به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما، مهم‌ترین رویداد‌های تاریخی جهان در چنین روزی (نهم دی) به شرح زیر است:
روز بصیرت و میثاق امت با ولایت
۱۲ سال پیش، در روز نهم دی سال ۱۳۸۸ هجری شمسی میلیون‌ها تن از مردم ایران در تهران و چندین شهر در اعتراض به آشوب‌های خیابانی و حمایت دولت‌های غربی از آن، تظاهرات کردند. به دنبال انتخابات ریاست جمهوری در ۲۲ خرداد ۱۳۸۸ ش (۱۲ ژوئن ۲۰۰۹)، دو تن از نامزد‌های شکست خورده به نتایج انتخابات اعتراض کردند، اما حاضر نشدند اعتراضات خود را از طریق مراجع قانونی پی گیری کنند. همین موضوع و دخالت‌های خارجی در حمایت از این دو نامزد، باعث چند ماه اغتشاش در تهران شد که اگرچه چندان گسترده نبود، اما امنیت و آرامش مردم را تحت تأثیر قرار داد و طمع غربی‌ها برای تغییر نظام جمهوری اسلامی ایران را برانگیخت. در این میان مردم برای حفظ آرامش، واکنشی به این آشوب‌ها نشان ندادند تا آنکه آشوبگران به تحریک عوامل خارجی در سالروز شهادت امام حسین (ع) و یارانش در کربلا، به مقدسات مردم اهانت کردند و خشم مردم را برانگیختند. در واکنش به این بی احترامی و همچنین آشوب‌های داخلی و دخالت دولت‌های غربی، مردم ایران در نهم دی ماه ۱۳۸۸ شمسی، راهپیمایی خودجوش عظیمی برپا کردند و خواستار خاتمه ناآرامی‌ها شدند. این حرکت عظیم مردمی نشان داد که برخلاف تبلیغات غربی‌ها، اکثریت بزرگی از مردم ایران، نتیجه انتخابات را صحیح می‌دانند و دخالت بیگانگان در امور داخلی کشورشان را محکوم می‌کنند. پس از راهپیمایی عظیم نهم دی که «روز بصیرت» نام گرفت، اغتشاشات و ناآرامی‌ها تقریباً پایان یافت.
ورود ایران به جامعه ملل
۱۰۰ سال پیش در چنین روزی، برابر با نهم دی ماه ۱۳۰۰ شمسی پس از پایان جنگ جهانی اول، مجلس شورای ملی، عضویت ایران در جامعه ملل را تصویب کرد.
جامعه ملل، یک سازمان بین‌المللی میان دولتی بود که در نتیجه امضای عهدنامه ورسای، طی سال‌های ۱۲۹۸ تا ۱۲۹۹ خورشیدی تاسیس شد و تا زمان وقوع جنگ جهانی دوم، مهم‌ترین نهاد بین‌المللی میان دولتی به شمار می‌آمد. این سازمان جهانی تا سال ۱۳۲۴ شمسی، رسمیت اجرایی داشت. در این مدت، به تناوب ۵۸ عضو داشت که ۴۲ عضو از این ۵۸ عضو، از جمله ایران به عنوان عضو اصلی و موسس به فعالیت می‌پرداختند. اهداف این سازمان، خلع سلاح، جلوگیری از جنگ با تامین امنیت همگانی، رفع اختلاف و مشاجره میان کشور‌ها از راه مذاکره و دیپلماسی و همچنین بهبود سطح زندگی جهانی بود.
مرگ معاویه دوم، سومین خلیفه اموی
۱۳۷۹ سال پیش، در روز بیست و پنجم جمادی الاول سال ۶۴ هجری قمری «معاویة بن یزید»، سومین خلیفۀ اموی به طرز مشکوکی درگذشت.
وی بعد از مرگ پدرش یزید بن معاویه به حکومت رسید، اما به دلیل آن که اهل بیت پیامبر (ع) را برحق می‌دانست، تمایلی به ادامه حکومت نداشت. معاویه دوم در خطبه‌ای جنگ پدربزرگش معاویه با حضرت علی (ع) و پدرش یزید با امام حسین (ع) را محکوم و از خاندان پیامبر (ص) تجلیل کرد. وی گفت: «ناگوارترین چیز برای ما آن است که می‌دانیم یزید بد مُرد و با رسوایى (به سوی خداوند) بازگشت، چه او عترت پیامبر را کشت و حرمت آن‌ها را از میان برد و کعبه را سوزاند و من کسی نیستم که حکومت شما را به عهده گیرم و مسئولیت هاى شما را تحمل کنم. اکنون خود دانید و خلافت خود ...» معاویه، پسر یزید سپس از خلافت کناره گیری کرد و چند روز بعد به طرز مشکوکی درگذشت و مروان بن حَکَم قدرت را در دست گرفت.
اعدام صدام لعنت الله علیه
۱۵ سال پیش، در روز سی ام دسامبر سال ۲۰۰۶ میلادی در پی صدور حکم اعدام صدام حسین دیکتاتور خونریز عراق در دادگاه، وی به مجازات جنایات متعدد خود رسید.
صدام در سال ۱۹۳۷ در نزدیکی شهر تکریت - در ۱۴۰ کیلومتری شمال بغداد - متولد شد و در ۲۰ سالگی به حزب بعث عراق پیوست. وی در پی کودتای این حزب به فرماندهی احمد حسن البکر در سال ۱۹۶۸، معاون وی شد. صدام در سال ۱۹۷۹ به ریاست جمهوری رسید. دیکتاتور عراق که ریاست حزب بعث، فرماندهی ارتش عراق و چند پست کلیدی دیگر را در اختیار داشت، در اوایل حکومت توسعه طلبانه خود، با حمایت قدرت‌های غربی به ایران انقلابی حمله کرد و فجایع بسیاری به بار آورد. صدام با کمک دولت‌های غربی به سلاح شیمیایی دست یافت و از این سلاح ممنوعه علیه دو ملت ایران و عراق استفاده کرد. صدام حدود دو سال پس از پایان جنگ با ایران، به کویت حمله کرد، اما این بار با واکنش شدید بین المللی رو به رو شد. پس از اخراج نیرو‌های عراقی از کویت، شورای امنیت سازمان ملل متحد، تحریم‌هایی را علیه عراق تصویب کرد. این تحریم‌ها بیش از همه به مردم عراق آسیب رساند. از طرف دیگر، دیکتاتور سابق عراق از زمان کودتای حزب بعث تا سرنگونی اش در جریان حمله آمریکا و انگلیس در سال ۲۰۰۳، ده‌ها هزار عراقی را به قتل رساند و یا به زندان‌های مخوف انداخت. با وجود این صدام در دادگاه، فقط برای یکی از ده‌ها جنایت خود، یعنی قتل عام اهالی روستای الدجیل در عراق در سال ۱۹۸۲ م، محکوم و در چنین روزی اعدام شد.
