سال گذشته رسانه‌ها گزارشی دررابطه با کشف سیگنالی مرموز و خیره‌کننده منتشر کردند. این سیگنال که «BLC۱» نام دارد، ناشی از فعالیت اخترفیزیکی یا تداخل زمینی آشنایی نبود.
اخترشناسان باید تحقیقات خود در حوزه حیات فرازمینی را با دقت پیش ببرند چراکه اگر در پژوهش خود با مشکل مواجه شوند، سوال‌های بی‌جواب بسیاری به وجود می‌آید. دانشمندان تحقیقاتی درباره پدیده شراره‌های خورشیدی، که از انفجار بزرگ در اتمسفر خورشید به‌جود آمده انجام دادند. ستاره قنطورس، ستاره‌ای کوچک و سرخ‌رنگ است که بعد از خورشید نزدیکترین ستاره به زمین به شمار می‌رود.
یکی از دانشجویان دکتری در دانشگاه کورتین با استفاده از تلسکوپ، مشاهداتی در خصوص ستاره قنطورس انجام داد تا پدیده شراره خورشیدی را بررسی کند. این ستاره با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود. اشعه‌های خورشیدی به قدری قوی نیستند که زندگی روی زمین را مختل کنند. در ستاره قنطورس به‌دلیل سطح نامساعد امکان حیات وجود ندارد اما تنها ستاره‌ای است که انسان‌ها می‌توانند در طول زندگی خود مشاهده کنند.
سفر دوطرفه به فضا ۸.۴ سال نوری طول می‌کشد اما یک دوربین کوچک با بادبان سبک می‌تواند طی ۵۰ سال به فضا برود. BLC۱ یک طول موج کوتاه و زردرنگ است و فقط زمانی خودش را نشان می‌دهد که تلسکوپ به سمت ستاره قنطورس باشد. به طور معمول سیگنال‌ها باند باریکی از فرکانس را اشغال می‌کنند اما سیگنالهای ستاره‌ها محدوده وسیع‌تری را در برمی‌گیرد.
طول موج BLC۱ برای چند ساعت تداوم پیدا می‌کند. ستاره قنطورس تنها یکی از صدها میلیارد ستاره کهکشان راه شیری است. دانشمندان برای جست‌وجوی سیگنالهای تمام ستارگان باید سرعت پیشروی فعلی خود را حفظ کنند اما از سوی دیگر ابزارها و تجهیزات حوزه ستاره‌شناسی نیز باید بهبود یابند.
