کهگیلویه و بویراحمد یکی از محروم ترین استان های کشور است. بخش زیادی از مدارس روستاهای کهگیلویه و بویراحمد را مدارس سنگی، کانکسی و خشت و گلی تشکیل می دهند. در این میان اهالی روستاهای رود سمه و پای پره در کهگیلویه و بویراحمد نیز ناچارند که دانش آموزان خود را به دو دبستان سنگی و کانکسی بفرستند. همچنین حتی چون یک پل ارتباطی میان این دو روستا و روستاهای مجاور در بخش دیشموک کهگیلویه و بویراحمد وجود ندارد، دانش آموزان روستاهای رود سمه و پای پره نیز به سختی می توانند خود را به مدارس متوسطه اول و دوم در روستاهای مجاور برسانند. در مجموع هم نبود پُل اوضاع اسف باری را برای اهالی این دو روستای کهگیلویه و بویراحمد ایجاد کرده است و مسئولان محلی باید هرچه زودتر فکری به حال اهالی رود سمه و پای پره بکنند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، کهگیلویه و بویراحمد شاید محروم ترین استان کشور نباشد، اما بدون شک یکی از محرومترین استان هاست. در این استان محروم، کم نیستند، روستاهایی که مردمان آن هنوز در خانه های سنگی و خشت و گلی زندگی می کنند و البته مدارس آن هم سنگی و کانکسی است.
دو نمونه از همین مدارس، دبستان های «تربیت» روستای پای پره و «بلال حبشی» روستای رود سمه هستند که یکی از آنها کانکسی و دومی سنگی است و البته هنوز ساختمان سنگی و قدیمی مدرسه بلال حبشی نیز که چند سالی است تعلیم و تعلم در آن کنار گذاشته شده، در روستای رود سمه پابرجاست.
در واقع، دبستان تربیت که در روستای پای پره قرار گرفته است و دختران و پسران این روستا در کنار هم در آن درس می خوانند، صرفا یک ساختمان سنگی است و دبستان بلال حبشی نیز که در روستای رود سمه قرار گرفته و دختران و پسران این روستا در کنار هم در آن درس می خوانند، پیش از این در یک ساختمان سنگی قرار داشته و چند سالی است که جای این ساختمان سنگی را تعدادی کانکس گرفته است.
دبستان های تربیت و بلال حبشی همان دبستان هایی هستند که اخیرا فیلم عبور معلمان آنها از میان یک رودخانه در فضای مجازی دست به دست شد. ماجرا از این قرار است که در این دو دبستان که مجموعا نزدیک به 50 دانش آموز درس می خوانند، چهار مدیر و معلم به نام های یدالله غفاری، خُمکار اندیک، افشین اختر و زاهد مظلومی تدریس می کنند و این معلمان هر روز برای رسیدن به دانش آموزان خود، باید از رودخانه ای عریض عبور کنند؛ چراکه دانش آموزان این معلمان در یک سوی رودخانه قرار دارند و خودشان ساکن بخش دیگر رودخانه هستند.
در واقع، با توجه به این که سال هاست که در روستاهای پای پره و رود سمه حتی یک پل هم برای عبور و مرور اهالی وجود ندارد، عبور از عرض رودخانه خروشان بالیاب به کار هر روزه معلمان تبدیل شده است. البته دانش آموزان دبستان های تربیت و بلال حبشی برای رسیدن به مدرسه نیازی به عبور از عرض رودخانه ندارند و این معلمان آنها هستند که هر روز برای رسیدن به مدرسه های خود باید از میان رودخانه ای، خروشان عریق و سرد عبور کنند.
در این میان آن طور که یاسر سجادپور، فعال اجتماعی اهل کهگیلویه و بویراحمد به رکنا می گوید، برخی معلمان روستاهای رود سمه و پای پره هم بعضی شب ها را در کانکس هایی می گذرانند که ساختمان مدرسه «بلال حبشی» را تشکیل می دهد تا ناچار نباشند که هر روز برای تردد بین خانه و مدرسه، از عرض رودخانه خروشان بالیاب عبور کنند و خود را در معرض غرق شدن قرار دهند.
نبود پل در روستاهای پای پره و رود سمه تنها معلمان این دو روستا را به دردسر نینداخته، بلکه دردسرهای فراوانی را برای اهالی این روستاها نیز به همراه داشته است؛ زیرا اگر اهالی این روستاها برای تهیه مایحتاج روزمره یا درمان بیماران نیاز داشته باشند که خود را به سوی دیگر رودخانه برساند، آنها هم باید از میان آب های سرد و خروشان رود بالیاب عبور کنند.
