سلمان احمدوند به مناسبت روز پژوهش (۲۵ آذر) در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهارداشت: اگر نهادهای پژوهشی بی اعتنا به نیازها و مطالبات واقعی، علم را به ابزاری برای ارتقای مادی و کنشگران موسوم به پژوهشگر را به کارمندانی ناکارآمد در نظر بگیرند. در این بین، به رسمیت شناخته نشدن و نقض استقلال نهادِ علم با محوریت دانشگاه و نادیده انگاشتن آن در مدیریت کلان نظام اجتماعی، پیامدهای ویرانگر و جبران ناپذیر آن، تزیینی و فانتزی شدن علم و قطع ارتباط جامعه با صنعت است.
وی گفت: در چنین شرایطی؛ هفتۀ پژوهش نه فقط فرصتی برای نمایش و عرضۀ محصولات پژوهشی یا نکوداشت پژوهشگران شاخص دانشگاه ها، مؤسسه ها و مراکز فعال است بلکه باید امکانی برای بازنگری بنیادی در سیاست های علمی و بازخوانی انتقادی سامانه های پژوهشی باشد.
این پژوهشگر بیان کرد: تخصیص بودجه های پژوهشی و اولویت بندی آن، از جمله مهم ترین مباحث مرتبط با پژوهش است.
احمدوند افزود: در خلا پژوهش های از این دست، آنچه رخ می نماید طرح های شبه پژوهشی، پژوهش های کاذب یا اختصاص بودجه های پژوهشی به حوزه های جُز آن است.
این پژوهشگر با اشاره به اینکه پژوهش در علوم اجتماعی موضوع بسیار مهمی است گفت: اما پژوهش ها در عرصه علوم اجتماعی چنان که باید و شاید، ثمربخش و کارگشا نیستند. به عبارتی هر آنچه پژوهش های علمی در عرصه های نظامی، امنیتی و پزشکی موفقیت آمیز و نتایج آن ملموس و مشهود است، در زمینه های همبسته با فرهنگ(بحران هویت، تضادّ نسلی) و آسیب های اجتماعی (طلاق و اعتیاد) ناکام و ناکارآمد است.
وی افزود: براین اساس، پژوهش تنها آن گاه که به غنای مبانی نظری و انباشتِ ادبیاتِ پژوهشی یاری رسانَد یا برخاسته از نیازهای واقعی جامعه و در جهت رفع و حل مشکلات و مسائل آن باشد، کارآمد و سودمند است. نیازهایی که پیشتر در طی فرایندی دقیق و پیچیده، شناسایی شده اند و پس از قرار گرفتن در سامانۀ پژوهشی نظامی یکپارچه، به اولویت های پژوهشی نهادهای علمی تبدیل شده اند.
