به تازگی وزیر نفت نسبت عدم سرمایه گذاری در صنعت نفت و گاز در سال های گذشته هشدار داد و اعلام کرد اکنون برای پاسخ به نیاز کشور به ۱۶۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری در این حوزه نیاز داریم و اگر برای توسعه هزینه نشود، در آینده به واردکننده این محصولات تبدیل می‌شویم، موضوعی که کارشناسان نیز روی آن صحه می گذارند و این مهم را هشداری جدی برای صنعت نفت و گاز کشور تلقی می کنند.
به گزارش ایسنا، ایران چهارمین کشور دارنده مخازن نفتی جهان و دومین کشور از نظر دارایی مخازن گازی دنیا بوده و همین موضوع اهمیت توجه به صنعت نفت و گاز را در کشور نشان می دهد.
طی سال‌های گذشته حتی بخش بزرگی از بودجه کشور از محل صادرات نفت تامین می‌شد و نوسانات نرخ آن در بازارهای جهانی به طور مستقیم بر اقتصاد موثر بود. اما با اعمال تحریم‌ها و سنگ‌اندازی آمریکا بر سر صادرات نفت کشور، وابستگی به درآمدهای نفتی نیز کم شد، اما باز هم صنعت نفت نقش کلیدی در اقتصاد کشور ایفا میکند، البته مدتی است که زنگ هشدار در این صنعت به صدا درآمده و زمزمه هایی در مورد وجود خطراتی در این حوزه به گوش می رسد.
جواد اوجی - وزیر نفت روز گذشته صراحتا اعلام کرد که در صورت نبود سرمایه برای توسعه صنعت نفت و گاز، در آینده واردکننده خواهیم شد، همچنین محسن خجسته مهر -مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران نیز به تازگی گفته است: سناریوهای جبرانی برای تولید گاز طراحی شده است که اگر اجرایی نشود، تا چند سال آینده به واردکننده گاز تبدیل خواهیم شد.
کارشناسان این حوزه نیز مدتهاست که این موضوع را مطرح می کنند و باور دارند که صنعت نفت و گاز در شرایط بحرانی قرار گرفته و نیازمند تدبیر و توجه بیشتر و به ویژه جذب سرمایه گذار خارجی است.
حمید حسینی - کارشناس ارشد حوزه انرژی در همین رابطه به ایسنا گفت: بیش از ۲۰ سال است که لزوم سرمایه گذاری در صنعت نفت برای توسعه وجود دارد، طی این سالها از تکنولوژی های جدید عقب افتادیم، همسایه های ما پیشرفت هایی داشتند که ما نتوانستیم به آن دست یابیم.
وی با بیان اینکه اگر اکنون نیز سرمایه گذاری های هنگفت انجام نشود و ظرفیت سازی صورت نگیرد، ضایعاتی که به آن خواهیم رسید، بسیار زیاد خواهد بود، اظهار کرد: اینکه نفت و گاز را زیر زمین نگه داریم تا قیمت آن ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار شود تفکر غلطی است.
نفت زیرزمینی نمی تواند ثروتی برای نسل های آینده باشد
این کارشناس ادامه داد: باید نفت و گاز را استخراج و پس از تامین نیاز داخلی، به فروش آن اقدام کنیم تا برای کشور درآمد ایجاد شود و از این طریق موجب توسعه اقتصاد کشور شویم و اقتصاد را بین نسل ها منتقل کنیم؛ نفت زیر زمینی که آینده آن مشخص نیست، نمی تواند ثروتی بین نسلی تلقی شود.
برای افزایش تولید نفت و گاز چه میزان سرمایه لازم است؟
حسینی با تاکید بر اینکه برای نفت باتوجه به مخازن موجود در کشور که معمولا هزینه های آن نسبت به سایر کشورها کمتر است، بین ۲۰ تا ۳۰ هزار دلار برای هر بشکه ظرفیت نیازمند سرمایه گذاری هستیم، تصریح کرد: اگر قرار باشد یک میلیون بشکه میزان ظرفیت را افزایش دهیم، بین ۲۰ تا ۳۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری نیاز داریم.
وی با بیان اینکه برای میدان خوب پارس جنوبی نیز در هر ۳۰ میلیون متر مکعب نیازمند دو میلیارد دلار سرمایه گذاری هستیم، گفت: ایران شانس بسیار بالایی برای توسعه صادرات گاز داشت تا جایی که می توانستیم چهره خود را در منطقه و دنیا به طور کامل تغییر دهیم.
این کارشناس حوزه انرژی با تاکید بر اینکه می توانستیم میزان صادرات را به پاکستان، عراق، ترکیه و حتی اروپا توسعه دهیم، گفت: ایران می توانست تبدیل به هاب منطقه ای در دنیا شود که این مساله نیز حق ما بود چرا که دارنده دومین ذخایر گاز دنیا هستیم اما متاسفانه نتوانستیم به این جایگاه دست یابیم. در اوپک نیز باید رتبه ایران مقام دوم بود اما در این بخش نیز اخیرا خبری منتشرشده که کویت مقام چهارم ما را نیز بدست آورد.