همچنین به گفته سجادپور، با توجه به این که در دو روستای پای پره و رود سمه تنها دو مدرسه ابتدایی وجود دارد، دانش آموزانی که در مقطع بالاتر از ابتدایی درس می خوانند، برای این که بتوانند خود را به مدارس متوسطه اول و دوم برسانند که در روستای «دِلی» در فاصله ای نزدیک به این دو روستا قرار گرفته است، هر روز باید از میان رودخانه عبور کنند و طبیعتا انجام این کار در هوای بسیار سرد زمستان برای کودکان و نوجوانان این دو روستا بسیار دشوار است.
در چنین شرایطی هم طبیعتا بخش زیادی از کودکان و نوجوانان روستاهای رود سمه و پای پره که توان تحمل هر روزه عبور از رودخانه ای سرد را ندارند، ترجیح می دهند عطای درس خواندن در مقاطع بالاتر از ابتدایی را به لقایش ببخشند و به همین دلیل، اساسا بخش زیادی از کودکان و نوجوانان روستاهای پای پره و رود سمه به دلیل فقدان وجود پل در این دو روستا، ناچار می شوند که در مقاطع بالاتر از دبستان، ترک تحصیل کنند.
سجادپور معتقد است که مشکل اصلی اهالی روستاهای رود سمه و پای پره، نبود پل روی رودخانه بالیاب است و حالا که مسئولان حواسشان به ساختن پل برای اهالی این دو روستا نیست، خیران مدرسه ساز می توانند با یک سوم هزینه ای که برای ساخت یک مدرسه صرف می کنند، یک پُل ماشین‌روی کم عرض به طول 50 متر روی رودخانه احداث کنند تا هم دانش آموزان مقاطع بالاتر از دبستان این روستاها بتوانند بی دردسر به مدرسه بروند و هم سایر اهالی روستا بتوانند در هنگام نیاز، خود را به سوی دیگر رودخانه برسانند.
زاهد مظلومی، معلم دبستان تربیت نیز در گفت و گو با رکنا تاکید کرد که نبود پل، مشکل اصلی معلمان، دانش آموزان و اهالی روستاهای رود سمه و پای پره است و اگر مسئولان یا خیران استان کهگیلویه و بویراحمد همت کنند و فقط یک پل برای این روستاییان بسازند، بخش زیادی از مشکلات آنها حل خواهد شد. چون همین حالا که این پل وجود ندارد، حتی افرادی هم که بیمار می شوند باید برای رساندن خود به درمانگاه، از وسط آب های سرد رودخانه عبور کنند.
البته باید توجه داشت که پیش از این پل هایی موقت روی رودخانه بالیاب برای اهالی روستاهای رود سمه و پای پره ساخته شده بود، اما به دلیل مناسب نبودن سازه آن پل ها، همگی آنها بعد از وقوع اولین سیل تخریب شدند و چند سالی هم از خراب شدن آخرین پل این روستاها می گذرد و از آن زمان به بعد نیز مسئولان محلی کهگیلویه و بویراحمد، کمبود اعتبارات را به عنوان بهانه اصلی برای نساختن پل روی رودخانه بالیاب مطرح کرده اند.
مظلومی هم مانند سجادپور، ترک تحصیل دانش آموزان مقاطع بالاتر از ابتدایی را از جمله مهمترین آسیب های نبود پل در روستاهای رود سمه و پای پره توصیف کرد و گفت: حدود 30 درصد کودکان و نوجوانان این دو روستا فقط به خاطر این که پُلی ندارند که از روی رودخانه رد شوند و خود را به مدارس متوسطه اول یا دوم واقع در روستای «دِلی» در بخش دیشموک برسانند، در مقاطع بالاتر از دبستان ترک تحصیل می کنند. این در حالی است که فاصله روستای دلی با روستاهای پای پره و رود سمه حدود 3 تا 4 کیلومتر است.
معلم دبستان تربیت روستای پای پره ادامه داد: اگر یک پل ماشین‌رو روی رودخانه بالیاب ساخته شود، بخش زیادی از مشکلات اهالی روستاهای رود سمه و پای پره رفع خواهد شد و طبیعتا آمار ترک تحصیل دانش آموزان مقاطع بالاتر از دبستان در این روستاها نیز به شدت پایین می آید. به همین دلیل، درخواست اصلی تمام اهالی این روستاها از مسئولان این است که هرچه سریع تر یک پل برایشان بسازند.
وی در پایان تصریح کرد: فضای آموزشی مدارس روستاهای پای پره و رود سمه نسبتا مناسب است و با وجود این که دانش آموزان ما در مدارس سنگی و کانکسی درس می خوانند، اما امکانات اولیه آموزشی در این دو روستا نسبتا مطلوب است و ما کمبودی از نظر وسایل گرمایشی و سرمایشی و سایر ابزارهای آموزشی نداریم و ما معلمان نیز تلاش می کنیم تا حدی که می توانیم به دانش آموزان آموزش بدهیم.
