به گزارش برنا، زنده یاد «هوشنگ کاوه» مدیر سینما عصر جدید با بیان اینکه متولد سال 1305 در تهران است، گفت: در سال 1325 زمانیکه در دارالفنون درس می‌خواندم پدرم فوت کرد و مجبور به ترک تحصیل شدم زیرا باید کار می‌کردم.
وی ادامه داد: در شهریورماه سال 1325 یک ماه از تاسیس وزارت کار گذشته بود که توسط یکی از دوستان در آنجا استخدام و در سال 1353 بازنشسته دولت شدم و کارمند بازنشسته وزارت فرهنگ و ارشاد هستم و از آنجا حقوق می‌گیرم.
کاوه با بیان اینکه فقط سالی یکبار در 15 بهمن ماه که جشن روز تاسیس دانشگاه بود به سینما می‌رفته است، خاطرنشان کرد: چند سال از سینما رفتنم گذشته بود و یک دفعه این موضوع به ذهنم رسید که فیلم‌های خارجی تنها در صورت دوبله شدن می‌تواند مخاطب را جذب کند . در آن زمان استودیو سانترال در میدان انقلاب بود و در نزدیک آن سینمای شهر تماشا قرار داشت و زنده یاد مهندس کامرانی مغازه‌ای داشت که وسایل و تجهیزات برای دوبله از خارج آورده بود. من بر اساس سابقه‌ای که پیدا کرده بودم در آنجا مشغول بکار شدم و فیلم‌ها را دوبله می‌کردیم. یادم می آید فیلم «علی بابا و چهل دزد بغداد» تازه ساخته شده بود و در آن زمان خیلی طرفدار داشت و ما آن را دوبله کردیم.
وی درباره سابقه خود به عنوان مدیر سینما یادآور شد: این نوع فعالیت‌ها علاقمندی من را به این حوزه بیشتر کرد و متوجه شدم که باید همین راه را پیش بگیرم و اولین سینمایی که دوستان برای من انتخاب کردند سینما دنیا بود که دو هزار و دویست صندلی داشت.
کاوه همچنین گفت: در آن سالها چیزی در حدود 560 فیلم وارد می‌شد که برای همه آنها پروانه صادر می‌کردند و ما آنها را دوبله می‌کردیم. 120 فیلم فارسی هم ساخته می‌شد که عمده آنها بی‌محتوا بود و فقط چند فیلم خوب در بین آنها وجود داشت.
وی با بیان اینکه فیلم‌هایی هم از کشور ایتالیا وارد می‌شد، افزود: دولت( وقت) در سال 55 تصمیم گرفت از 42 کمپانی واردکننده فیلم، 10 کمپانی از کشورهای دیگر فیلم وارد کنند و در داخل کشور بین سایر کمپانی ها پخش کنند که من مخالف اینکار بودم و همین امر باعث اعتراض گوینده ها شد .
این مدیر دوبلاژ ادامه داد: مخاطب عمده سینماها اساتید و دانشجوها بودند که همه آنها بلیت می‌خریدند و برای دیدن فیلم‌ها می‌آمدند. حتی گاهی می‌خواستیم آنها را مهمان کنیم قبول نمی‌کردند و می‌گفتند سینما برای ما اهمیت ویژه‌ای دارد.
کاوه با بیان اینکه سال‌های زیادی با حمید لولایی در یک سینما کار می کردند، گفت: ما حتی مخاطب کودک هم برای دیدن فیلم‌هایمان داشتیم و بعد از سالها که بزرگ شده بودند به سینما می‌آمدند و از من می‌پرسیدند که آنها را می‌شناسم و از خاطراتشان در زمان فیلم دیدن تعریف می کردند.
وی با اشاره به دوستی خود با محمدرضا اصلانی نیز خاطرنشان کرد: با محمدرضا اصلانی ساعت ها گفتگو می‌کردیم که چگونه به موضوعات فرهنگی و مشخصا سینما و سینماداری بپردازیم و در این زمینه اصلانی فوق العاده به من محبت کرد.
کاوه ادامه داد: متاسفانه سینماهای لاله زار دیگر تماشاچی ندارد و امروز بیشتر برای خرید وسایل برقی به آنجا می‌روند. یک روزی فاصله بین میدان ولیعصر تا زرتشت هم به همین شکل می‌شود و سه سینمایی که در این حدفاصل قرار دارند همین وضعیت را پیدا می‌کنند. من معتقدم باید کسانی برای مدیریت سالن های سینماها قرار داده شوند که با سینماداری آشنا باشند.
وی با بیان اینکه مخاطب فقط برای فیلم دیدن باید به سینما بیاید، گفت: سیاست‌های سینمایی ما براساس قوانین کشورمان است و باید راه درستی را در این زمینه پیش بگیریم. سینمای فرهنگی زمانی فرهنگی است که هدف سینما فروش بلیت نباشد. خوشبختانه هنوز هم افرادی وجود دارند که به سینمای فرهنگی می‌روند و جا رزرو می‌کنند تا فیلم مورد نظرشان را در سینمایی که دوست دارند ببیند.
این مدیر پیشکسوت سینما معتقد است: توجه به این نکته مهم است که بدانیم سینما جایی برای رهگذران نیست و جاهایی که مرکز خرید است محل مناسبی برای قرارگرفتن سینما نیست. من معتقدم سینما با دادن خدمات فرهنگی به افراد فرهنگی عادت می‌دهد که کدام فیلم فرهنگی را ببینند.
وی در پایان بیان داشت: آرزوی من این است که سینما در کشور ما یک وسیله ای کاملا فرهنگی باشد تا به ذات فرهنگی یک ملت کمک کند.
گفتنی است، موزه سینمای ایران به عنوان مجموعه ای فرهنگی و تاریخی که روایتگر سیر تاریخ و تحولات سینمای ایران است خود را موظف می داند نظرات و دیدگاه‌های سینماگران باتجربه و پیشکسوت را جمع آوری کرده تا نسل‌های آینده با نگاه و مسیر زندگی و نحوه خلق وشکل گیری آثار هنرمندان و صاحب نظران هنر سینما آشنا شوند.
