خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: چهاردهم آبان ماه بود که خبر بیماری نادر و هولناک یک کودک دلفانی توجهم را جلب کرد، برای پیگیری موضوع به خانه‌ای فقیرانه و سرشار از مهربانی آنها رفتم.
همین که وارد شدم معصومیت علیرضای ۱۲ ساله اولین چیزی بود که چشمم را گرفت، در این خانه کوچک و ساده دردی نهفته بود که اعماق جانم را سوزاند، وقتی از بیماری علیرضا پرسیدم اشک در چشمان پدر و مادرش حلقه زد، این کودک محروم دلفانی که با تولدش نور مهر و زندگی را به خانه آورده بود تنها چهار سال داشت که سایه شوم بیماری عجیب و دردناک «دیستروفی دوشن» او را در بر گرفت و شادی را از این خانواده دور کرد.
حالا ۱۲ سال است که این بیماری نادر ژنتیکی، مانند خوره آرام آرام به جان مفاصل این کودک معصوم افتاده و در حال تخریب و تحلیل عضلات اوست، علیرضا برای ایستادن بر روی پاهای کوچکش مجبور به تحمل آتل های سنگین و درد ناک است.
علیرضای کوچک همان گونه که در کتاب هدیه‌های آسمانیش نوشته است آرزو دارد تا شفایش را از امام رضا (ع) بگیرد و با پاهای کوچکش به حرم برود و برای بچه‌های بیمار کشورش دعا کند.
از آرزوهایش که پرسیدم علاوه بر آنکه رؤیای فوتبالیست شدن را در سر داشت به پلیس شدن نیز می‌اندیشید.
پدر کارگر و مهربانی که تمام عمرش را با درستکاری و رنج گذرانده است، حالا برای تأمین مخارج بیماری پرهزینه کودکش، درمانده و در سکوتی تلخ با نگاهی سرشار از شرم و مردانگی به من می‌نگرد.
او می‌گوید که هزینه‌های بیماری فرزندم را نمی‌توانم بپردازم و اگر هر چه زودتر داروهای گران قیمت علیرضا را تهیه و تأمین نکنم این بیماری مهلک و پیش رونده، پاها و دیگر عضلات فرزندم را از خواهد گرفت و تا آخر عمر باید زمین گیر شود.
و من همچنان که به این داستان تلخ گوش می‌دهم و شاهد بغض ترک خورده این پدر مظلوم و اشک‌های سرازیر شده مادر دردمندش هستم، دلم را به آرزوها و رویاهای شیرین و کودکانه علیرضا می‌سپارم و در حالی که تلاش می‌کنم تا نگاهم را به ستیغ کوه‌های سر به فلک کشیده دلفان گره بزنم؛ به خودم اطمینان می‌دهم که مثل همیشه، دستان سخاوتمند شیر مردان و شیر زنان دیار مهرورزی، به پاس نعمت سلامتی و تندرستی خود و فرزندانشان، هزینه درمان پاهای کوچک و ناتوان علیرضا را تأمین خواهند کرد تا همواره این کودک دلبند به بازی‌های کودکانه و رویاهای شیرینش بیندیشد.
