به گزارش اقتصادنیوز، زمزمه های انتقادی مجلس از دولت این روزها به کرات شنیده می شود، دولتمردان هم البت سکوت نکرده و آنها نیز گلایه هایی از مشی مجلس در مقابل دولت دارند. آیا ماه عسل دولت و مجلس همسو به پایان رسیده و فصل مطالبه گری و پاسخگویی رسیده است؟
احمدعلیرضا بیگی، نماینده مردم تبریز در واکنش به هشدارهای برخی نمایندگان به دولتمردان می گوید:« دولت محصول مجلس است. از این نظر یک ایمنی نسبت به مجلس دارد که می تواند با اعتمادبه نفس رفتار کند. این مجلس نه می تواند سوال کند، نه می تواند استیضاح کند. ممکن است که تحقیق و تفحص انجام شود برای آنکه کاری را که در گذشته شده است را تکمیل کنند اما، امکان سوال و استیضاح را ندارد.»
این نماینده نزدیک به طیف احمدی نژاد تاکید دارد دولت رئیسی به دنبال یک حراجی بزرگ اقتصادی است اما نگران است که حمایت مردم را برای این کار نداشته باشد.
مشروح گفتگوی احمد علیرضابیگی، نماینده مردم تبریز با «اقتصادنیوز» را بخوانید؛
*******
* آقای بیگی! با وجود اینکه پیش بینی می شد مجلس یازدهم و دولت سیزدهم همسو و همراه با هم حرکت کنند، در هفته های اخیر موجی از نقد و گلایه از عملکرد دولت در مجلس به راه افتاده است. می شود گفت که ماه عسل دو قوه به پایان رسیده و زمان مطالبه گری و پاسخگویی رسیده است؟
دولت محصول مجلس است. 220 نماینده مجلس از آقای رئیسی درخواست کردند که در انتخابات کاندید شود و 250 نفر از نمایندگان ایران از دیگر کاندیداها درخواست کردند تا از انتخابات کنار بروند و آقای رئیسی، رئیس جمهور شود. بالاخره دولت محصول مجلس است. بنابراین، دولت از این نظر یک ایمنی نسبت به مجلس دارد که می تواند با اعتمادبه نفس رفتار کند.
دولت به واسطه‌ای ایمنی خاطری که نسبت به مجلس دارد، می داند که چه کاری را باید انجام بدهد. در حال حاضر که آقای رئیسی از یک جراحی بزرگ صحبت می کند، نشان می دهد که ایشان می داند چه کاری را می خواهد آغاز کند.
او به شرایط تحقق این جراحی با دقت نظارت می کند. آیا شرایط برای تحقق این جراحی هموار است یا خیر؟ دولت آقای رئیسی به واسطه پشتوانه محدود مردم و انتخابات، حس می کند که اعتماد لازم را از جانب آنان ندارد. بنابراین، تمام تلاش خود را می کند تا در گام اول اعتماد مردم را توسعه بدهد تا این عمل جراحی اقتصادی را انجام بدهد. این عمل جراحی بسیار عمیق و اثرگذار خواهد بود
* ولی دولت و حامیانش مدعی این حمایت و رضایت مردم از دولت هستند و ....
در حال حاضر، آقای رئیسی پشتوانه ای را که برای این عمل جراحی بزرگ اقتصادی باید داشته باشد را ندارد. حتما نمایندگان مجلس با آقای رئیسی همراهی می کنند ولی اعتمادی که از جانب بیمار به پزشک می تواند عمل جراحی را به سرانجام برساند، به وجود نیامده است.
* نقدهایی که مجلس به پاسخگو نبودن وزرا و دیگر دولتمردان وارد می کنند و حتی زمزمه استیضح وزرایی چون وزیر اقتصاد به گوش می رسد چقدر جدی است؟ چقدر صرفا اخطار و هشدار به دولت است؟ ممکن است مجلس در مقابل دولت همسو با خود از ابزارهای نظارتی چون استیضاح استفاده کند ؟
خیر، این مجلس به هیچ عنوان نمی تواند وزرا استیضاح کند. شما اگر به مقدمه عرایض من توجه کنید، این مجلس نه می تواند سوال کند، نه می تواند استیضاح کند. ممکن است که تحقیق و تفحص انجام شود برای آنکه کاری را که در گذشته شده است را تکمیل کنند اما، امکان سوال و استیضاح را ندارد.
*واقعا وزرا به مجلس پاسخگو نیستند؟
من حس نکردم که وزرا پاسخگو نیستند. یعنی ما باید در چهارچوب استطاعت، امکانات واختیارات از وزرا انتظار داشته باشیم. الان بیشترین صحبت در حوزه اقتصاد است. در حوزه اقتصاد تنها آقای خاندوزی نیست. من قصد جانبداری از ایشان را ندارم، اما مگر اقتصاد تنها در آقای خاندوزی خلاصه می شود؟
* تیم اقتصادی دولت چطور؟
یک تیم اقتصادی و یک مربی تیم که باید این آرایش را کارآمد کند و نتیجه بگیرد. آن چیزی که روشن است، این است که این شرایط هنوز به وجود نیامده و دولت تلاش می کند با قانون بودجه 1401، فضا را برای جراحی بزرگ اقتصادی فراهم کند.
