«شنای پروانه» با پروانه آغاز می‌شود. همسر یکی از گنده لات‌های تهران که مضطرب به اطرافش نگاه می‌کند. به مردمی که گوشی در دست فیلمی را نگاه می‌کنند. فیلمی که به او مربوط می‌شود.
همین فیلم می‌شود نقطه شروع داستان و اتفاقات بعدی را رقم می‌زند.
از قتل پروانه توسط همسرش تا اقداماتی که توسط حجت برادر هاشم انجام می‌شود و لایه‌های مختلف قصه را می‌سازد.
آقای محمد کارت که پیش از این در عرصه مستند سازی خوش درخشیده بود در سینمای داستانی هم خودش را ثابت کرد. آقای کارت به گفته خودش بچه جنوب شهر است و آن مناطق و انسان هایش را به خوبی می‌شناسد. از درد و رنج‌های آن‌ها آگاه است و شاید به همین دلیل است که شنای پروانه به لحاظ قصه و شخصیت پردازی مورد توجه واقع شد.
شنای پروانه هر چند دقیقه یک بار مخاطبش را شوکه می‌کند. شاید اینکه هیچ انسانی قابل پیش بینی نیست مهم‌ترین حرف این فیلم باشد. برادری که به برادش رحم نکرده، دوست صمیمی که بزرگ‌ترین ضربه را به دوستش می‌زند، انسان‌هایی که بر خلاف ظاهرشان ناموس و معرفت سرشان می‌شود و ده‌ها موضوع دیگر که در قالب قصه شنای پروانه می‌بینیم. در ابتدای شنای پروانه با حجتی مواجه هستیم که بسیاری از افراد را دوست و همراه خود می‌داند، اما رفته رفته چهره واقعی افراد برایش آشکار می‌شود و ذهنیتش را تغییر می‌دهد.
در شنای پروانه قهرمانی داریم که از دل جامعه و بافت جنوب شهر است. فردی که بر خلاف بسیاری از اطرافیانش به انسانیت پشت نکرده و پای هدف و ارزش هایش می‌ایستد.
البته برخی از صحنه‌های این فیلم با انتقاداتی همراه شد. برای مثال برخی از منتقدان از میزان خشونت صحنه درگیری مقابل خانه حجت و یا نوع مواجهه حجت و فردی که فیلم پروانه را در فضای مجازی پخش کرده انتقاد کردند.
یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت این فیلم بازی بازیگرانش است. آقای محمد کارت برای هر نقش هر چند کوتاه بهترین گزینه را انتخاب کرده و بازیگران هم به خوبی از پس نقش هایشان بر آمده اند. از طناز طباطبایی که برای بازی در این فیلم سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل زن جشنواره فیلم فجر را گرفت تا آقایان امیر آقایی و جواد عزتی که حقش دریافت سیمرغ بود و حتی نامزد نشد در این فیلم متفاوت ظاهر شدند.
در شنای پروانه سبک فیلمبرداری دوربین روی دست به خوبی اجرا شده و تدوین فیلم قابل قبول است. اگر چه پایان فیلم به جذابیت آغازش نیست، اما می‌توان گفت که برایند کار به دل مخاطب می‌نشیند.
شنای پروانه نمونه خوبی از سینمای اجتماعی است که در شأن پرده نقره‌ای و مخاطبانش ساخته شده است.
