به گزارش ایرنا، بوریس جانسون که میزبانی این اجلاس را برعهده دارد روز شنبه در گفت وگو با خبرنگاران ابراز امیدواری کرد که در نتیجه اجلاس گلاسکو بتوان به هدف‌گذاری تعیین شده درباره حفظ دمای زمین تا ۱.۵ درجه بالاتر از سطح پیش از صنعتی شدن و توقف انتشار گازهای کربنی تا سال ۲۰۵۰ دست یافت.
وی افزود: ما در اجلاس آب و هوایی گلاسکو باید اطمینان حاصل کنیم که رهبران جهان گردهم آمده و تعهدات لازم در این زمینه را بپذیرند. نخست وزیر انگلیس این مطلب را در حاشیه اجلاس گروه ۲۰ بیان داشت که در شهر «رُم» ایتالیا جریان دارد.
جانسون سپس در گفت‌وگو با اسکای نیوز بیان داشت که جامعه بشری در گرداب بحران آب و هوایی گرفتار است. وی از عناصری چون بی‌تفاوتی، اختلافات سیاسی و عدم اراده برای مقابله با تغییرات اقلیمی به عنوان برخی از مشکلات دستیابی به توافق در اجلاس آب و هوایی گلاسکو اشاره کرد و افزود که این اختلافات باید به طور یکپارچه کنار گذاشته شود. وی با این حال افزود که بحران تغییرات آب و هوایی قطعا در اجلاس گلاسکو متوقف نمی‌شود، بلکه در بهترین حال روند آن کاهش می‌یابد.
بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی گلاسکو (کاپ ۲۶) نیز از ۱۰ آبان تا ۲۱ آبان ماه سال جاری با حضور شماری از رهبران جهان، کارشناسان امور زیست محیطی و فعالان حامی مقابله با چالش های مربوط به تغییرات آب و هوایی از ۲۰۰ کشور امضا کننده پیمان آب و هوایی پاریس، در شهر گلاسکو انگلیس برگزار می شود.
این اجلاس در حالی برگزار می‌شود که ساکنان کره خاکی درگیر بحران های شدید اقلیمی و زیست محیطی، انتظارهای بیشتری از قدرت های بزرگ اقتصادی جهان برای مقابله با این بحران ها دارند.
کشورهای ثروتمند که یک دهه پیش وعده دادند یکصد میلیارد دلار در سال برای کمک به کشورهای آسیب پذیر به منظور سازگار کردن خود و انتقال به انرژی پاکتر فراهم می کنند، هنوز از عمل به هدف سال ۲۰۲۰ خود بازمانده اند.
کارشناسان نشست کاپ ۲۶ در گلاسکو را آخرین فرصت برای کاهش روند گرم شدن کره زمین تا حداکثر ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از میزان پیش از دوره صنعتی شدن زمین می دانند.
پیمان پاریس پیمان جهانی مربوط به آب و هوا و گرم شدن کره زمین است که متعاقب کنفرانس ۲۰۱۵ پاریس راجع به تغییرات آب و هوایی ذیل «کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲» به تصویب رسید.
گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی یکی از نتایج مخرب صنعتی شدن کشورها و افزایش تولید گازهای گلخانه ای است که کشورها را از دهه ۷۰ میلادی (متعاقب کنفرانس استکهلم) و دهه ۹۰ (کنفرانس ریو) بر آن داشته است نسبت به موضوعات زیست محیطی با اهمیت بیشتری برخورد کرده و در قالب پیمان های زیست محیطی نظیر کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲ و پیمان پاریس ۲۰۱۵ با متعهد کردن کشورها گامی در جهت مهار میل افسارگسیخته کشورها به توسعه و توجه دادن به هنجارهای زیست محیطی بردارند.