غفلت زیادی در سرمایه گذاری ها صورت گرفته است
حسینی با تاکید بر اینکه غفلت بسیار بالایی در حجم سرمایه گذاریها صورت گرفته است، تصریح کرد: هرچند تحریم یکی از دلایل این مساله است اما من معتقدم که ما با حربه نفت می توانستیم هزینه های تحریم را برای آمریکا آنقدر بالا ببریم که این اتفاق نیفتد.
وی ادامه داد: در دور قبل که آمریکا یک جانبه ایران را تحریم کرد، ما تحریم ها را نادیده گرفتیم. کشورها نیز ریسک کرده و قراردادهای متعددی را با ایران منعقد کردند. در آن زمان حتی با ژاپن نیز که دنباله رو سیاست ها آمریکا بود، قرارداد بستیم، مقامات نفتی آمریکایی در همان زمان اذعان داشتند که کل ۴۷۰ شرکت نفتی آمریکایی یک ائتلاف علیه تحریم ایجاد کردند.
این کارشناس ارشد حوزه انرژی اظهار کرد: علت ایجاد این ائتلاف این بود که کل دنیا در حال بیزینس با ایران بود و آمریکایی ها تحریم شده بودند، علت علاقه آن ها برای همکاری با ایران نیز این بود که هزینه های نفت و گاز ایران بسیار کمتر از هزینه های آمریکایی و اروپایی برای استخراج است و ما در این بخش جاذبه هایی را داریم به همین دلیل شرکت های آمریکایی مشتاق ایجاد بیزینس با ما بودند.
به گفته حسینی می توانستیم از این جاذبه ها علیه تحریم استفاده کنیم اما اقدامی که صورت گرفت این بود که مخالف سرمایه گذار خارجی شدیم و با این خود تحریمی که ایجاد کردیم، آمریکا احساس کرد که تحریم ایران هزینه ای برای او ندارد و این اتفاق افتاد.
ایران به تنهایی به اندازه کل اتحادیه اروپا گاز مصرف می کند
وی با بیان اینکه اکنون ایران در شرایط بحرانی قرار دارد و باید میزان مصرف در بحث گاز را مورد توجه قرار دهد، گفت: ایران به تنهایی به اندازه کل اتحادیه اروپا گاز مصرف می کند و این مصارف بی رویه باید اصلاح شود و مسوولان باید برای آن راهکارهایی را در نظر بگیرند.
باید مانع افت فشار در پارس جنوبی شویم
این کارشناس ارشد حوزه انرژی با تاکید بر لزوم سرمایه گذاری در صنعت نفت و گاز کشور، گفت: چندی پیش بحث افت فشار گاز در پارس جنوبی مطرح شد، نباید اجازه دهیم که این اتفاق بیفتد و لازم است فشار افزایی صورت بگیرد؛ اگر این اتفاق بیفتد نه تنها گاز تولید نمی شود، بلکه تولید میعانات نیز تحت تاثیر قرار می گیرد.
حسینی با بیان اینکه باید پروژه فشار افزایی اتفاق بیفتد، گفت: انجام چنین پروژه هایی نیازمند سرمایه و تکنولوژی است، باید دست از غفلت برداریم و یک توافق ملی صورت بگیرد و انقدر گفته نشود که سرمایه گذار خارجی بد است، باور کنید که معامله و تعامل با شرکت ها و موسسات خارجی که هر کدام یک لابی بزرگ هستند، به نفع ما خواهد بود.
به ،این کارشناس ارشد حوزه انرژی بر اساساس قراردادهایی که برای توسعه میادین نفتی و گازی منعقد شد، درآمد آنها از میادین به طور متوسط تنها پنج درصد بود که این عدد پایین ترین رقمی است که در دنیا وجود دارد.
حسینی با بیان اینکه اگر مذاکره کننده آشنا به صنعت نفت وجود داشته باشد، به هیچ عنوان در قراردادها بازنده نخواهیم بود، گفت: ایران جاذبه های بسیار بالایی دارد که میتواند سرمایه ها را جذب کند؛ ترکیه بدون داشتن نفت و گاز از طریق ترانزیت توانسته نقش اول را در منطقه ایفا کند.
وی با بیان اینکه فرصت های ترانزیت و سرمایه گذاری را از دست داده ایم و این موضوعات دردآور است، گفت: برای رسیدن به خودکفایی ابتدا باید در یک نقطه قوت قرار بگیریم، باید سرمایه گذاری انجام شود و باتوجه به اینکه سرمایه های داخل کشور نمی تواند جوابگو باشد باید به سمت سرمایه گذار خارجی برویم، تئوری ما این بود که شرکت های داخلی در کنار شرکت های خارجی قرار بگیرند و بعد از گذشت زمانی خودشان حرف اول را بزنند.
