به گزارش اقتصادنیوز این روزنامه نوشت: اگر خبر مربوط به قریب‌الوقوع بودن امضاء قرارداد بلندمدت ایران و روسیه در سفر آتی رئیس‌جمهور رئیسی به مسکو درست باشد، تذکر چند نکته را به مسئولین ارشد نظام در این زمینه لازم می‌دانیم.
اول اینکه داشتن رابطه متوازن با بلوک‌های قدرت برای نظام جمهوری اسلامی و دولت ایران لازم است. ما اکنون با رفتن به سوی قراردادهای بلندمدت با چین و روسیه، در چارچوب رابطه متوازن حرکت نمی‌کنیم و سیاست «نه شرقی – نه غربی» را به خیابانی یکطرفه تبدیل کرده‌ایم که به شرق می‌رود. چنین روشی برای نظام جمهوری اسلامی که اصل «نه شرقی – نه غربی» را جوهر سیاست خارجی خود تعریف کرده است زیبنده نیست. ما هنوز بر سردر وزارت امور خارجه‌مان عبارت «نه شرقی – نه غربی» را داریم.
دوم اینکه داشتن رابطه با چین و روسیه، قرارداد امضا کردن با چین و روسیه، تبادل تجاری با چین و روسیه و هر تعامل دیگر با این کشورها که در راس هرم بلوک شرق قرار دارند، اشکالی ندارد به این شرط که تمام تخم‌مرغ‌هایمان را در سبد آنها قرار ندهیم. چین و روسیه هم مثل آمریکا و اروپا غیرقابل اعتماد هستند، دلیلی وجود ندارد که به آنها بیش از اندازه بها بدهیم.
سوم اینکه روسیه با اینکه در سوریه از قدرت نظامی ما حداکثر استفاده را برای حفاظت از منافع استراتژیک منطقه‌ای خود برد، حاضر نشد در برابر حملات رژیم صهیونیستی به پایگاه‌های ایرانی مستقر در سوریه از ما حمایت کند و یا حداقل به برادران اسرائیلی خود بگوید مرتکب این شرارت‌ها نشوند. حضور روسیه در سوریه با هدف نگهبانی از قلمرو نفوذ و حفاظت از حاکمیت منطقه‌ای خود است ولی حضور ایران در سوریه یک حضور عقیدتی برای پاسداری از ارزش‌های دینی و جلوگیری از خدشه‌دار شدن امنیت ملی است. تفاوت میان این دو حضور، بسیار زیاد است. به دلیل همین تفاوت است که روسیه حاضر نیست دست از دوستی شدید با رژیم صهیونیستی بردارد و این رژیم نیز کاری به روس‌ها در سوریه ندارد. روس‌ها هم در مقابل، در برابر تعرض صهیونیست‌ها به نیروهای ایرانی حاضر در سوریه بی‌تفاوت هستند اگر نگوئیم رضایت هم دارند.
چهارم اینکه روس‌ها حاضر نشدند به ایران سلاح‌هائی را بدهند که به بعضی کشورهای همسایه و منطقه ما داده‌اند. چینی‌ها هم با اینکه حاضر نشدند در انرژی اتمی و حتی بعضی طرح‌های نفتی با ایران همکاری کنند، اکنون برای عربستان سعودی موشک بالستیک می‌سازند و برای امارات طرح‌های نظامی اجرا می‌کنند. عربستان و امارات، از یکطرف در یمن آتش‌افروزی می‌کنند و از طرف دیگر با رژیم صهیونیستی نرد عشق می‌بازند تا به ایران چنگ و دندان نشان بدهند. البته قدرت دفاعی ایران بحمدالله بقدری بالاست که می‌تواند تهدید این چنگ و دندان‌ها را تا سطح چنگ و دندان‌های کارتنی کاهش دهد و به ریش شیوخ عربستان و امارات بخندد، ولی با اینها نمی‌شود درد بی‌اعتمادی به چین را دوا کرد.
و پنجم اینکه چین و روسیه در ماجرای برجام و رفع تحریم‌ها دنبال این هستند که نان خود را به تنور داغ مذاکرات وین بچسبانند. روسیه طبیعی است که برای امضاء قرارداد بلندمدت با ما عجله داشته باشد و تا این تنور داغ است نان خود را به دست آورد. ما چرا عجله داریم؟ اگر تصمیم‌سازان فکر می‌کنند امضاء قرارداد با چین و روسیه موجب می‌شود آمریکا و اروپا در ماجرای برجام و تحریم‌ها کوتاه بیایند و به ما امتیاز بدهند، اشتباه می‌کنند. روس‌ها و چینی‌ها چیزی ندارند که به ما بدهند. آنها می‌خواهند نفت ما را ارزان‌تر بخرند و کالاهای بنجل خود را به ما بفروشند. نفت دادن و چای و کالاهای بنجل تحویل گرفتن، زیبنده مردم ایران و نظام جمهوری اسلامی نیست. به نفع چین و روسیه است که تحریم‌های ظالمانه علیه ما ادامه پیدا کند تا آنها بیشتر سود ببرند. ما چرا شتابان به سوی آنها می‌دویم؟ سیاست «نه شرقی – نه غربی» به معنای عدم اعتماد مطلق به شرق و غرب و رعایت توازن در تعامل با طرفین است. این توازن ایجاب می‌کند در امضاء قرارداد درازمدت با روسیه لااقل تا بعد از رفع تحریم‌ها درنگ نمائیم.
