نویسنده این کتاب روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا با اشاره به اینکه این مجموعه داستان کوتاه فراروایت با محوریت طنز که با عنوان «خانم پالتو پوستی» منتشر شده دارای هفت داستان است، گفت: داستان فراروایت از لحاظ فرمی حداقل دارای ۲ روایت است که در این کتاب با استفاده از آرایه های کنایه، مجاز، تشبیه، نقیضه پردازی، بزرگ نمایی، کوچک نمایی، تضاد، ضرب المثل و سایر آرایه های لازم و گاهاً لطیفه، به نقل روایت‌ها پرداخته‌ام.
«پروین اکبریان ایلامی» ادامه داد : عدم تناسباتی که در این کتاب مورد انتقاد و بررسی قرار داده ام هر چند با تعریف فراگیری که انجام گرفت بیان آنها سخت است اما مزاحمت های خیابانی، آزار و اذیت مردم بخصوص همسایه ها از طریق کفتربازی، فضولی‌ها و اختلافات و چشم و هم چشمی ها، پرداختن به موضوع کرونا، عدم استفاده بعضی ها از ماسک، مشکلات دستفروش‌ها، دخالت شدید بعضی خانواده ها در زندگی فرزندانشان و در نقطه مقابل آنان وجود خانواده هایی که هیچ نظارتی در امر فرزندانشان ندارند، طلاق، فقر، زایمان خانگی زنان در گذشته و سد کنکور را می‌توان اشاره کرد و در نقطه مقابل این کاستی ها به معرفی انسانهای خیر و نیکوکار به منظور معرفی الگوهای مثبت و تشویق به نیکوکاری از جمله موضوعات این کتاب است که امید مورد قبول واقع گردد.
این نویسنده با اشاره به اینکه طنز از نظر لغوی کلمه ای عربی است که در زبان لغت فارسی با معانی فسوس و ریشخند و مسخره کردن به کار رفته که معادل «شوخی کردن» است افزود: معنای اصلی آن «تیغ جراحی» است و معنای اصطلاحی آن در ادبیات به نوع خاصی از آثار منظوم یا منثور ادبی است که اشتباهات یا جنبه های نامطلوب رفتار بشری و فسادها و حتی تفکرات فلسفی را به شیوه ای خنده دار به چالش می کشد و معادل انگلیسی آن satira است؛ طنز یک هنر است و عدم تناسبات در عرصه های مختلف اجتماعی را که به ظاهر متناسب به نظر می رسند، به نقد می کشد؛ طنز در ادبیات ملل سابقه ای بسیار کهن دارد و در ادبیات کهن فارسی در نوشته های نویسندگان و شعرا به شکل هجو، هزل، مطایبه، شوخی و حکایاتی طنز آمیز نمود داشته است ولی بعنوان یک نوع ادبی مستقل در این ادب شناخته شده نیست.
اکبریان با اشاره به اینکه ۲ تحول مهم انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی ایران در ادبیات فارسی توانست طنز را به عنوان نوع ادبی مستقل به دنیای ادبیات معرفی کند، گفت: در جریان پیروزی انقلاب اسلامی تنها نوع طنز سیاسی که در دوران مشروطیت نمود یافته بود در کنار سایر انواع طنز دوران انقلاب اسلامی که شامل انواع طنز خاص و عام، هوراسی و جوانی، موقعیت، سیاه، سیاسی، عرفانی، خانوادگی، مردم، زنانه، کلامی و طنز اینترنتی رشد و شکوفایی پیدا کرد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران «کیومرث صابری فومنی» معروف به «گل آقا» نویسنده طنز نویس، روزنامه نگار و بنیانگذار موسسه گل آقا در سال ۱۳۶۹، اولین نسخه هفته نامه گل آقا و پس از آن ماهنامه، سالنامه «بچه های گل آقا» را به چاپ رسانید؛ انتشارات گل آقا برای انتشار کتب طنز و کاریکاتور و سرانجام «خانه طنز ایران» از جهت پرورش طنز نویسان جوان از دیگر فعالیت‌های صابری بود که در آن زمان توانست مستقیماً با افکار عمومی و مخصوصاً طبقه متوسط ارتباط برقرار کند.
وی ادامه داد : «میثم رجبی» بنیانگذار مکتب ادبی، فلسفی پایایسم در نیمه دوم دهه نود با تاسیس این مکتب توانست در کارگاه ادبی خود شاگردان زیادی را آموزش دهد که طنز نیز از محورهای فعالیت ادبی او در امر آموزش است؛ همانگونه که در فرهنگ ایرانی اسلامی به راهنمایی نیک افراد و نیز امر به معروف و نهی از منکر اشاره شده، طنز نیز یکی از هدف های اصلی اش همین است که بتواند کاستی هایی که وجود دارد را برطرف کند و از طرفی باعث نشاط در بین مردم شود؛ طنز به عنوان ناقدی اصلاحگر و آگاه در جامعه سعی بر آن دارد که مسائل را با دیدی ریزبینانه و عمیق نگاه کند تا با اشاراتی که به آنها دارد همگان را از آن باخبر کند.
اکبریان با اشاره به اینکه طنز در پایایسم به سه شکل محتوایی طنز فراروایت، طنز داستان فراروایت و طنز شعر فراروایت خود را نشان می‌دهد، گفت: همچنین توجه به طنز در این مکتب در قالب ژانر محتوایی «تیات» نیز مطرح شده است؛ به عقیده رجبی طنز در این مکتب به موضوع مشخصی مربوط نیست و نگاه فراگیری در آن حاکم است به این صورت که هر آنچه که در زندگی ما آدمی وجود دارد قابلیت پرداختن به آن در قالب زبان طنز وجود دارد برای همین طنز باید در ذات خود از هر آنچه که در دسترس دارد استفاده کند و به خلق موقعیت طنز بینجامد. این نوع نگاه دامنه طنز را به هر موضوعی باز می کند و در اثر طنز خواننده با انواع بی شماری از برخوردهای طنز آمیز روبه رو است.
