جام جم آنلاین: در طول تاریخ ایران زمین پزشکان مشهوری وجود دارند که برای پیشرفت این علم زحمات بسیاری کشیده‌اند و جان بیماران زیادی را نجات داده‌اند.
پزشکی جزو مهم‌ترین شغل‌های دنیا به شمار می رود چراکه جان تمام بیماران تنها به دستان پزشکان بستگی دارد .
در ادامه مطلب 10 پزشک بنام و موفق حامعه پزشکی ایران را معرفی کرده ایم.
1.دکتر محمد اسماعیل تشید، پدر بیهوشی نوین ایران
وی از بنیانگذاران بیهوشی نوین در ایران بود و در نظام آموزشی ایران در زمینه بیهوشی تغییراتی اساسی ایجاد کرد که به آموزش نسل جدیدی از متخصصان بیهوشی در ایران منجر شد.این پزشک برای نگارش کتاب خود جایزه کتاب سال را در ایران دریافت کرد.
2. پروفسور مجید سمیعی، چهره برجسته در حوزه مغز و اعصاب
مجید سمیعی، پزشک و جراح مغز و اعصاب ، در حال حاضر ریاست بیمارستان خصوصی علوم عصبی هانوفر را در آلمان به عهده دارد که خود بنیانگذار آن بوده‌است. وی در زمینه تورم مغز و ترمیم و بازسازی دستگاه عصبی محیطی مطالعات مهمی انجام داده است. این پزشک محبوب چهره ماندگار علمی ایران در سال 1385، سمت‌های مشاور صدراعظم آلمان، مشاور رئیس جمهور چین، رئیس انجمن جهانی جراحی قاعده مغز و دریافت عالی‌ترین نشان افتخار دولت چین را در کارنامه کاری خود دارد.
3. دکتر یحیی عدل، پدر جراحی نوین ایران
این جراح ایرانی ملقب به پدر جراحی ایران است. بزرگ‌ترین هنر دکتر عدل آن بود که ترس جراحان را از عمل جراحی از میان برد و به آنان دل داد که به جراحی روی آورند و موفق شوند. البته تکنیک‌های جدید و پیدایش آنتی‌بیوتیک‌ها به موفقیت‌های جدید در جراحی و شهرت او کمک کرد. این پزشک بنام سال ۱۳۸۱ درگذشت.
4. دکتر محمدقلی شمس، پدرچشم پزشکی ایران
وی ملقب به پدر چشم پزشکی ایران از فرانسه است. شمس بنیانگذار بیمارستان چشم پزشکی فارابی به عنوان اولین مرکز تخصصی چشم پزشکی در ایران است. وی هنگام مرگ(سال 75) قدیمی‌ترین عضو انجمن چشم‌پزشکی فرانسه بود و بارها به ریاست انجمن‌های چشم پزشکی مختلف در جهان برگزیده شد.
5. دکتر مسیح دانشوری، اولین متخصص ریه در ایران
وی پزشک متخصص ریه ایران بود. از جمله بیمارانی که با تلاش وی از مرگ نجات یافتند شخصی به نام رزاق منش بود که از ثروتمندان پایتخت به شمار می‌آمد. لذا پس از بهبود با کمک یکدیگر بیمارستان رزاق منش را در تهران احداث کردند. وی در تاسیس چند بیمارستان دیگر همچون بیمارستان ابوعلی و بیمارستان فیروزآبادی نقش محوری داشت. مسیح دانشوری سرانجام سال 1347 در تهران درگذشت.
6. دکتر هاراطون داویدیان، پدر روانپزشکی نوین ایران
وی از بنیانگذاران روانپزشکی در ایران است. هاراطویان در طول نزدیک به نیم قرن تلاش علمی ممتد و بی وقفه، با تصدی سمت‌ها و مسئولیت‌های اجرایی، آموزشی و پژوهشی در سطوح ملی و بین‌المللی، منشأ خدمات ارزنده‌ای در رشته روان پزشکی بوده است. استاد هاراطون داویدیان، پدر علم نوین روانپزشکی ایران و نخستین دستیار رشته بیماری های روانی در کشور پس از سال‌ها تلاش و فعالیت در آبان ماه سال 1388 دار فانی را وداع گفت.
7. دکتر جلال بریمانی، پدر نورولوژی مدرن ایران
بریمانی دارای گواهینامه تحصیلات تخصصی در رشتة علوم اعصاب و روانی از دانشگاه پاریس بود. همچنین وی بنیانگذار انجمن علوم اعصاب ایران نیز بوده است. این پزشک بنام اولین مقالات مغز و اعصاب ایران را در مجلات بین‌المللی به چاپ رساند و سال‌ها مغز و اعصاب ایران را در جوامع بین‌المللی نمایندگی می‌کرد. "تاریخ روابط پزشکی ایران و فرانسه" (تالیف به فرانسه و فارسی) و "در آسمان ادب" (تالیف به زبان فارسی) از جمله آثار وی هستند. این استاد عالی مقام سرانجام در اسفند 1390 درگذشت.
8. محمد حسین ماندگار، پدر پیوند قلب ایران
وی موسسه پیوند قلب و ریه بیمارستان دکتر شریعتی است و در تابستان 1372 اولین پیوند موفقیت آمیز قلب در ایران را به نام خود به ثبت رسانید. دکتر ماندگار در حال حاضر استاد جراحی قلب دانشگاه تهران است. ماندگار بخش جراحی قلب بیمارستان دکتر شریعتی تهران را پایه گذاری کرد که بعدها این مرکز دانشگاهی به یکی از پرکارترین و مشهورترین بیمارستان‌های دانشگاهی تهران در رشته جراحی قلب تبدیل شد.
9. دکتر سیدعلی ملک حسینی ،پدر پیوند کبد ایران
وی نخستین پیوند کبد در ایران از فرد زنده به زنده را انجام داد و در دائرةالمعارف پزشکی به عنوان پدر پیوند کبد در ایران معرفی شد. ملک در دومین دوره چهره‌های ماندگار ، به عنوان چهره ماندگار در عرصه پیوند اعضای حیاتی و جراحی عروق شناخته شد. این متحصص حاذق، رئیس انجمن پیوند اعضای خاورمیانه است.
10. دکتر اسماعیل یزدی، پدر دندانپزشکی نوین ایران
وی نخستین مطب محدود به دندانپزشکی را دایر و همزمان در بیمارستان پارس تهران به عنوان مسئول جراحی های دهان و فک و صورت شروع به فعالیت کرد و اولین جراحی های فک را طبق روش روز انجام داد. یزدی سال ۱۳۵۳ به مرتبه استادی ارتقا یافت و به واسطه فعالیت های درخشان دانشگاهی، آموزشی، پژوهشی و اجرایی در سال ۱۳۶۹ به دریافت لوح استادی ممتاز مفتخر شد.
