به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ پرسپولیسی‌ها دیوانه‌وار علی کریمی را دوست دارند و استقلالی‌ها هم به مجتبی جباری عشق می‌ورزند. دو شماره هشت تاریخی سرخ و آبی، جزو نوادر دوران معاصر فوتبال ایران هستند؛ کسانی که هر یک جمله معمولی آنها قابلیت تبدیل شدن به «تیتر یک» را داشت. بین کریمی و جباری شباهت‌هایی هست و البته آنها با هم تفاوت‌هایی هم دارند.
شباهت‌ها
کریمی و جباری هر دو جزو بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران هستند. تخصص هر دو نفر، باز کردن درهای بسته بود. پاس‌های مینیاتوری «تو در» از این دو اعجوبه، بارها گره کار را به نفع تیم‌های‌شان باز کرده است. هر دو نفر حکم وزنه‌های سنگینی را داشتند که حضورشان در زمین، خیال هواداران را راحت می‌کرد. توانایی خارق‌العاده فنی اما فقط گوشه‌ای از شباهت‌های این دو نفر است؛ وگرنه بخش بزرگتر همسانی آنها، به رفتار و شخصیت منحصربه‌فردشان در بیرون از زمین مربوط می‌شود. کریمی و جباری هر دو از جنس طغیان و جنجال بودند. هر آنچه باور داشتند درست است، بی‌ارفاق و بدون در نظر گرفتن زمان و مکان به زبان می‌آوردند. همچنان و تا ابد یکی از مشهورترین جملات تاریخ فوتبال ایران همانی است که کریمی در مورد شهریار گفت: «علی دای را خدا بغل کرده است. توپ به قلم‌بندش می‌خورد می‌رود توی دروازه.» او گفت دلش نمی‌خواهد حتی یک ریال بابت انتقالش به الاهلی به امیر عابدینی برسد؛ در نتیجه چهار ماه بدون قرارداد برای پرسپولیس بازی کرد و عاقبت به طور مجانی راهی امارات شد. جباری هم درست همین خلق‌وخو را داشت. هنوز یادمان نرفته جلسه معروف تمدید قراردادش با علی فتح‌الله‌زاده چطور به درگیری فیزیکی کشیده شد و مجتبی ناگهان سر از سپاهان در آورد؛ هرچند خیلی زود فهمید حال دلش آنجا خوب نیست و جدا نیست. یک روز امیر قلعه‌نویی سر تمرین برای طعنه به استقلالی‌های بی‌حال گفته بود: «اصلا هر کسی خسته است می‌تواند برود.» در روزهایی که کسی جرات نداشت مستقیم توی چشم ژنرال نگاه کنید، ناگهان جبار کفش‌هایش را در آورد و به سمت رختکن راه افتاد! او همانی است که وسط زمین یادش افتاد باید کرار جاسم را ادب کند. در میکس‌زون گفت: «یا جای من در استقلال است یا جای جاسم.» و البته استقلالی‌ها فورا شماره ۱۳ را به نفع شماره ۸ بیرون کردند! راسنی که چقدر جای این بمب‌های خبری در فوتبال امروز ایران خالی است...
تفاوت‌ها
علی کریمی درون و بیرون از زمین چهره ملی‌تری نسبت به جباری دارد. او برای بیش از یک دهه، از ستون‌های تیم ملی ایران بود. جادوگر طی ۱۲۷ بازی برای تیم ملی ایران ۳۷ گل به ثمر رساند. هت‌تریک او برابر کره‌جنوبی فراموش‌نشدنی است؛ درست مثل فسیوال دریبل‌های حیرت‌انگیزش برابر رم که فرانچسکو توتی بزرگ را تا سر حد مرگ عصبی کرده بود. کریمی یک روز وسط ورزشگاه آزادی دو تا تو سر توپ قیامت به میشاییل بالاک زد تا بعدا که هشت پرسپولیس را با هشت بایرن‌مونیخ عوض کرد، کسی آنقدرها تعجب نکند. جباری اما داخل کشور چهره باشگاهی موفق‌تری داشت. اگرچه تعداد بازی‌های ملی او در عدد ۳۱ و تعداد گل‌هایش در عدد ۳ متوقف ماند، اما زیدان استقلالی‌ها ستاره منحصربه‌فرد این تیم در میانه‌های دهه هشتاد بود. او با استقلال قهرمانی در لیگ‌های هشتم و دوازدهم را تجربه کرد و با خروجش از این تیم، روزشمار حسرت آبی‌ها برای فتح لیگ آغاز شد. این حسرت هنوز هم ادارد، شاید چون این تیم «جباری» ندارد. کریمی را همچنین با رگه‌های تند عصیانش در مسایل اجتماعی می‌شناسیم، جباری را اما با خلوت‌گزینی‌هایش و نیز انس و الفت او با کتاب و تئاتر و سینما.
دو پادشاه در یک اقلیم
اگرچه بنا به فتوای سعدی شیراز نمی‌توان دو پادشاه را در یک اقلیم گنجاند، اما حالا کریمی و جباری کنار هم خواهند بود تا «برنامه یازده» را برای عموم علاقه‌مندان‌شان اجرا کنند. حاصل این تلاش باید خیلی دیدنی باشد؛ چه اینکه «جذابیت» بخشی از ذات این دو ستاره است.
برنامه یازده به صورت هفتگی از فیلم‌نت filmnet.ir پخش خواهد شد.
۲۵۶ ۲۵۱
