آرتین زهرابی؛ نظرسنجی مرکز تحقیقات درباره برنامه‌های شاخص شبکه‌های سیما در مهر ۱۴۰۰ منتشر شد. میزان رضایت مخاطبان هم در این نظرسنجی، واضح و شفاف بود و بی تردید اگر برنامه ۹۰ روی آنتن بود، همچنان رکوردها را جا به جا می کرد.
۹۰ برنامه ای بود که در ساختار صداوسیما جلوه ای خاص به این ارگان پرسروصدا می بخشید و در واقع جزو برنامه های مخاطب محوری بود که حذف بی توضیح و علت آن هنوز محل سوال و ابهام است.
همین امروز اگر آرشیو برنامه ۹۰ را پخش کنند، شک نکنید در نظرسنجی ها گوی سبقت را از تمام برنامه ها می رباید! تمام آنهایی که به حذف برنامه ۹۰ خارج از مدار صداوسیما اصرار داشتند نیز برنامه های ورزشی این دوره و زمانه را می بینند و جملگی می دانند هیچ کدام نتوانستند ردی در جامعه باقی بگذارند و اثربخشی عادل فردوسی پور را داشته باشند.
فردوسی پور با شیوه هایی که خودش بلد بود، رگ خواب مخاطب را می دانست و نحوه اجرای او طوری بود که بینندگان را ساعت ها با خود همراه می کرد. دنیای فوتبالی فردوسی پور جلوه ای خاص برای مخاطبان ۹۰ داشت؛ بنابراین حتی مخالفان عادل نیز امروز به این نتیجه رسیده اند که حذف ۹۰ باعث نشد مابقی برنامه های مرزشی صداوسیما در جذب مخاطب موفق شوند.
این نظرسنجی های داخلی و رسمی هم همین مساله را برملا می کنند و نمی توانند واقعیت را وارونه منعکس کنند؛ بنابراین مقاومت مقابل ماجرای بازگشت فردوسی پور و برنامه نود به اولین جایی که ضربه می زد خود صداوسیماست.
عادل فردوسی پور در اوج جوانی و در عصر حاکمیت مطلق رسانه های دیداری، شنیداری و نوشتاری؛ در تلویزیون به مردم معرفی شد. او خودش را به دفعات فرزند رسانه ملی خطاب کرد و موفقتیش را در این عرصه مدیون تلویزیون دانست. واقعا چه کار دیگری از او بر می آید تا مسولانی که مقدمات حذف او را فراهم کردند به خودشان بیایند؟
با اینکه دلخوری ها ادامه دارد و این حذف عجیب که برخلاف میل و اداره مخاطبان است همچنان سر جایش باقی است؛ اما می شود زاویه نگاه ها را تغییر داد، به دنیا جور دیگری نگریست و به مخاطبانی که تعدادشان بسیار زیاد است احترام گذاشت. یادمان باشد هیچ کس از احترام گذاشتن به سلایق و دیدگاه هایی که طرفداران زیادی در جامعه دارد ضرر نکرده است.