* معاون پارلمانی دولت، در چند روز گذشته با گلایه از مجلس گفتند که نمایندگان به دولت فرصت بدهند. ضمن آنکه ایشان گفتند نمایندگان به جای آنکه طرح های زیادی را تدوین کنند، به سمت لایحه های دولتی بروند. این انتقادی است که دولت آقای روحانی هم مطرح کردند وگفتند مجلس به لایحه های ما توجهی ندارد و بیشتر طرح محور است.
مجلس باید لایحه محور باشد. به جهت آنکه دولت بینش جامع تری نسبت به موضوعات دارد و با مشکلات دست و پنجه نرم می کند؛ می تواند راه حل بهتری که مناسبت همه ابعاد و شرایط است را بیان کند. طرح های نمایندگان ممکن است یک بخش از مشکلات را حل کند ولی مشکلات دیگری را ممکن است اضافه کند. ب
ه طور مثال، قانون مالیات بر خانه های خالی را که مجلس به عنوان طرح مطرح کرد. هدف مجلس این بود که از ابزار تعرفه و مالیات استفاده و عرضه را بیشتر کند و به این تربیت اجاره خانه کاهش پیدا کند و قیمت مسکن پایین بیاید. ظاهرا بر اساس حساب دو دوتا چهارتا و نگاه مکانیکی این موضوع درست است اما نگاه جامعی نبود. یک بخشی را مشاهده می کرد اما از بخش های دیگر غافل بود.
مشکل اصلی ما این است که پایه پولی کشور مدام در حال تضعیف شدن است و مردم برای حفظ ارزش پول خود سعی می کنند آن را به دارایی تبدیل کنند. با ثباترین دارایی را که می توان متصور بود، مسکن است. مردم برای آنکه پول و دارایی‌شان را حفظ و ثبت کنند، مسکن خریداری می کنند. حال یک تعدادی با سرمایه کمتر و یک تعدادی هم با سرمایه بیشتر، مساکن باارزش تر و بزرگتر را خریداری می کنند.
زمانی که ما باید چوپ را به جان دولت بکشیم که چرا پایه پولی کشور در حال تضعیف شدن است و باعث شده مردم پول نقد نگه نداشته و پس انداز نکرده و پول خود را به خانه تبدیل می کنند؛ چوب را بر جان مردم می زنیم که چرا این کار را کردند. درحالی که واکنش مردم برای فرار از ضرر طبیعی است. بورس جواب نمی دهد، بازار ارز و طلا غیرقانونی است، تنها جایی که وجود داشت مسکن بود. وقتی ما این امکان را از صاحبان سرمایه و نقدینگی که هیچ راهی ندارند، می گیریم این پول به خارج از کشور منتقل شده و برای خرید خانه در ترکیه و دبی خرج می شود. در کمال تعجب نیز، تحریم هم مانع نیست. یعنی میلیاردها دلار ثروت ایران از کشور خارج می شود، در حالی که مقررات تحریم اجازه جا به جایی پول را نباید بدهد ولی این اتفاق می‌افتد.
این نشان دهنده این است که مردم دارای قابلیتی هستند که اگر اقتصاد به آنان سپرده شود، اصلا مقررات تحریم نمی تواند مانع فعالیت های اقتصادی مردم شود. اما، به دلیل آنکه تجارت خارجی ما در انحصار دولت است، لاجرم دولت به واسطه تحریم زمین گیر شده و ناچار است هزینه فراوانی بدهد تا بتواند عملیات غیرمتعارف برای خرید دارو، خرید گندم و خرید مواد اولیه و ... انجام بدهد. در نتیجه، نگاه مجلس درست نبود و اگر دولت قصد انجام این کار را داشت، نگاه جامعی تری نسبت به موضوع داشت. این نتیجه طبیعی نگرش مکانیکی به حوزه اقتصادی است.
یا در مورد ارز 4200 تومانی، دولت از جهت قانون و نرم افزار مشکلی ندارد و به اندازه کافی هم در قانون برنامه ششم و هم در بودجه 1400 این اختیار به او داده شده است. مجلس معتقد است اگر اقدامی می خواهد صورت بگیرد، اقدامی جامع تر و با ابعاد وسیع تری باید باشد. همچنین مردم باید دیده شوند. زمانی که ارز 4200 تومانی را از مردم می گیرید، یک جایگزینی باید باشد که مردم با آن زندگی‌شان را مدیریت کنند.
نمی شود که یک 27 هزار میلیارد تومان را به یارانه های پرداختی خانوار اضافه کنید و بعد بگویید همه یارانه های غیرمستقیم برداشته شد به غیر از دارو، گندم. نمی شود ارز 4200 تومانی را بردارید و برای جبران آن یک یارانه 105 هزار تومانی بدهید و همچنین به گروه های ضعیف تر در دهک های یک، دو و سه 150 هزار تومان برای یارانه پرداخت شود. سپس بگویید مردم همه چیز را با قیمت آزاد تهیه کنند. ما باید با نگرش فراخ تری به موضوع نگاه کنیم، درآمدها و هزینه های مردم را واقعی کنیم. نمی شود از هزینه ها شروع کنیم و بعد مردم را به حال خود رها کنیم.
