این نویسنده پیشکسوت در یادداشتی که در پی درگذشت ایران درّودی، هنرمند نقاش ، نوشته است:
«ایران درّودی
آنچه از ایران درّودی به جا ماند آثار گرانقدر وی بود همچون نقشنگاری شاخص با حسّ حضورش در فضای هنر و فرهنگ کشور ما ایران. اما آنچه از ایرانی درّودی میتوان آموخت و در یادها نگه داشت، نخست عشق به این آب و خاک بود که ما و شما در آن به سر میبریم.
دیگر سماجت و پشتکار و باز هم سماجت او بود در کارِ هنرش، خستگیناپذیر، با ایمان و باورمندی تمام.
دو دیگر و همواره پیکار و پیکار ایران درّودی بود با نیستی که وی را در تهدید مداوم میداشت که در مسیر عمر با آن پنجه در پنجه بود؛ قدم به قدم و لحظه به لحظه با اراده سخت ظفرمند.
پیشتر نوشته و گفتهام:
انسان زندگی میکند تا مرگ را دور بدارد و مگر از یاد ببرد،
و کار میورزد [در مورد ایشان هنر میورزد] تا به زندگی خود، به زندگی معنایی ببخشد. و اگر اینجا به یاد میآورم سخن پیشگفته را، از آن است که ایران درّودی شخصی - شخصیتی معتبر از مصادیق چنین معناییست.
زیستن به رغم مرگ باور به قطعیت مرگ،
کار و هنر ورزیدن به باورِ یافتن و بخشیدن معنایی به زندگی.
آمرزیده باد او و روانش شاد.
محمود دولتآبادی
یازدهم آبان ۱۴۰۰ تهران»
