همشهری آنلاین - مهدی تهرانی: «بالارو نگاه نکن» ساخته آدام مک کی در معناشناختی به فیلم «آرواره‌ها» اثر استیون اسپیلبرگ محصول ۱۹۷۵ تنه می‌زند.
در «آرواره‌ها» هرچقدر ریچارد دریفوس به عنوان یک اقیانوس‌شناس به شهردار اصرار می‌کند که یک کوسه آدمخوار در ساحل پیدا شده، با انکار وی روبرو می‌شود. ماری همیلتون در نقش شهردار و تصمیم گیرنده آخر خیلی صریح به او می‌گوید تو می‌خواهی با این ترفند مطرح شوی. همین تمثیل را در ابعادی وسیع و جهانی در فیلم بالارو نگاه نکن داریم.
دکتر راندال مینتی (با بازی لئوناردو دیکاپریو) و دکتر کیت دیبیاسکی (با بازی جنیفر لارنس) که ستاره شناسانی تقریبا متوسط و کمتر شناخته شده هستند در مطالعات خود متوجه حضور شهاب سنگی می شوند که با سرعت زیاد در حال حرکت به سمت زمین است. از منظر آنها قدرت ویران کنندگی این شهاب سنگ می تواند به انقراض بشریت بیانجامد. آنها به دیدار رئیس جمهور آمریکا (مریل استریپ) می روند. اما نتیجه از پیش مشخص است. هیچکس از جمله رئیس‌جمهور آن ها را جدی نمی‌گیرد.
فیلم کمدی درام بالارو نگاه نکن یک تمثیل آشناست. جایی که سیاستمداران تصمیم‌هایی می‌گیرند که ممکن است حتی جان انسان ها نیز برایشان بی ارزش جلوه‌گری کند. رئیس جمهور کنونی فقط به آرای خود توجه دارد و اینکه مشکلی برای بدست آوردن آرای دوره بعد نداشته باشد، چرا که او یک عوام فریب نالایق است. پسر احمق او نیز با بازی جونا هیل نیز آش ماجرا را بیشتر داغ می‌کند و دو اختر شناس داستان را بیرون می‌اندازند. نظیر اتفاقی که برای ریچارد دریفوس و روی شایدر در فیلم آرواره‌ها رخ داد.
بالارو نگاه نکن در قامت یک کمدی سیاه علمی- تخیلی فیلم قابل احترامی است. شما می‌توانید ۱۴۵ دقیقه هم بخندید و هم دچار افسردگی شوید. تلفیق این دو انگاره در این فیلم بی‌نقص از کار درآمده است.
آدام مک کی در روایت فیلمش، جامعه علمی و سیاسی و تجاری آمریکا را احتمالا هدف قرار گرفته است. نماینده جامعه علمی دو اختر شناس، نماینده جامعه سیاسی رئیس جمهور و پسرش و نماینده تجار و بخش خصوصی مارک رایلنس هستند. رایلنس با بازی بی نقصش را یک ایلان ماسک حقیقی در جامعه امروزی در نظر بگیرید.
با اینهمه فیلم آدام مک کی مفاهیم را پیش نمی‌کشد تا به عمق برسد اما شخصیت آدم‌ها را به خوبی روایت می‌کند. دی کاپریو یک مومن واقعی است و جنیفر لارنس یک واقعگرای تمام و کمال است. بالا رو نگاه نکن یک کمدی سیاه است که تفاوت قضاوت‌های اربابان رسانه، مردم به عنوان مخاطبین و سیاستمداران را در پی قوع یک هشدار و درک صحیح یا غلط و موضع گیری احتمالی آنها از این پیام هشداردهنده را نشان می‌دهد.
