دزموند توتو که سابقا برنده جایزه صلح نوبل شده در این مقاله در نشریه گاردین نوشت: «هر دولت جدیدی در آمریکا زمانی که به تازگی کارش را آغاز کرده یک آیین انحرافی را اجرا کرده است. همه آنها با امضای نامه‌هایی محرمانه در تصریح اینکه مساله‌ای دانسته شده از سوی همه را تایید نکنند با تضعیف قوانین آمریکا موافقت کردند: این که اسرائیل زرادخانه تسلیحات هسته‌ای دارد.
بخشی از دلیل این کار جلوگیری از تمرکز مردم بر ظرفیت اسرائیل برای تبدیل کردن ده‌ها شهر به خاکستر بوده است. این شکست در روبرو شدن با تهدید ایجاد شده از سوی زرادخانه وحشتناک اسرائیل به بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر آن احساس قدرت و فرار از مجازات و به اسرائیل نیز اجازه دیکته کردن شرایطش به دیگران را می‌دهد. اما یک تاثیر دیگر این رویکرد دولت آمریکا در فرار از واقعیت این است که همچنین دیگر قوانین خود آمریکا را که خواستار پایان دادن به بذل و بخشش از پول مالیات دهندگان به اشاعه کننده‌های تسلیحات هسته‌ای است به کار نمی‌گیرد.
اسرائیل در حقیقت یک اشاعه دهنده چند جانبه تسلیحات هسته‌ای است. اسناد و مدارک قاطعی هست مبنی بر این که این رژیم در دهه ۱۹۷۰ پیشنهاد فروش تسلیحات هسته‌ای به رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی را داده و حتی یک آزمایش هسته‌ای مشترک را اجرا کرد. دولت آمریکا تلاش کرد تا بر این حقایق سرپوش بگذارد. علاوه بر آن، هرگز معاهده عدم اشاعه هسته‌ای را امضا کرده است.
با این حال دولت‌های آمریکا و اسرائیل اصرار به حمله به عراق بر مبنای دروغ‌ها درباره ابرهای قارچی قریب الوقوع کردند. همانطور که مردخای وانونو، افشاگر تسلیحات هسته‌ای اسرائیل گفت: تسلیحات هسته‌ای در عراق نبودند – آنها در اسرائیل هستند.
اصلاحیه‌های انجام شده از سوی استیورات سایمینگتون و جان گلن، سناتورهای اسبق، در قانون کمک‌های خارجی آمریکا، کمک‌های نظامی و اقتصادی این کشور به اشاعه دهنده‌های تسلیحات هسته‌ای و آنهایی که تسلیحات هسته‌ای به دست می‌آورند را ممنوع می‌کند. در همین حال جیمی کارتر رئیس جمهور اسبق آمریکا از چنین تمهیداتی علیه هند و پاکستان استفاده کرد.
اما هیچ رئیس جمهوری تاکنون در قبال اسرائیل این گونه عمل نکرده است. تقریبا به عکس رفتار کرده‌اند. از زمان ریاست جمهوری ریچارد نیکسون این موافقت شفاهی وجود داشته که "ابهام هسته‌ای" اسرائیل را قبول کنند تا عملا به این رژیم اجازه داشتن قدرتی که همراه با تسلیحات هسته‌ای است را بدون مسئولیت بدهند. و همچنین به نوشته نشریه نیویورکر، از زمان ریاست جمهوری بیل کلینتون، رئیس جمهور اسبق آمریکا نیز این نامه‌های محرمانه وجود داشته‌اند.
روسای جمهور و سیاستمداران آمریکایی از تایید اینکه اسرائیل تسلیحات هسته‌ای دارد امتناع کرده‌اند حتی با وجود اینکه در قانون این استثنا در نظر گرفته شده که اجازه تداوم کمک‌های به یک اشاعه دهنده تسلیحات هسته‌ای را در صورتی که رئیس جمهوری به کنگره این کمک‌ها به این طرف اشاعه دهنده را به عنوان منفعت حیاتی آمریکا تصدیق کند، می‌دهد.
سرانه تولید ناخالص داخلی اسرائیل قابل مقایسه با سرانه انگلیس است. با این حال اعتبارات مالیات دهندگان آمریکایی که به اسرائیل داده می‌شود بیشتر از کمک‌ها به هر جای دیگری است. این حجم علنا شناخته شده کمک‌ها در حالی که با تورم تطبیق می‌یابند اکنون با گذشته سال‌ها در حال نزدیک شدن به رقم ۳۰۰ میلیارد دلار است.
این نمایش مضحک باید پایان یابد. دولت آمریکا باید قوانین خودش را اجرا کرده و اعتباراتش به اسرائیل را به سبب دستیابی آن به تسلیحات هسته‌ای و اشاعه این تسلیحات توسط آن پایان دهد.
دولت جدید جو بایدن باید بی‌درنگ اسرائیل را به عنوان یک دولت سردمدار پشتیبان اشاعه تسلیحات هسته‌ای در خاورمیانه به رسمیت بشناسد و به شکل مناسب قوانین آمریکا را اجرا کند. دیگر دولت‌ها – به طور خاص دولت آفریقای جنوبی باید بر حاکمیت قانون و خلع سلاح معنادار تاکید کرده و فورا از دولت آمریکا به شدیدترین وجه ممکن بخواهند که اقدام کند.
آپارتاید در آفریقای جنوبی وحشتناک بود و این همچنین زمانی که اسرائیل این شکل از آپارتاید خود را علیه فلسطینی‌ها همراه با ایست بازرسی‌ها و سیستم سیاست‌های سرکوبگرانه اعمال می‌کند، وحشتناک است. در حقیقت یک قانون دیگر آمریکا، قانون لیهی، نیز کمک‌های نظامی آمریکا به دولت‌هایی که به شکل سیستماتیک حقوق بشر را نقض می‌کنند را ممنوع می‌کند.
ممکن است یکی از دلایل طولانی‌تر شدن عمر نسخه آپارتاید اسرائیل نسبت به نسخه آفریقای جنوبی آن این باشد که اسرائیل توانسته سیستم سرکوبگر خود را نه فقط تنها با تفنگ‌های سربازان بلکه همچنین با نشانه گرفتن سلاح‌های هسته‌ای به سرهای میلیون‌ها نفر حفظ کند. راه حلش این نیست که فلسطینی‌ها و دیگر اعراب برای دستیابی به چنین تسلیحاتی تلاش کنند. راه حلش صلح، عدالت و خلع سلاح است.
آفریقای جنوبی یاد گرفت صلح و عدالت واقعی را تنها با داشتن حقیقتی که منجر به آشتی شود، می‌تواند داشته باشد. اما هیچ کدام از اینها تا زمانی که با حقیقت به شکل مستقیم روبرو نشویم رقم نمی‌خورد. کمتر حقیقتی هست که روبرو شدن با آن به اندازه روبرو شدن با وجود یک زرادخانه تسلیحات هسته‌ای در دستان یک دولت آپارتاید اهمیت حیاتی داشته باشد.
311311
