به گزارش خبرنگار قضائی خبرگزاری تسنیم؛ نگرانی از پیر شدن و کاهش جمعیت، تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران کشور را بر آن داشت تا موضوع افزایش جمعیت و توسعه خانواده‌ها را به عنوان یک استراتژی کارساز مورد توجه جدی قرار دهند.
پس از مخالفت‌ها و سنگ‌اندازیهای پیدا و پنهان دولت حسن روحانی در طول 8 سال گذشته و عدم تلاش حداقلی برای اصلاح شاخصه‌های جمعیتی کشورمان، مجلس یازدهم طرح جوانی جمعیت را تهیه و در ادامه به تصویب رساند؛ این قانون در حال حاضر به تأیید شورای نگهبان رسید و در ادامه از سوی رئیس جمهور برای اجرا به دستگاه‌های مربوطه ابلاغ شد.
عمده برنامه این قانون برای فرزندآوری خانواده‌ها، ارائه مشوق‌های عموماً مالی است تا ترغیب و تشویقی برای زوج‌ها است؛ این قانون با استقبال اندیشکده‌ها و پژوهش‌گران مستقل حوزه جمعیت کشورمان مواجه شد؛ با این حال برخی هم نسبت به آن واکنش منفی نشان دادند. گروهی هم تصویب و اجرای این قانون را لازم می‌دانند اما نسبت به بخش‌هایی از آنها انتقاد دارند.
سکینه‌سادات پاد؛ حقوقدان، وکیل دادگستری و فعال حوزه خانواده، زنان و کودکان درباره قانون طرح جوانی جمعیت معتقد است تصویب این قانون لازم بود اما پیوست‌های فرهنگی برای خانواده‌های مرفه و نیز آینده‌نگری برای خانواده‌های مستضعف در آن وجود ندارد و نیز اجرای آن در آینده برای دولت هزینه‌بر است که ممکن در ادامه اجرای آن را دچار اشکال کند و قانون جوانی جمعیت نباید این ذهنیت را در خانواده‌ها ایجاد کند که فرزندآوری به معنای رهایی از فقر است.
گفت‌وگوی تسنیم با سکینه‌سادات پاد درباره "قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت" را در ادامه می‌خوانید:
تسنیم: یکی از مباحث روز جامعه "قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت" است که واکنش‌ها و اظهارنظرهای مختلفی به آن میشود؛ با توجه به فعالیت‌ها و مطالعات شما در بحث خانواده نظر شما دباره این قانون چیست؟
برای شروع باید تأکید کرد که هدف قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت، فقط افزایش جمعیت نیست؛ ما به لحاظ علمی می‌گوییم که تراز جمعیت پیر و جوانمان دارد به هم می‌خورد یعنی نسبت سالمندان ما در آینده‌ای نزدیک از جوانان ما بیشتر خواهد بود و به همین نسبت، در همه ساحت‌ها تأثیر منفی خواهد گذاشت. بر این اساس باید چاره‌اندیشی کنیم که این نسبت به تراز برسد تا در بحث جمعیت دچار چالش نباشیم. به هر حال در ادبیات سیاسی، جمعیت مؤلفه قدرت محسوب میشود و در هر کشوری جمعیت و به ویژه جمعیت جوان یک فرصت برای توسعه و پیشرفت است. بله! من با کلیّت این قانون حتماً موافق هستم و اینکه باید یک اتفاقی در این حوزه می‌افتاد و حتی معتقدم که حاکمیت باید زودتر از این بسترهای جوان‌سازی جمعیت را آماده می‌کرد.
