تفال به حافظ ۱۴ آذر ۱۴۰۰؛ روزگاریست که ما را نگران می‌داری

فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.  

روزگاریست که ما را نگران می‌داری

مخلصان را نه به وضع دگران می‌داری

گوشه چشم رضایی به منت باز نشد

این چنین عزت صاحب نظران می‌داری

ساعد آن به که بپوشی تو چو از بهر نگار

دست در خون دل پرهنران می‌داری

نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ

همه را نعره زنان جامه دران می‌داری‌

ای که در دلق ملمع طلبی نقد حضور

چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری.

چون تویی نرگس باغ نظر‌ای چشم و چراغ

سر چرا بر من دلخسته گران می‌داری

گوهر جام جم از کان جهانی دگر است

تو تمنا ز گل کوزه گران می‌داری

پدر تجربه‌ای دل تویی آخر ز چه روی

طمع مهر و وفا زین پسران می‌داری

کیسه سیم و زرت پاک بباید پرداخت

این طمع‌ها که تو از سیمبران می‌داری

گر چه رندی و خرابی گنه ماست، ولی

عاشقی گفت که تو بنده بر آن می‌داری

مگذران روز سلامت به ملامت حافظ

چه توقع ز جهان گذران می‌داری

شرح لغت: چشم رضا: دیده‌ی خشنودی /بباید پرداخت: باید تهی کرد /سیمبران: زیبایان نیم تن.

تفسیر عرفانی:

مدت زمانی ست که پریشان نگاهمان می‌داری و با ارادتمندان خود همانند دیگران رفتار نمی‌نمایی. در مفهوم این شعر می‌توان گفت، هر آن کس که در وادی عشق قدم گذارد، نمی‌تواند از عشق دوست رهایی یابد؛ چرا که عشق او جامه بر تن می‌دراند و مست شراب دوست می‌سازد، حال آنکه این تماماً از سوی دوست به سالک می‌رسد، چراکه او این عشق را از ازلیت در وجود سالکان درگاهش نهادینه نموده است.

تعبیر غزل:

شما عاشق و دلداده‌ی کسی هستی که کسانی بجز شما هم به او نظر دارند. شما به رفتار اطرافیانت توجهی مکن. اگر او را دوست داری، دقت داشته باش که آیا او هم با این عشق توافقی دارد یا خیر! اگر جواب منفی بود، صرف نظر کن.