به گزارش روز چهارشنبه ایرنا، گروسی در این پیام شفاهی کوتاه اما معنادارش گفت: در ملاقات هایی که در حاشیه اجلاس گلاسکو با سران و مقامات ارشد کشورهای مختلف داشتم، مشخص شد که توجه و تمرکز جهانی به سمت انرژی هسته ای روند رو به رشدی به خود گرفته و این موضوع در کانون توجهات در اجلاس گلاسکو قرار گرفته است.
این روزها هیات هایی متشکل از عالی ترین مقامات از ۲۰۰ کشور جهان در شهر گلاسکو اسکاتلند گرد هم آمده اند تا شاید دردی از دردهای اقلیمی جهان ناشی از دخالت های ویرانگر بشر در امور زیست محیطی و افزایش لجام گسیخته استفاده از سوخت های فسیلی درمان کنند و حرکت پرشتاب محیط زیست به سمت دره مرگ را کمی آرام کنند؛ معضلی که آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل در سخنرانی خود در این اجلاس، اینگونه توصیفش کرد: «بشر در حال کندن قبر خویش است.»
او گفت: "اعتیاد به سوخت‌های فسیلی بشر را لب پرتگاه برده است. "
"یا ما به اعتیاد پایان می‌دهیم یا این اعتیاد به ما پایان می‌دهد. وقت آن است که بگوییم بس است، کشتن خودمان با کربن بس است، دیگر نباید با طبیعت مثل یک توالت رفتار کرد. سوزاندن و حفاری و استخراج هر چه بیشتر بس است. ما داریم قبرهایمان را با دست خودمان می‌کنیم. "
جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا، بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس، امانوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه و آنگلا مرکل که واپسین حضور رسمی خود در یک کنفرانس جهانی به عنوان نفر اول آلمان را تجربه می کند، از جمله کسانی هستند که بیشترین و شاید شیک ترین وعده ها را برای کاهش الاینده های جهان و بازگرداندن آسمانی آبی و زمینی سبز به ساکنان کره خاکی داده اند.
وعدهایی اما در هم تنیده با تناقض و ابهام. از یک سو فریاد شعار آنها برای ضرورت کوچ از سوخت های فسیلی به انرژی های پاک و غیرآلاینده گوش فلک را کر می کند از دیگر سو، در مسیر حرکت کشورهای مستقل برای دستیابی به انرژی هسته ای به عنوان یکی از عوامل نجات زمین از بند دود و کربن و گازهای مسموم و کشنده سنگ اندازی می کنند.
دوباره نگاهی به پیام تازه عالی ترین مقام آژانس بین المللی انرژی اتمی بیاندازیم: «انرژی هسته ای جایگاهی خاص برای کمک به کاهش سوخت های فسیلی و کاستن از روند گرمایش زمین به عنوان یکی از مشکلات جدی بشر دارد.»
اگر مدعی ترین رهبران جهان در اجلاس آب و هوایی گلاسکو در وعده ها و شعارهایشان صداقت دارند، اگر اقای رافائل گروسی مدیرکل آژانس این توانایی را دارد که پیام خود برای اجلاس گلاسکو را در مسیر عمل قرار دهد، پس چگونه است که راه برای رسیدن کشورهای مستقل به انرژی صلح امیز هسته ای، همواره راهی پردست انداز بوده است.
طبق معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای(ان. پی. تی)، دستیابی به انرژی هسته ای حق مسلم همه کشورهای عضو این معاهده از جمله جمهوری اسلامی ایران است.
حالا هم ظاهرا کسی در جهان با فعالیت های ایران برای افزایش تولید برق هسته ای در این کشور مخالف نیست اما در صحنه عمل، تحریم های ظالمانه ای که دولت آمریکا در مسیر پیشرفت مردم ایران قرار داده، راه را برای این دسترسی مشروع، مسدود ساخته است. به زبان می گویند دستیابی به انرژی هسته ای حق همه امضا کنندگان این معاهده است و در عمل اما، به شیوه های گوناگون و در راس آن تحریم، چوب لای چرخ می گذارند.
مخالفان استقلال و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران گاهی نیز این گونه استدلال می کنند که کشوری با ذخایر عظیم هیدروکربن و سوخت های فسیلی، چه نیاز به انرژی هسته ای! سیاست یک بام و دو هوایی که عملا نقص صریح پیمان ان. پی. تی است.
تحریم ها نه تنها بطور مستقیم یا غیرمستقیم عرصه را برای توسعه نیروگاه های تولید انرژی هسته ای در ایران تنگ کرده، بلکه محدودیت های مستقیم و غیرمستقیم زیادی برای دسترسی به تاسیسات تولید انرژی خورشیدی، توربین های بادی و دیگر تجهیزات مشابه به عنوان راه های تولید انرژی پاک ایجاد کرده است.
افزایش میزان آلاینده ها در کلان شهرهای ایران به ویژه در سال های اخیر هم بی ربط با تحریم های مرگبار نیست؛ آلاینده هایی که هر سال هزاران نفر را به کام مرگ می کشد. تحریم های ظالمانه و بی رحمانه ای که از محدود کردن اقتصاد و تجارت و صنعت ایران فراتر رفته و جان مردم را هدف گرفته است.
حالا اگر پیام عالی ترین مقام آژانس بین المللی انرژی اتمی به عنوان یکی از مهم ترین و مرتبط ترین پیام ها با موضوع اجلاس جهانی گلاسکو برای شرکت کنندگان در این اجلاس اهمیت دارد، گلاسکو این روزها صحنه امتحانی دیگر برای مدعیان دسترسی آزاد ملت ها به انرژی های پاک و تاسیسات لازم برای دستیابی به این مهم است.