تسنیم: البته از نظر فرهنگی و از نظر تبلیغاتی هم باید آماده‌سازی ذهنی جامعه را انجام داد مثلاً نقطه مقابل فرزندآوری موفق در دهه 60، بحث فرزند کمتر در دهه 70 است که بیشتر بر پایه فرهنگ‌سازی بود؛ هرچند قانون هم به مدد آن آمد اما الان سال‌هاست ما از نظر فرهنگی، رسانه‌ای و تبلیغی و حتی ارشادی، نتوانستیم اقناع عمومی برای فرزندآوری ایجاد کنیم بنابراین ناگزیر دست به دامن قانون شده‌ایم، قوانین قبلی را ملغی کردیم و قوانین جدید گذاشتیم؛ می‌خواهیم بدانیم مشخصه بارز این قانون جدید چیست؛ آیا به دنبال تحقق همین تراز جمعیت پیر و جوان هست یا افزایش جمعیت به نرخ مطلوب است؟
به نظر می‌رسد در این قانون بحث افزایش جمعیت بیشتر مدنظر قانونگذار بوده و به همین دلیل، در بعضی جاها شتاب‌زده عمل کرده و به کیفیت توجه لازم نکرده است یعنی تمام اصل موضوع، موضوع درستی است و این قانون باید می‌بود اما من به لحاظ فرهنگی اساساً قیاس این قانون را با قانون در بحث فرزند کمتر، یک قیاس غلط می‌دانم؛ حالا چرا؟ برای اینکه جامعه در آن زمان به جهت امکانات رفاهی برای فرزند کمتر آمادگی بیشتری داشت، پس کار فرهنگی برای آن تفکر راحت‌تر بود. مردم تشخیص می‌دادند و آن تصمیمی که حاکمیت گرفته بود را متناسب با واقعیت جامعه روز می‌دیدند. ما در آن دوره یک کشوری بودیم که تازه انقلاب کرده و درگیر جنگ شده و بود و تازه به آرامش رسیده بود. آن فاکتورهای لازمه برای یک زندگی برخوردار از رفاه نسبی هنوز به طور کامل وجود نداشت و مردم این را درک می‌کردند و این ذهنیت که بچه‌ها حتماً به دانشگاه بروند و فلان کنند و بهمان کنند سبب شد زمینه برای پذیرش شعار فرزند کمتر، فراهم شود.
تسنیم: یعنی " فرزند کمتر زندگی بهتر" که شعار اصلی آن دوره محسوب می‌شد برای مردم ملموس بود؟
بله اما الان ما به سمتی رفتیم که در سال 1400 آن فاکتورهای کیفی زندگی از سوی حاکمیت به اندازه مورد انتظار حاصل نشده است مثلاً در اصل سوم قانون اساسی، حاکمیت یک تعهد درباره رفع فقر داده است؛ آیا این را عملی کرده و طرح‌ها به نتیجه منجر شده است؟ نه! ما بیشتر تلاش کردیم که بگوییم فقرا، آدم‌های خیلی خوبی هستند و باید به آنها توجه کنیم، کسی که به خاطر خدا صبر کند، پاداش می‌گیرد و چون وظیفه حاکمیتی‌مان را انجام ندادیم، ما به فقیر کار نداریم و فقط فقیر عزیز است اما باید بدانیم فقر یک پدیده‌ای است که به نظر می‌رسد زاییده یک مدیریت بد است.
با توجه به امکانات کشور، ما شاهد یک مدیریت ناکارآمد هستیم وگرنه نمی‌بایست با امکاناتی که در کشور ما هست پدیده‌ای به نام فقر وجود داشته باشد؛ بعد شما ببینید چقدر مسأله و چالش از فقر تولید میشود. یکی از آنها می‌تواند همین عدم تمایل مردم به فرزندآوری باشد.
تسنیم: آنچه گفتید از منظر واقعیت جامعه‌شناسی ما دچار تناقض است یعنی تجربه بشری در جامعه شهری که به نسبت مرفه‌تر از جامعه روستایی است با فرزندان کمتر مواجه است. یا درصد آمار زاد و ولد در استان‌های محروم به نسبت استان‌های با رفاه بیشتر، عکس نظریه فقر و فرزند کمتر است! مثل این می‌ماند که فرزند بیشتر برای فقرا و فرزند کمتر برای مرفهین یک سنت چند دهه اخیر کشور ما بوده است!
