به‌گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از روابط‌عمومی وزارت میراث‌فرهنگی؛ آقای علیرضا عسکری چاوردی گفت: «تاریخ‌نگاران پیشین، سن بنا را از اواسط دوره ساسانی تا دوره خلافت عباسی پیشنهاد کرده بودند که سه تا چهار قرن را در بر می‌گرفت که تاریخ‌نگاری‌های پیشین بر اساس عناصر و نقشه‌معماری و نیز تعداد اندکی سال‌یابی رادیو کربن، ولی با خطای بالا پیشنهاد شده بود.»
مدیر پایگاه جهانی منظر ساسانی فارس فیروزآباد و سروستان ادامه داد: نتایج این طرح مطالعاتی در نشریه بین‌المللی آرکئومتری به چاپ رسیده است و بنای میراث جهانی سروستان اهمیت ویژه‌ای درتاریخ معماری خاورمیانه دارد، زیرا این بنا به نظر برخی از دانشمندان بنایی ساسانی و به گفته برخی دیگر از پژوهشگران در دوره اسلامی ساخته شده است.
آقای عسکری چاوردی بابیان اینکه پژوهش جدید حاصل همکاری‌های بین‌المللی بخش باستان‌شناسی و تاریخ دانشگاه شیراز، معاونت میراث‌فرهنگی وزارت، اداره‌کل امور پایگاه‌های میراث جهانی و اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی فارس، با همکاری پژوهشگاه اکولوژی و تنوع زیستی مدیترانه، مرکز اروپایی آموزش و پژوهش علوم زمین و محیط‌زیست، پژوهشگاه باستان‌شناسی قرون‌وسطی و منطقه‌ی مدیترانه، دانشگاه مارسی و مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه طی پنج سال به انجام رسیده است، افزود: نتایج جدید تحقیقات سن‌سنجی رادیو کربن تعداد زیادی چوب بکار رفته در دیوار‌ها و نیز ریز زغال‌های موجود در ملاط گچی بکار رفته در دیوار‌ها و گنبد‌های بنا را ارائه می‌کند.
سرپرست این طرح بین‌المللی گفت: نقطه قوت این پژوهش استفاده از دو روش جدید موسوم به «ویگل مچینگ» و «آر کمباین» است که خطای سال‌یابی را بسیار کاهش داده و سن بسیار دقیقی به دست می‌دهد و نتایج این پژوهش نشان می‌دهد عملیات ساخت‌وساز یا بازسازی مهمی در فاصله سال‌های ۶۵۸ تا ۶۸۳ میلادی یعنی دقیقا در زمان تاخت‌وتاز اعراب در ایران انجام‌گرفته است.
آقای عسکری چاوردی ابراز کرد: این یافته سن پیشنهادی لیونل بیر که سروستان را به دوره عباسی نسبت می‌دهد حدود دو قرن به گذشته بازمی‌گرداند و به نظر می‌رسد که بنای سروستان یک طرح معماری متعلق به پایان دوره ساسانی است که در همان زمان آغاز شده و در سه دهه پس از ورود اعراب به پایان رسیده است.
او افزود: بنابراین این بنا را می‌توان به معنای واقعی یک میراث ساسانی در دوره اسلامی به شمار آورد و ساخت چنین بنای بزرگ و پیچیده‌ای در این زمان نشان می‌دهد که حداقل بخش‌هایی از فارس در زمان ورود اعراب از ثبات سیاسی بهره‌مند بوده است.
