تفال به حافظ ۱۳ آذر ۱۴۰۰؛ ما را که درد عشق و بلای خمار کشت

فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.  

گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند

ساقی به جام عدل بده باده تا گدا

غیرت نیاورد که جهان پربلا کند

حقا کز این غمان برسد مژده امان

گر سالکی به عهد امانت وفا کند

گر رنج پیش آید و گر راحت‌ای حکیم

نسبت مکن به غیر که این‌ها خدا کند

در کارخانه‌ای که ره عقل و فضل نیست

فهم ضعیف رای فضولی چرا کند

مطرب بساز پرده که کس بی اجل نمرد

وان کو نه این ترانه سراید خطا کند

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت

یا وصل دوست یا می‌صافی دوا کند

جان رفت در سر می‌و حافظ به عشق سوخت

عیسی دمی کجاست که احیای ما کند

شرح لغت: حقا: مؤول به جمله می‌شود، یعنی محقق است و یقین باشد /ضعیف رأی: سست رأی و ناتوانی تدبیر / احیا: مخفف احیاء به معنی زنده کردن

تفسیر عرفانی:

اگر می‌فروش نیاز پاکدلان را برآورد، خدا گناهشان را خواهد بخشید و آن‌ها را از بلا دور خواهد ساخت. مقصود او از این شعر این است که هر آنچه از غم و شادی در این چرخ گردون گریبانگیر انسان‌ها می‌شود، از سوی یاز است و بس و مرتبط با هیچ کس نیست. در ادامه نیز می‌توان گفت سالکان پیشگاه دوست که در اودی عشق بی سر و سامان شده اند و در آرزوی لقای اویند، فقط با لقای او می‌توانند خود را سامان بخشند.

تعبیر غزل:

محنت‌ها رو به پایان است وکسی که تو را ملامت می‌کند، گرفتار خواهد شد. به لطف خداوند امیدوار باش و عمر باقیمانده را غنیمت شمار! به فکر کمبود‌های زندگی مباش!