این پاسخ را به چند بخش تقسیم می‌کنم. بخش اول اینکه متاسفانه ما مشکل خواننده‌سالاری داریم. این اتفاق باعث شده است تا هیچ‌گاه عوامل تهیه به‌درستی معرفی نشوند و تنها به خواننده‌ها توجه شود، در صورتی که خواننده نیز بخشی از مرحله تولید را پیش می‌برد و نمی‌توان تعیین کرد که نقش چه کسی مهم‌تر و پررنگ‌تر است؛ چون از آهنگساز و ترانه‌سرا که شروع‌کننده یک اتفاق موسیقایی هستند تا نوازندگان که به قطعه جان می‌دهند و تنظیم‌کننده که وظیفه هدایت تمام پارت‌های ملودی را در مسیر درست دارد، یک نقش را برای اجرای درست یک قطعه ایفا می‌کنند. بخش دوم به جای خالی رسانه حرفه‌ای در عرصه موسیقی برمی‌گردد. وقتی رسانه حرفه‌ای وجود نداشته باشد، نقدی هم وجود نخواهد داشت. در این صورت، آثار ضعیف با محتوای نامطلوب هم می‌توانند میدان‌داری کنند و به سلیقه موسیقایی مردم هجوم ببرند. بخش سوم هم به جفای برخی از خوانندگان برمی‌گردد؛ یعنی وقتی آهنگ موفقی را می‌خوانند، برای معرفی آهنگساز و عوامل تلاشی نمی‌کنند.
موسیقی از لحاظ اقتصادی در این سال‌ها با مشکلات فراوانی روبه‌رو بود، اما کرونا تیر خلاص را زد. تعدادی از فعالان عرصه موسیقی می‌توانستند با برگزاری کنسرت امرار معاش کنند، اما در این دوسال، همان هم از بین رفت. موزیسین‌ها هم مثل خیلی‌های دیگر که کار هنری انجام می‌دهند، شرایط سختی را می‌گذرانند. من در این مدت دوستانی را دیده‌ام که برای گذران زندگی مجبور شده‌اند سازشان را بفروشند تا زندگی‌شان در یک مقطع بگذرد. این شاید برای یک موزیسین تلخ‌ترین اتفاقی باشد که می‌تواند رخ دهد.
یکی از مزایای فضای مجازی، زودتر پخش شدن و شنیده شدن آهنگ است. حالا دیگر مخاطب‌ها موزیسین‌ها را در شبکه‌های مجازی دنبال می‌کنند و به محض اینکه یک اثر منتشر می‌شود، آن را دانلود می‌کنند. متاسفانه در ایران قانون کپی‌رایت رعایت نمی‌شود و همین مساله باعث پایمال شدن حقوق ناشر و هنرمند می‌شود. در این میان، باز هم نبود رسانه حرفه‌ای خیلی به موسیقی ضربه زده است. با این حال، فضای مجازی فرصت ارتباط با مخاطبان را به وجود آورده و همین خیلی اتفاق مهمی است و موزیسین می‌تواند به‌طور مستقیم خودش را در معرض قضاوت مردم قرار دهد.