بله! من هم می‌خواستم حتماً به این اشاره کنم. ببینید! ما به لحاظ فرهنگی هم نتوانستیم عدالت اجتماعی را به نفع همه طبقات اجرا کنیم؛ حالا این قانون آمده تا به‌نوعی این عدالت را تقسیم کند. من به‌صراحت می‌گویم که مخالف این قانون نیستم و آن را به‌عنوان یک ضرورت می‌دانم اما این قانون را قانونی نمی‌دانم که مسئله ما را کامل حل کند؛ باز تأکید می‌کنم من با این قانون و محتوای آن و موضوعی که به آن پرداخته است موافق هستم اما استدلال افرادی که صفر تا صد این قانون را قبول دارند را نمی‌پذیرم و متأسفانه برخی مواقع اجازه هم نمی‌دهند که مباحث علمی‌تر و معقول‌تر و نظرات مخالفان شنیده شود؛ همین استدلال که شما گفتید، رایج‌ترین استدلال مخالفان این قانون است که فرهنگ خانوادگیِ طبقه بیشتر برخوردار که خودشان را متمدن به لحاظ فرهنگی می‌دانند، فرزند کمتر است! این یک بحث فرهنگی دارد و بر اساس آن ما می‌گوییم پیوست‌های فرهنگی این قانون برای این قشر و این تفکر کم است. بنابراین این قانون فاقد یک سری پیوست‌های لازم است.
همچنین از نظر اقتصادی، مباحث تشویقی برای آن طبقه‌ای که بچه می‌آورد هم کم است، شما چقدر مشوق می‌خواهید به شخصی بدهید که اساساً شاید نتواند خیلی به 20 سال آینده فکر کند و حاکمیت باید به او کمک کند تا مدیریت زندگی و یک زندگی با کیفیت داشته باشد؟ از آن طرف آن مشوق‌های اقتصادی که در نظر گرفته خیلی انگیزه‌زا نیست مثلاً شما در نظر بگیرید در این طرح آمده است که خوابگاه‌های دانشجویی فلان باشد. خوب، به لحاظ اشتغال این آقا و خانم دانشجویی که بچه‌هایش به دنیا می‌آیند در آینده چه خواهند کرد؟ خیلی از آن امتیازهایی که در قانون دیده شده نمی‌تواند برای مردم سهل‌الوصول باشد.
این را به عنوان کسی می‌گویم که با قسمت جاندار و روح‌دار قانون در تماس هستم یعنی قانون الان یک چیز مکتوب بی‌جان و مرده است و وقتی می‌خواهد عملی شود، روح پیدا می‌کند. در آن قسمت چنین قوانینی اساساً نمی‌شود روح دمید چون قانون همه جا را درگیر کرده، وزارت مسکن موظف است با این وضعیت اقتصادی ما فلان کند. مسأله الان ما این است که آیا وزارتخانه‌هایی که در این قانون درگیر هستند، برایش الزام قانونی در نظر گرفته شده و آیا الان می‌تواند همه آنچه را که قانون شده انجام دهند؟ یا فقط رفته در بحث مشوق‌های کوتاه‌مدت برای خانواده‌ها که صرفاً ممکن است آنقدر در فشار فقر معیشتی و فرهنگی باشند و به خاطر همین مبلغ و مشوق‌ها، بچه‌دار شوند؟ آمن روی حقوق کودک تعصب دارم، آیا در این قانون چتر فراگیری داریم که حقوق کودک را به طور کامل در بر بگیرد؟ پاسخ متأسفانه منفی است؛ اینها ایرادهایی است که میشود به قانون وارد ساخت؛ اینکه هم طبقه اجتماعی متمول و هم مستضعف به آن وارد شده و پیوست فرهنگی آن برای متمولین کم است و اقناع‌کننده نیست.
