تیم ملی ایران در شرایطی این روز‌ها با دراگان اسکوچیچ کروات در تلاش برای رسیدن به جام جهانی قطر است که وضعیت مساعدی در گروه اول مرحله انتخابی دارد. ایران بالاتر از کره جنوبی در این گروه قرار گرفته و فعلا بدون شکست، مهیا می‌شود تا ۲۰ آبان به مصاف لبنان برود و آخرین بازی دور رفت این رقابت‌ها را برگزار کند.
نکته‌ای که در فهرست بازیکنان دعوت‌شده در یکی دو سال اخیر به چشم می‌خورد، اما کمی حساسیت‌ها را برانگیخته، این سؤال را به وجود می‌آورد که آیا حضور در پرسپولیس، «آپشنی» ویژه برای حضور در تیم ملی است؟ شاید در نگاه اول چنین موضوعی رد و اصولا طرح چنین پرسشی هم غیرکارشناسانه به نظر بیاید، ولی با بررسی دقیق‌تر این مورد، می‌شود به اهمیت بازی در پرسپولیس و رسیدن به تیم ملی ایران پی برد.
اینکه آیا چنین موضوعی اتفاقی است یا بر حسب متر و معیار مشخصی صورت می‌گیرد، بحثی است که شاید نیاز به کارشناسی بیشتری داشته باشد. با‌این‌حال، تا رسیدن به آن مرحله، اما از روی اسامی دعوت‌شده به تیم ملی می‌شود به این پرسش پاسخ «مثبت» داد و حضور در پرسپولیس را آپشنی برای حضور در تیم ملی دانست. پرواضح است که این آپشن با «رانت» متفاوت است و بازیکنان با سعی و تلاش به پیراهن تیم ملی می‌رسند.
در همین یکی، دو سالی که تیم ملی درگیر رقابت‌های انتخابی شده، سهم پرسپولیسی‌ها زیاد است؛ چه بازیکنان کنونی این تیم و چه آن‌هایی که پیش‌تر برای پرسپولیس به میدان رفته‌اند. در تیم ملی ایران دو دروازه‌بانی که بیشترین شانس برای بازی‌کردن را دارند علیرضا بیرانوند و امیر عابدزاده هستند. لژیونر‌هایی که از فوتبال ایران جدا شده‌اند، ولی هر دو سابقه بازی‌کردن در پرسپولیس را دارند. در خط دفاعی هم زوج اصلی تیم ملی یعنی کنعانی‌زادگان و شجاع خلیل‌زاده در پرسپولیس بازی کرده‌اند. صادق محرمی مدافع راست فیکس تیم ملی هم سابقه عضویت در پرسپولیس را دارد. در خط میانی احمد نوراللهی و کمال کامیابی‌نیا، دو بازیکن پرسپولیسی حضور دارند. حتی زمانی که کامیابی‌نیا هم از تیم ملی به دلیل مصدومیت خط خورد، باز یک پرسپولیسی دیگر یعنی میلاد سرلک جانشین او شد.
وحید امیری و مهدی ترابی، دیگر بازیکنان پرسپولیس هستند که عضو تیم ملی کنونی هستند. در خط حمله هم که مهدی طارمی، ستاره بی‌چون‌و‌چرای فوتبال ایران در کنار کریم انصاری‌فرد، کاپیتان نیمکت‌نشین تیم ملی، سابقه پوشیدن پیراهن پرسپولیس را دارند.
حالا با نگاهی مختصر به همین اسامی و البته دعوت از سعید آقایی، مهدی عبدی و شهریار مغانلو (زمانی که در پرسپولیس بود) به اردوی داخلی تیم ملی، مشخص می‌شود که این تیم سهم بسزایی در شکل‌گیری تیم ملی کنونی دارد. اما دلیل این موضوع چیست؟ آیا سرمربی تیم ملی علاقه خاصی به پرسپولیس دارد؟ این مورد دلیل اصلی نیست، چون با نگاهی به اتفاقاتی که به‌طور مشخص در پنج سال اخیر فوتبال ایران رخ داده، پرسپولیسی‌ها برجسته‌تر شده‌اند.
این تیم در پنج فصل اخیر بیشترین موفقیت در فوتبال ایران در عرصه باشگاهی و آسیایی را داشته است. پس طبیعی است که نه‌تن‌ها اسکوچیچ بلکه هر سرمربی دیگری هم بود، به دلیل درگیربودن پرسپولیس در رقابت‌های آسیایی، تجربه بیشتر و سابقه بازی بیشتر آن بازیکنان کنار همدیگر، نگاه ویژه‌ای به پرسپولیس داشته باشد. این مورد البته در دنیای فوتبال امری رایج است و معمولا بسیاری از تیم‌های ملی هم به دلیل سابقه بازی‌کردن بیشتر تعدادی از بازیکنان کنار یکدیگر، از یک تیم خاص، بیشترین ملی‌پوش را انتخاب می‌کنند. در آلمان این فرصت معمولا به بایرن‌مونیخ می‌رسد و در ایتالیا یوونتوس زیر ذره‌بین است. در همین کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس هم شرایط به همین‌گونه است؛ تیم ملی عربستان بیشترین دعوت‌شده را از الهلال دارد و سهم بازیکنان السد در تیم ملی قطر هم برجسته است.
این مورد، اما یک روی دیگر هم دارد؛ اینکه با نگاهی به همین اتفاقات، بسیاری از بازیکنان ایرانی شاغل در ایران، بدشان نمی‌آید به تیم پرسپولیس بپیوندند. حتی عنوان می‌شود که تعدادی از آن‌ها با پیشنهاد مالی کمتر در مقایسه با سایر تیم‌ها، ترجیح می‌دهند به پرسپولیس بیایند تا شانس دیده‌شدن بیشتر و البته حضور در تیم ملی را داشته باشند. به این مورد باید موفقیت نسبی پرسپولیس در آسیا را هم اضافه کرد؛ این امر باعث بیشتر دیده‌شدن بازیکنان این تیم می‌شود و نهایتا حتی اگر آن‌ها به تیم ملی هم نرسند، باز این فرصت را دارند تا با دریافت پیشنهاد‌های مالی خوب از دیگر کشورها، لژیونر شوند؛ درست شبیه به اتفاقی که برای تعدادی از بازیکنان یکی، دو فصل اخیر پرسپولیس رخ داده است.
البته که این رویه می‌تواند در چند سال آینده دستخوش تغییر هم شود؛ طبیعی است که اگر تیمی مثل سپاهان و استقلال بتوانند بر لیگ ایران مسلط شده و درخشش کافی در آسیا داشته باشند، این روند به سود آن‌ها تغییر کند. در‌واقع این «آپشنی» که فعلا در اختیار پرسپولیس است و حکم برد – برد برای بازیکنان و باشگاه سرخ تهرانی را دارد، می‌تواند تا چند سال دیگر به تیمی دیگر منتقل شود؛ به شرط آنکه در رسیدن به موفقیت ثبات لازم را داشته باشند.
