به گزارش خبرنگار مهر، دومین قسمت از دور جدید سلسله یادداشت‌های غیراداری پرویز قاسمی، رایزن فرهنگی ایران در قرقیزستان به یادداشت او در دومین روز از سال ۱۴۰۰ اختصاص دارد. یادداشت نخست از این دور با روتیتر «یادداشت‌های جدید ماموریت فرهنگی در قرقیزستان» منتشر شد، اما به دلایلی قرار شد تا یادداشت‌ها با همان روتیتر دور نخست و در دنباله همان‌ها منتشر شوند. بنابراین این مطلب، شصت و سومین قسمت از یادداشت‌های پرویز قاسمی است.
متن این یادداشت را در ادامه بخوانید:
«سال‌های با پیشوند ۱۳۰۰ به پایان رسید و وارد سال جدید شمسی با پیشوند ۱۴۰۰ شدیم؛ آن هم در دیاری دور از وطن و خانواده؛ در آسیای مرکزی و بیشکک و در دوران کرونا. ما نوروز امسال جمع ایرانی‌های دیپلماتمان در بیشکک در مقایسه با دو نوروز گذشته از لحاظ عِدّه و عُدّه به حداقل رسیده و این وضعیت نیز شرایط را برای خانواده‌ها کمی تا قسمتی سخت کرده است.
چند تن از همکاران دیپلمات در سال ۹۹ با پایان ماموریت به کشور بازگشتند و جایشان کسی از مرکز اعزام نشد. از اندک همکاران موجود نیز دو، سه خانواده در ایام عید به ناچار به مرخصی ایران رفته‌اند و موجودی‌ها هم غالباً در شرایطی هستند که امکان حضور در دورهمی‌های محدود با رعایت پروتکل‌های بهداشتی که هر از چندگاهی برگزار می‌شود و حالمان را بهتر می‌کند، ندارند. خودمان تقریباً دوسالی هست که نتوانسته‌ایم بخاطر کرونا و محدودیت‌ها و قرنطینه‌اش به ایران برویم و این وضعیت بخصوص از لحاظ روحی بر خانواده و به‌ویژه بچه‌ها که دلشان بشدت تنگ خانواده ایرانی (خانواده ایرانی شامل مجموعه‌ای از مادربزرگ و پدربزرگ، دایی، زن دایی، عمه، خاله، پسرخاله، دخترخاله، دختر عمو، پسرعمو و…) است؛ تاثیر گذاشته است.
فعلاً که به خاطر کلاس درس بچه‌ها امکان رفتن به ایران را نداریم و انشاالله خرداد ماه اگر مشکلی پیش نیاید و کرونا سایه‌اش را (ببخشید شرش را) کم کند برای یک مرخصی با برنامه‌ریزی خوب در ایران از همین حالا پیش‌بینی‌های لازم را کرده‌ایم.
امیدوار هستیم امسالمان بهتر از سال نود ونُهی باشد که سراسر ویروسی بود: ویروس جهانی کرونا و ویروس آمریکایی تحریم. دعا می‌کنیم حالمان امسال بهتر شود، بهتر از سال ۹۹ که در حالتی از دلهره و اضطراب و انتظار و وضعیت قرنطینه‌ای گذشت و از عزیزانمان ناگزیر دور ماندیم و برخی را نیز ناباورانه در دوری و غربت از دست دادیم.
حقیقتاً خیلی سخت بود و سخت گذشت آخرین سالی که پیشوندش ۱۳۰۰ بود و حالمان احسن الحال نشد بخصوص در روزهای پایانی‌اش که پدر عزیز و مهربانمان را از دست دادیم و نتوانستیم در کنار خانوده پدری در ایران باشیم. با این حال امید داریم امسال یعنی هزار و چهارصدی که تازه دو روز است شروعش کرده‌ایم وضعیت بهتر شود.
همچنان امید، امید و امید برای حل مشکلات، رفع گرفتاری‌ها و گشایش‌ها و… انشاالله که ۱۴۰۰ اینگونه خواهد بود. دست‌ها همچنان با توکل و توسل رو به بالاست و در کنارش حرکت و تلاش و تلاش و باز هم تلاش و کمتر شعار دادن و بیشتر عمل کردن و بازنایستادن و باز هم تحرک و دمیدن روح امید به زندگی و به پاهای خسته برای حرکت رو به جلو و به چشم های خیره خسته از انتظار.
خدایا امسالمان را متفاوت‌تر از پارسالمان قرارده و تبسم و دلخوشی و نور امید را بر دل‌های خسته ارزانی بدار، آمین!
پرویز قاسمی، بیشکک، دومین روز از فروردین ۱۴۰۰»
