تفال به حافظ ۱۰ آذر ۱۴۰۰؛ تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.  

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق در سلامت توست

به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

جمال صورت و معنی ز امن صحت توست

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد

در این چمن چو درآید خزان به یغمایی

رهش به سرو سهی قامت بلند مباد

در آن بساط که حسن تو جلوه آغازد

مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد

هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند

بر آتش تو به جز جان او سپند مباد

شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

شرح لغت: یغمایی: تاراج و یغما و غارت در سیاق فارسی گاه حرفی بر آخر برخی کلمات افزوده می‌شود که تغییری در معنی پدید نمی‌آورد و از این قبیل است زیادت و زیادتی، ارمغان و ارمغان، فلان و فلانی.

تفسیر عرفانی: 

امید که تن تو به نوازش طبیبان نیازمند و پیکر ضعیفت دچار آسیب نگردد. مقصود او از این شعر این است که طالبان کوی یار پیوسته در طلب آنند که محبوب شان همواره برقرار باشد؛ چرا که سلامت تما آفاق، در گرو وجود اوست که به عرصه‌ی جهان زیبایی بخشیده.

تعبیر غزل:

در راهی که پیش گرفته ای، ثابت قدم باش و به مشکلات موجود فکر مکن! تردید به دل راه مده و راه خود را دنبال کن. صلاح تو در همین است. انشاالله به هدفت برسی!