به گزارش مدیکال اکسپرس، مشکلات لخته شدن خون و عوارض ناشی از آن در بیماران کووید-۱۹ شایع است. اکنون محققان دانشگاه پزشکی وین نشان داده‌اند که یکی از اعضای گروه داروهای ضد انعقاد نه تنها تاثیر بسیاری بر بقای بیماران کووید-۱۹ دارد، بلکه بر مدت زمان عفونت فعال با ویروس سارس-کوو-۲ نیز تاثیر می‌گذارد. نتایج اخیرا در مجله Cardiovascular Research منتشر شده است.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران؛ بیماری کرونا (کووید-۱۹) یک بیماری عفونی چند وجهی است. در حالی که در آغاز همه‌گیری جهانی، فرض بر این بود که کووید-۱۹ در درجه اول یک بیماری ریه است، اکنون مشخص شده است که چندین سیستم عملکردی در بدن انسان به دنبال عفونت با پاتوژن سارس-کوو-۲ تحت تاثیر قرار می‌گیرند. یکی از این سیستم‌های عملکردی لخته شدن خون است. بیماران مبتلا به کووید-۱۹ خطر افزایش ترومبوز و آمبولی مانند سکته مغزی، انفارکتوس ریوی یا میوکارد و حتی ترومبوز ورید عمقی را دارند. استفاده از دارو‌هایی که انعقاد خون را مهار می‌کنند از ژوئیه ۲۰۲۰ بخشی از دستورالعمل‌های درمانی برای کووید-۱۹ بوده است.
آلیس آسینگر، رهبر گروه در مؤسسه بیولوژی عروقی و تحقیقات ترومبوز در دانشگاه پزشکی وین و آخرین نویسنده این نشریه می‌گوید: انعقاد مشاهده‌شده در بیماران کووید-۱۹ جدید است و از بسیاری جهات با مشکلات انعقادی شناخته شده قبلی متفاوت است. کواگولوپاتی مرتبط با کووید-۱۹ ویژگی‌هایی را نشان می‌دهد که اگرچه تا حدی با سایر بیماری‌های انعقادی قابل مقایسه است، اما نمی‌توان آن‌ها را به طور کامل توضیح داد، بنابراین، گروه آلیس آسینجر در بهار ۲۰۲۰، در مرحله اولیه همه‌گیری، شروع به جستجوی توضیحی برای این شرایط فرعی کووید-۱۹ کردند.
در یک تجزیه و تحلیل چند مرکزی از بیماران کووید-۱۹ در وین، لینز و اینسبروک، این گروه مشاهده کردند که انعقاد ناشی از کووید-۱۹ منحصرا در بیمارانی که نیاز به مراقبت‌های ویژه دارند یا در بیمارانی که در نتیجه کووید-۱۹ جان خود را از دست می‌دهند، رخ می‌دهد. اگرچه داروهای ضد انعقاد بقای بیماران کووید-۱۹ را بهبود می‌بخشد، اما هیچ تاثیری بر فرآیند‌های ایمنی مرتبط با انعقاد خون (ایمونوترومبوز) ندارند.
بررسی‌ها نشان داد که دوره عفونت فعال سارس-کوو-۲ در بیماران تحت درمان با هپارین با وزن مولکولی پایین، رایج‌ترین داروی ضد انعقاد، کاهش می‌یابد. در بیمارانی که این دارو را دریافت می‌کنند، زمان عفونت به طور متوسط ۴ روز کمتر از بیمارانی است که با هپارین با وزن مولکولی کم درمان نمی‌شوند.
دیوید پریرا گفت: هپارین با وزن مولکولی پایین ممکن است تاثیر مستقیمی بر روی بیماری داشته باشد. داده‌های تجربی نشان می‌دهند که هپارین می‌تواند توانایی سارس-کوو-۲ را برای اتصال به سلول‌ها مهار و در نتیجه از آلوده شدن آن‌ها جلوگیری کند.
این مشاهدات در چارچوب همکاری نزدیک بین سه بیمارستان درگیر و همچنین از طریق تبادل فعال بین محققان پایه و پزشکان انجام شد.
