«مونه» به رغم اینکه به مناظر مختلفی سفر کرده بود اما در نهایت « ژیورنی» را درسال ۱۸۸۳ به عنوان اقامتگاه خود و خانواده بزرگش انتخاب کرد. «ژیورنی» که یک ساعت با پاریس فاصله دارد، محل زندگی «مونه» تا پایان عمر بود. در آن دوره، خلاقیت در آثار و به راحتی نمود پیدا کرد و نقاشی‌هایش مورد توجه قرار گرفت. در «ژیورنی» این هنرمند تصمیم گرفت دنیای ایده‌ال خود را در باغ زیبایش که منبع الهام او بود خلق کند، دنیایی که ما امروزه از طریق مجموعه تابلوهای نقاشی نیلوفرهای آبی، پل‌های ژاپنی و گذرگاه‌های پر از گل آشنا هستیم.
تغییرات از اوایل قرن بیستم میلادی در زندگی این هنرمند آغاز شد. در سال ۱۹۰۸، «مونه» متوجه مشکلی در چشم راستش شد و کم کم دید هر دو چشم او ضعیف شد. در سال ۱۹۱۲ پزشکان دریافتند «مونه» به آب مروارید مبتلا شده است. با پیشرفت آب مروارید تشخیص رنگ با مشکل رو به رو می‌شود. سفید به زرد نزدیک می‌شود، سبز به زرد نزدیک می‌شود و قرمز متمایل به نارنجی می‌شود. همچنین تشخیص جزئیات دشوار می‌شود. نخستین نشانه‌های این بیماری را می‌توان در نقاشی که مونه در سال ۱۹۰۸ در ونیز خلق کرد مشاهده کرد.
«مونه» نمی‌خواست به جراحی فکر کند؛ چراکه همیشه «اونوره دومیه» نقاش فرانسوی را به یاد می‌آورد که پس از چنین جراحی بینایی خود را از دست داد. مطمئنا در آن زمان جراحی‌های آب مروارید در مراحل ابتدایی بودند.
بنابراین او از قطره‌های چشم و عینک برای ۱۴ سال استفاده کرد و به کمک آن‌ها توانست با وقفه فعالیت هنری داشته باشد.
اما در سپتامبر سال ۱۹۲۲ ، «کلود مونه» باید با حقیقتی اجتناب ناپذیر مواجه می‌شد، قطره‌های چشم گوناگون و عینک‌های مختلف فقط توانسته بودند جراحی اجتناب‌ناپذیر چشمان او را به تعویق بیاندازند. این هنرمند تقریبا نابینا شده بود.
«مونه» در نهایت در اکتبر سال ۱۹۲۲ در نامه‌ای برای یک پزشک نوشت که زمان آن فرارسیده که خودش را به او واگذار کند، اما همچنان نگرانی‌هایی دارد.
در نهایت «مونه» در ژانویه سال ۱۹۲۳ نخستین جراحی را انجام داد. این جراحی بخشی از بینایی او را بازگرداند. با این وجود این جراحی برای «مونه» آنقدر دشوار بود که از انجام جراحی بر روی چشم چپش خودداری می‌کرد. او همچنین از نقدهایی که متوجه آثارش می‌شدند و چون بخش‌های سفید بوم قابل مشاهده بودند و به عنوان آثار ناتمام یاد می‌شدند نیز رنج می‌برد.
او در آوریل سال ۱۹۲۳ در نامه‌ای برای پزشکش نوشت که روزهای سختی را تجربه کرده، اما خوشبختانه آن روزها به کمک دارو به پایان رسیده‌اند. علاوه بر آن، دید او با وجود و یا بدون عینک سیاه کمتر و کمتر شده است. نور زیاد هم باعث شده او خود را در تنهایی و تاریکی اتاق محدود کند.
اما در سال ۱۹۲۶ «مونه» که در آن زمان ۸۶ سال داشت بالاخره یادداشت امیدوارکننده‌ای برای پزشکش نوشت. او در این نامه به بازیابی بینایی‌اش اشاره کرد. این هنرمند ۵ دسامبر همان سال از دنیا رفت.
۵۸۵۸
