای ما رسوخ کرده است و عجیب است که این موضوع کاملاً میان استادان دف نوازی جا افتاده است اما مثلاً مردم خوزستان اصلاً از مقام استفاده نمی کنند و واژه «اطوار» را جایگزین کرده اند و کرمانی ها نیز به آن «رو» می گویند.