به گزارش ایسنا به نقل از ورایتی، «لینا ورتمولر» در رُم ایتالیا و از خانواده‌ای با اصالت سوئیسی متولد شد و در اولین تجربه نمایش به عروسک گردانی پرداخت و سپس یک دهه به عنوان بازیگر، کارگردان و نمایشنامه‌نویس در عرصه تئاتر فعالیت کرد و در این همه دوره زمانی بود که با «جیان‌کارلو جیانینی» بازیگر سینما و همچنین از طریق دوستانش با «فدریکو فلینی» کارگردان بزرگ سینمای ایتالیا آشنا شد.
«فلینی» در سال ۱۹۶۳، «ورتمولر» را به عنوان دستیار کارگردان در فیلم معروف «هشت و نیم» استخدام کرد و «ورتمولر» در همان سال فیلم «باسیلیکس ها» را به عنوان نخستین فیلمش کارگردانی کرد و موفق به کسب جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم لوکارنو شد.
«ورتمولر» در سال ۱۹۷۲ با ساخت فیلم «فریبندگی می می» نخستین تجربه حضور خود را در جشنواره کن تجربه کرد و «جیان کارلو جیانینی» در نقش اصلی آن بازی کرد. او سال بعد نیز با فیلم «عشق و آشوب» به کن بازگشت و در سال ۱۹۷۵ هم فیلم «نابود شده» را باز هم با نقش آفرینی ذجیانیتی مقابل دوربین برد.
او با پنجمین فیلم بلند خود با عنوان «هفت زیبا» توانست به عنوان نخستین زن نامزد اسکار شاخه بهترین کارگردانی شود. این فیلم در مجموع در چهار شاخه نامزد اسکار شد که شامل بهترین فیلم خارجی، فیلمنامه و بازیگر مرد (جیانینی) بود.
گرچه «ورتمولر» در نهایت در آن سال نتوانست اسکار کارگردانی را کسب کند اما مسیری را برای سینماگران زن هموار کرد که در نهایت به کسب جایزه بهترین کارگردان زن برای کاترین بیگلو در سال ۲۰۱۰ برای فیلم «هرت لاکر» به عنوان نخستین زن برنده اسکار کارگردانی و همچنین «کلوئی ژائو» برنده اسکار کارگرانی ۲۰۲۱ منجر شد.
و تموار پس از درخشش در دهه هفتاد میلادی همچنان به ساخت فیلم ادامه داد اما هیچ کدام تاثیر مشابهی ایجاد نکرد و آخرین فیلم خود را در مقام کارگردان در سال ۲۰۰۴ با عنوان «رومنس خیلی زیاد» ساخته شد.
او در سال ۲۰۱۹ ستاره‌ای در تالار مشاهیر هالیوود کسب کرد و در همان سال جایزه اسکار افتخاری را به پاس یک عمر دستاورد در صنعت سینما دریافت کرد.
انتهای پیام