تسنیم: در دهکده جهانی، مردم ایران با زندگی در کشورهای مرفه آشنا هستند. زمانی که گفته می‌شد که به فرزندآوری توجه داشته باشید و بچه بیاورید، مثال می‌آوردند که مثلاً در فلان کشور اسکاندیناوی یا در فلان کشور اروپای غربی و در فلان کشور آمریکای شمالی، بچه که به دنیا می‌آید مرخصی زایمان در بخش خصوصی هم همراه با حقوق و تضمین ادامه کار است. زایمان رایگان است، کمک‌های مالی کلان می‌دهند، برای نوزاد حساب مسکن و تحصیل باز می‌کنند. حالا قانون حمایت از خانواده و جوانی جمعیت هم به دنبال این است که مانند کشورهای مرفه این مشوق‌های مالی را ارائه کند. کجای این مشوق‌ها زیر سؤال است؟
این مشوق‌ها از نظر من قطره‌ای و کوتاه‌مدت است البته ما داریم در مورد موضوع یک انسانی صحبت می‌کنیم و اینکه داریم تصمیم می‌گیریم با این مشوق‌ها پدر و مادرها را راضی کنیم که بچه به دنیا بیاورند اما در مورد حقوق بعدی آن کودکی با این مشوق‌ها متولد شده خیلی فکر نکرده‌ایم؛ کودک در تمام دنیا یعنی جزو مباحث خیلی کلیدی است؛ چون آینده کشور است و می‌نشینند با تأمل برای تربیت و آینده او فکر می‌کنند؛ در حالیکه به نظر من ما مسائل را خیلی کوتاه‌مدت دیده‌ایم و به دنبال حل وضعیت فعلی هستیم.
تسنیم: به دلیل درگیر شدن در جنگ اقتصادی، دولت با مشکلاتی مواجه است و بودجه دستگاه‌ها از رقم اولیه بودجه انحراف دارد. آیا در آینده این قانون برای اجرا باید تفسیر شود؟
من یک بحث کلی را در مورد قانون بگویم؛ شاید خیلی از مشکلات اینچنینی قوانین ما از همین نشأت می‌گیرد. اساساً معتقدم چالش‌های اجرای قوانینی که در نتیجه طرح هست و در قالب طرح می‌آید، خیلی بیشتر از قانونی است که در قالب لایحه از طرف قوه مجریه و یا قوه قضائیه تقدیم مجلس میشود.
طرح حمایت از خانواده و جوانی جمعیت که به عنوان طرح مطرح شد هم همین مسئله را دارد. وظیفه مقنن، قانونگذاری است تا قانون‌نویسی؛ این یک مشکل جدی است که مخصوصاً در این مجلس با یک شتابزدگی طرحهای مختلف ارائه میشود که ما را به لحاظ قانونی دچار مشکل می‌کند یعنی من الان به عنوان یک کسی که قانون ابزار کار اوست، به‌شدت احساس نگرانی می‌کنم. این فاصله‌ای که بین تفکرات مقنن است با آن چیزی که در عمل قرار است محقق شود یا محقق میشود، خیلی زیاد است. همین موضوعی که گفتید نشان می‌دهد آقایان تصویر زیاد دقیقی از اجرای قانون ندارند وگرنه می‌دانند این قانون برای کجا نوشته شده، آیا برای کشور ما نوشته شده؟ با این شرایط اقتصادی معیشتی و وضعیت بودجه؟ این قانون قرار نیست که 10 سال آینده اجرا شود، باید بلافاصله اجرا شود اما آیا امکانش وجود دارد؟ آیا ما می‌توانیم با این وضعیت؟ در حالیکه بیشترین درگیری اجرایی را دولت دارد، می‌خواهد چکار کند با اجرای این قانون؟ لذا می‌گویم این سنت قانون‌نویسی مجلس باید اصلاح شود؛ مجلس این عطشی که برای طرحهای مختلف دارد و هر چیزی که در ذهنش است را می‌خواهد واگذار کند به قوه مجریه درست نیست، مجلس باید شأن قانونگذاری‌اش را داشته باشد و شأن نظارت را.
متاسفانه برخی نمایندگان نسبت به جایگاهی که در آن قرار گرفته‌اند آگاهی ندارند و نمی‌دانند این جایگاه، یک جایگاه خیلی مهم است و نمایندگان به عنوان یک مسئول جمهوری اسلامی در مجلس حرف می‌ز‌نند؛ یک وقتی هست که من یک شهروند عادی هستم حرف می‌زنم اما شما حرف می‌زنید قصه‌اش فرق می‌کند؛ من مشکل چالش اساسی این قانون را به این دلیل می‌دانم که در قالب طرح بیرون آمده است و بهتر بود که به صورت لایحه از سوی دولت به مجلس تقدیم می‌شد.
انتهای پیام/
