واقعیت آن است که سیاست تهدید در شرایط موجود که ایران با تحریم‌های اقتصادی فراگیری روبه‌رو شده و انعطاف محدودی از سوی آمریکایی‌‌‌ها وجود دارد، اثربخش نخواهد بود. آمریکا از الگوی فشار مضاعف با هدف محدودسازی مطالبات ایران بهره گرفته در حالی که وزیر خارجه ایران نیز با انتشار پیام ویدئویی به این موضوع اشاره دارد که برای دستیابی به توافقی سازنده، منصفانه و عادلانه رهسپار وین خواهد شد. تروئیکای اروپایی تلاش دارد تا محدودیت‌های بیشتری را در برابر تهران اعمال کند؛ انگاره تروئیکای اروپایی بر کاهش قابلیت ابزاری و ذخایر هسته‌‌‌ای ایران بوده است. در چنین شرایطی امکان نقش‌‌‌یابی سازنده ایران و تروئیکای اروپایی تاحدی دشوار به نظر می‌‌‌رسد. حضور مقامات عالی وزارت خارجه بیانگر آن است که ایران از انگیزه لازم برای چانه‌‌‌زنی، عملگرایی و انعطافپذیری متقابل برای حل مشکلات ایجاد شده برخوردار است. واقعیت آن است که سیاست حداکثرسازی فشار اقتصادی آمریکا علیه ایران تاکنون مشکلات اقتصادی و اجتماعی بسیاری را برای جمهوری اسلامی به وجود آورده است. به همان گونه که ضریب عدم‌اطمینان قدرت‌‌‌های بزرگ نسبت به میزان کنش همکاری‌‌‌جویانه ایران نیز کاهش پیدا کرده است.
در فضای موجود، ایران تلاش دارد تا همکاری‌‌‌های سازنده را بر اساس مشارکت متقابل پیگیری کند و الگوی صفر در برابر صفر را بر اساس راستی‌‌‌آزمایی متقابل پیگیری خواهد کرد. چنین رویکردی می‌تواند ضریب اطمینان متقابل تمامی بازیگران فعال در مذاکرات وین را در وضعیت اقناع قرار دهد. اقناع‌‌‌سازی ایران مربوط به شرایطی است که فشار حداکثری کارکرد خود را در ارتباط با ایران از دست داده و بر این اساس ایران بتواند مانند ۲۰۱۵ تعهدات پیشین خود را به اجرا بگذارد. نقش‌‌‌یابی ایران در مذاکرات وین بر اساس هیچ‌گونه پیش‌‌‌شرطی نبوده است. جمهوری اسلامی ایران برای بازگشت به تعهدات خود باید خود را در فضای اقتصادی و همچنین الگوی رفتاری ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷ تعریف کند. در غیر‌این صورت طبیعی است که ایران قادر به انعطافپذیری در برابر انتظارات و مطالبات آمریکا و تروئیکای اروپایی نخواهد بود. طبیعی است که مذاکرات دور نخست کوبورگ با چالش‌هایی همراه خواهد بود اما واقعیت این است که تهران، واشنگتن و پایتخت‌‌‌های اروپایی در این دوره از مذاکرات دارای گزینه‌‌‌های جانشین نیز هستند.
منبع: دنیای اقتصاد
