به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نمایشگاه انفرادی بهاره فریس آبادی با عنوان «جای باش»، عصر جمعه ۱۹ آذرماه در گالری والی افتتاح شد.
فریس‌آبادی درباره چگونگی ایده آثار این نمایشگاه به خبرنگار فرهنگی ایرنا گفت: درگیری با موضوع سرزمین و هر چیز متصل به آن همیشه در همه کارهای من هست. حتی وقتی فکر می‌کنم که مضمونِ چیزی که تولیده شده از جای دیگری سرچشمه گرفته، باز هم جایی از کارخواسته یا ناخواسته مرتبط با مقوله سرزمین، خاک و یا همان «جایْ‌باش» است. کارهای این مجموعه هم از اتودهای کوچکی شروع شد که در آنها سعی داشتم با ابزاری شبیه خاک به شکلی نزدیک به زخم برسم و در نهایت خاک، زخم، شکل‌هایی برش‌خورده از مناظر طبیعی و حتی شهری و بعد کلاژ این تصاویر روی هم، نزدیک‌ترین تصویر را برای مفهوم ذهنی من فراهم کردند.
وی درباره تفاوت این نمایشگاه با سایر نمایشگاه هایش و اینکه آیا در ادامه مسیر گذشته حرکت کرده است، گفت: به نظر خودم در ادامه مسیر گذشته حرکت کردم. هرچند که قطعاً و ناگزیر، تغییرات و اکتشافات ذهنی جدید هر هنرمندی در کارهای متأخرش نمود بیشتری پیدا می‌کند. اما تفاوت این مجموعه با سایر کارهای من شاید بیش از هرچیز در این بود که از ابتدای کار سعی کردم به نقاشی اکتفا کنم و ابزار و مدیای دیگری را برای نزدیک‌تر شدن به مفهوم و مضمون نمایشگاه به کار نگیرم.
فریس آبادی درباره خطی که در مسیر هنری خود طی می کند و اینکه تحت تاثیر چه چیزهایی هست، گفت: من هم مثل خیلی از هنرمندان، تحت‌تأثیر حوادث پیرامونم کار می‌کنم. متأثر از هرچیزی که در جهان کوچک اطرافم و یا در مقیاس بزرگ‌تر در «جهان»، مشغولِ زیرورو کردن لحظه‌ایِ زندگی و احوالِ ماست. اما اغلب تلاش کرده‌ام این حوادث را طوری از فیلتر زندگی و باورهای شخصی‌ام عبور دهم که حتم داشته باشم تصویری که در نهایت از دغدغه‌هایم ارائه می‌کنم، اول تصویری شخصی و بعد تصویری عمومی باشد.
درباره این نمایشگاه که با عنوان «جای باش» در حال برگزاری است چنین آمده است: اگر صورت قراردادی جغرافیا را «امری واقعی» بدانیم، اندوه مستتر در امر واقعی آن‌طور که سانتاگ می‌گفت نشأت گرفته از واقعه‌ای‌ست که بر جغرافیا حادث می‌شود. چرا که آن‌چه از خاک و آب و شکاف و قله در تعریف جغرافیا جای می‌گیرد بدون واقعه، بی‌مداخله و دست‌اندازیِ تاریخ این واقعیت تکه‌تکه و منهدم و برسازنده‌هایش، چیزی نیست جز «منظره».
جای‌باش، منزل‌گاه یا سرزمین؛ این شکل توافقی محصور یا به تعبیری درست‌تر این ماده‌ای که حجم زیادی از حافظه‌ی ما را اشغال می‌کند، موجودیتی‌ست متشکل از حوادث. شکل فرسایش یا دگردیسیِ تنی‌ست که قرار ندارد هرآنچه بر او رفته را موبه‌مو با جوارح، اشکال و فرم‌های برگرفته از روایاتش بیان کند و نیز خیال ندارد حکایاتش را در انتزاع محض، که مثل خاطره‌ی غروبی در برهوت، بی‌گذشته و بی‌آینده است برای کسی تصویر کند! چه اگر نشانی از حادثه‌ای در تصویری هست، جایی برای انتزاع محض نمی‌ماند و هرچه هست ناشی از اجتماع است.
رجوع به گذشته بدون توسل و گرایش به نوستالژی، می‌تواند حقایق بیشتری را از پستوی حافظه‌ی ما بیرون بکشد؛ ماهیت جراحاتی که به محض دیده شدن‌شان می‌توان امید ترمیم آنها را در سر پروراند. به باور من خاطرات شخصی من و خاطرات جمعی ما از این «تنِ فرسوده» هردو نهایتا به یک نقطه ختم می‌شوند: زخم.
و زخم همیشه کمی از گذشته و احتمالاتی از آینده را همراه خود به نمایش می‌گذارد. کمی از آن‌چه بر پیکری رفته و "شایدی" که امید التیام یا حرمان احتضار در آن هست. کافی‌ست پیدا کنیم این زخم دقیقا کجاست و چقدر کاری است!؟
بهاره فریس‌آبادی متولد اردیبهشت ۱۳۵۷ در تهران و فارغ التحصیل رشته‌ی نقاشی از دانشگاه سوره‌ی تهران است. پس از اتمام تحصیلات، او فعالیت خود را در زمینه‌ی ساخت ویدئو-آرت آغاز کرد و به تجربه‌ی هنر چندرسانه‌ای پرداخت. شرکت در چندین پروژه‌ی مالتی‌مدیا که برآیند تجربیات او در زمینه‌ی هنرهای تصویری، شعر و ادبیات بوده‌اند از جمله فعالیت‌های او در این زمینه است.
پروژه‌هایی نظیر این اتفاق نادری‌ست از من عکس بگیر، که مجموعه‌ای از هنر فضادار بود؛ اثری متشکل از نقاشی، شعر، نور، طعم، صدا و... نمایشگاه آنتی‌بیوتی-ک و همینطور پروژه بر اساس یک داستان واقعی، ویدئو-چیدمانی که در مدت اقامتش در شهرک بین‌المللی هنر در پاریس به تولید آن پرداخت در کنار برگزاری نمایشگاه‌ها انفرادی گروهی در لندن، بیروت، پاریس و استانبول بخشی از فعالیت های این هنرمند است.
