به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم, برنامه کربن صفر (صفر خالص) اصلی‌ترین موضوع مطرح شده در اجلاس اقلیمی سازمان ملل (cop26) است. کشورهای شرکت‌کننده در نشست تغییرات اقلیمی "کاپ 26" در گلاسکو برنامه‌های خود برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را به اجلاس ارائه می‌دهند.
آنها امیدوارند تا سال 2050 به هدف جهانی "صفر خالص" دست یابند و به کند شدن روند گرمایش جهانی کمک کنند. اصطلاح "صفر خالص" به معنی خودداری از افزودن به تولید گازهای گلخانه‌ای در جوّ زمین است.
در واقع پروژه "صفر خالص" به این معنی است که مقدار کربنی که تولید می‌شود با مقدار کربنی که به هر طریقی جذب می‌شود برابر باشد و به این ترتیب مقدار انتشار کربن به صفر برسد.
دستیابی به صفر خالص مستلزم کاستن از میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای تا حد امکان و متعادل کردن تولید کربن ناشی از فعالیت‌های مختلف از طریق جذب و حذف مقدار کربن معادل کربن تولیدی است.
گازهای گلخانه‌ای مانند گاز کربنیک یا دی اکسید کربن (CO2) از سوزاندن نفت، گاز و زغال‌سنگ در خانه‌ها، کارخانه‌ها و وسایط حمل و نقل تولید می‌شود. انتشار این گاز باعث می‌شود انرژی خورشید در جو زمین "به تله" بیفتد و نتواند خارج شود که نتیجه آن، گرم شدن هوای کره زمین است.
در جریان کنفرانس تغییرات اقلیمی گلاسکو، کشورها وظیفه دارند گام‌هایی را که در نظر دارند در راستای تحقق این طرح به اجرا بگذارند مشخص کنند.
اصلی‌ترین برنامه کشورها برای جذب کربن آزاد شده, مقابله با جنگل‌زدایی و استفاده از ظرفیت‌های طبیعت و درختکاری در ابعاد بالا به منظور جذب کربن توسط درخت ها است. اما کارشناسان این سوال را مطرح می‌کنند که آیا فضای کافی برای کاشت درخت مورد نیاز برای جذب این مقدار کربن تولیدی وجود خواهد داشت؟
در کنار این طرح ها, توسعه فناوری جذب و ذخیره کربن نیز پیشنهاد شده است. این فناوری شامل استفاده از ماشین‌های ویژه برای گرفتن کربن از هوا، جامد کردن و دفن آن در زیر زمین است. البته این فناوری هنوز در مراحل اولیه قرار دارد، استفاده از آن پرهزینه بوده و کارآیی آن هم به اثبات نرسیده است.
بر اساس توافقنامه سال 2015 پاریس، 197 کشور موافقت کردند برای جلوگیری از شدیدترین تاثیرات تغییرات آب و هوایی، تلاش کنند افزایش دمای کره زمین را در سطحی "خیلی کمتر از" 1.5 درجه سانتیگراد نگه دارند. کارشناسان می‌گویند برای رسیدن به این هدف، باید تولید خالص کربن تا سال 2050 به صفر برسد، یعنی در برابر هر مقدار کربن ناشی از استفاده از عوامل تولیدکننده گاز کربنیک، اقداماتی برای جذب همان مقدار کربن از هوا صورت گیرد.
در مورد اینکه چگونه برخی کشورها خواهند توانست به " صفر خالص" برسند اختلاف نظر وجود دارد. به عنوان مثال، اگر کشوری صنایع آلاینده مانند تولید فولاد را تعطیل کند، گاز کربنیک کمتری تولید خواهد کرد. اما اگر همین کشور همان مقدار فولاد را از کشور دیگری وارد کند، به جای کاهش مجموع گازهای گلخانه‌ای در جهان، عملا انتشار کربن خود را به کشور دیگری منتقل کرده است.
طرح‌هایی توصیه شده تا کشورهای ثروتمند بتوانند با پرداخت پول به کشورهای فقیرتر، آنها را قادر کنند سوخت‌های پاک‌تر به کار بگیرند و با وجود تولید کالاهایی که انرژی زیادی نیاز دارد، گازهای گلخانه‌ای کمتری منتشر شود. با وجود این، برخی از منتقدان چنین روشی را به معنی فرار از مسئولیت جهت بهبود وضعیت در داخل خود این کشورها تلقی می‌کنند.
انتهای پیام/
