به گزارش ایسنا، دکتر علی خیر الدین در رویداد سالانه روز پژوهش در دانشگاه علم و صنعت، با بیان اقدامات انجام شده در هفته پژوهش امسال، به قرار دادن روزی برای توسعه مرجعیت و دیپلماسی علمی اشاره کرد و گفت: هدف از قرار دادن این روز در هفته پژوهش این بود تا بتوانیم در دنیا پیشتاز باشیم.
وی به برگزاری نمایشگاه‌های تستا، نمایشگاه دستاوردهای علم وفناوری وزارت علوم و نمایشگاه فناوری‌های نوپدید و آینده‌نگر اشاره کرد و گفت: نمایشگاه تستا بستر خوبی برای ارائه محصولات پارک‌های علم وفناوری است و در این نمایشگاه محصولات آزمایشگاهی ساخت ایران ارائه می‌شود که برای خرید آن‌ها، تسهیلات خوبی در نظر گرفته شده است.
معاون فناوری و نوآوری وزیر علوم ضمن تقدیر از جایگاه علمی جمهوری اسلامی و تولیدات علمی، از نامناسب بودن جایگاه فناوری ایران در جهان انتقاد کرد و افزود: ما در منطقه رتبه اول و در دنیا رتبه ۱۶ را داریم؛ ولی در فناوری رتبه ۷۱ را در جهان داریم و نتوانستیم به جایگاه مناسبی برسیم. حدود ۸۰۰ هزار دانشجوی ارشد و دکترا و تعداد قابل توجهی رساله و پایان نامه داریم؛ ولی نتوانستیم از این پتانسیل استفاده کنیم.
وی ادامه داد: در آمریکا از هر ۵۰۰ پژوهش یک نوآوری با ارزش ایجاد می‌شود. من در مورد این موضوع از پایگاه ISC پرسیدم؛ در ایران ما از هر ۱۷۰ هزار مقاله، توانستیم یک نوآوری با ارزش ایجاد کنیم! این نشان می‌دهد که در این بخش آنطور که باید و شاید موفق نبودیم.
خیرالدین یکی از دلایل این موضوع را سهم اعتبار پژوهش و فناوری از تولید ناخالص داخلی دانست و گفت: قرار بود این سهم از GDP سه درصد باشد، ولی در حال حاضر ۰.۴ درصد است و هنوز به نیم درصد هم نرسیده و در سال‌های مختلف، نزولی هم بوده است.
وی به بحث درآمدزایی دانشگاه‌ها اشاره کرد و گفت: سال ۲۰۱۴ بودجه دانشگاه استنفورد حدود ۱۲ میلیارد دلار بود و شرکت‌هایی که زایش کرده‌اند از این دانشگاه، حدود ۱۸ میلیارد دلار به دانشگاه کمک می‌کردند. وابستگی دانشگاه‌های ما به بودجه، وحشتناک بالاست. دانشگاه‌های ما در حدود ۹۰ درصد وابسته به بودجه هستند و نتوانستیم تحقیقاتمان را به فروش برسانیم و علم را تجاری‌سازی کنیم. باید ریل‌گذاری جدیدی صورت بگیرد و با قانون همسان سازی، امور مالی دانشگاه‌ها تعطیل شده؛ چون می‌گویند تمام پول‌ها را باید برای حقوق استفاده کنیم! دانشگاه‌ها کار خاصی نمی‌توانند، انجام دهند با این ریل‌گذاری پیش برویم، دانشگاه به انزوا کشیده می‌شود، چون نمی‌توانند کاری انجام دهند.
ادامه دارد
