امین پناهی، دربارۀ این کتاب به ایسنا می‌گوید: «رادنامه‌ای به نوش» بر اساس یک داستان واقعی نوشته‌شده است.
او ادامه می‌دهد: سه سال و نیم، از برکات دوست داشتن پنهانی شخصی که از این ماجرا بی‌خبر بود، حیات خلوتم به هم ریخت و آسایش در دلم یخ زد، تا اینکه صبرم تمام شد و داستان عاشقی‌ام را به او گفتم. قصۀ «رادنامه‌ای به نوش» از همین‌جا شروع شد؛ قصه‌ای پرفراز و نشیب، با اتفاقاتی خوب و بد، درست مثل اصل زندگی.
این نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر اصفهان تصریح می‌کند: نوشتن «رادنامه‌ای به نوش» که دارای دو شخصیت «من» و «نوش» است، حدود ۱۱ یازده ماه طول کشید و در چهار ماه آخر، دائم در حال نوشتن بودم.
پناهی در پاسخ به این سؤال که داستان کتاب شما، از یک تجربۀ شخصی فراتر رفته یا خیر؟ توضیح می‌دهد: قصۀ عشق برای همۀ آدم‌ها یک تجربۀ آشناست و حاصل کار من هم آن‌قدر شخصی نشده که کسی نتواند با آن هم‌ذات پنداری کند.
در صفحۀ نخست این کتاب که انتشارات فرهنگ مردم به‌تازگی آن را منتشر کرده آمده است:
«گفت: تو چیزی را در من زنده کرده‌ای. سکوت کردم، نگاهم کرد و نگاهم را چرخ‌کرده بودم به نگاهش. انگار دنیا تمام‌شده بود و من از هیچ‌کس و هیچ‌چیز نمی‌دانستم جز او...هی با خودم کلنجار می‌رفتم، می‌خواستم تمام احساسم را فریاد بزنم، نمی‌دانستم باید گریست یا خندید؟»
خبرنگار-سمیرا قاسمی
انتهای پیام
