سرمقاله صبح نو: سوال این است که در آستانه مذاکرات وین که اولین دور مذاکرات در دولت جدید ایران است، تیم مذاکره‌کننده کشور باید به‌دنبال چه توافقی باشد یا به عبارتی توافق خوب چه توافقی است؟ مهم‌ترین نکته در دور جدید مذاکرات باید انتقال این پیام به طرف‌های غربی باشد که دولت جدید متفاوت از دولت قبل مذاکره می‌کند و طبیعتا ضمن کنار نگذاشتن کامل مذاکرات قبلی اما به‌دنبال دستاورد عینی و ملموس از وین است و از آنجا که سیاست داخلی را به سیاست خارجی پیوند نزده ،تفاوت‌های زیادی با دولت قبل دارد. از همین رو طبیعتا شعار
«هر توافقی از توافق نکردن بهتر است» جای خود را به این گزاره خواهد داد که ایران تنها از توافقی حمایت می‌کند که به میزان تعهدات، نتایج عینی و انضمامی برای تهران داشته باشد که به‌صورت خلاصه لغو تحریم‌هایی است که طرف‌های غربی نسبت‌به آن ملتزم بوده و هستند. توافق خوب صرفا یک توافق روی کاغذ با جنبه‌های حقوقی نخواهد بود که البته باید واجد این ویژگی‌ها هم باشد اما فراتر از آن باید به رفع تحریم به‌صورت عملی بینجامد. درواقع توافق خوب باید در خود
«ضمانت اجرایی» و قابلیت «راستی‌آزمایی» برای طرف ایرانی داشته باشد تا تجربه برجام دوباره تکرار نشود. اگر پیام جدیت تیم ایرانی به‌خوبی به طرف مقابل رسیده باشد، آنگاه باید منتظر چیده شدن درست میز مذاکره باشیم که زیرساخت اصلی رسیدن به توافق خوب است.
