گاهی وقت ها که به گذشته برمی گردیم و فوتبال نیم بند ایران را با هم مرور می کنیم؛ با خود می گوییم محسن صفایی فراهانی باید پشت دستش را داغ می کرد اما این لیگ را حرفه ای نمی کرد.
وقتی لیگ وارد فاز حرفه ای گری شد و بازیکنان با شماره های لاتین در زمین ظاهر شدند و هر تیمی صاحب یک مدیر رسانه ای شد، انگار قلب فوتبال ایران را به اتاق عمل بردند. مگر وظیفه یک مدیر رسانه ای چیست که کار فوتبال ما به اینجا رسیده؟
مدیران رسانه ای دو باشگاه استقلال و پرسپولیس که قاعدتا باید از روزنامه نگاران طراز اول کشور باشند، می توانند نمونه ای شاخص برای سایر مدیران رسانه ای فوتبال ما لقب بگیرند اما آیا آنها چنین هستند؟ فقط بیانیه ها، توئیت ها و پست های آنها را در فضای مجازی بخوانید تا به این موضوع پی ببرید که اتهام زنی و پشت هم اندازی تا چه اندازه در فوتبال ما باب شده است.
اگر روزی روزگاری در باشگاه پرسپولیس علی پروین جنجال می کرد یا در استقلال ناصر حجازی می تازید و حرفی می زد، این چهره ها آنقدر بزرگ بوندند که جامعه ورزش کشور نمی توانست مقابل وجاهتشان حرفی بزند اما طنازی های مدیران رسانه که ساحت استقلال و پرسپولیس را به جنگی با انگیزه فتح خاکریزهای نامشخص تبدیل کرده اند واقعا می خواهند به کجا برسند؟
یعنی مدیران پرسپولیس و استقلال به همکاران ما نمی توانند بگویند وظیفه مدیر رسانه ای توهین و تحقیر تیم مقابل نیست، ترویج بی اخلاقی نیست، حمله به اعتبار و شخصیت تیم های بزرگ نیست؟ اگر مدیران ما در این فوتبال به ظاهر حرفه ای نتوانند همین اندازه اتوریته داشته باشند پس چرا اصرار دارند باشگاه های استقلال و پرسپولیس را بچرخانند؟
کجایید شما آقای صفایی فرهانی؟ این فوتبال را چرا حرفه ای کردی که امروز فقط یک نام بامسما از آن باقی بماند؟
