آرتین زهرابی؛ شهاب الدین عزیزی خادم در مجمع عمومی و سالیانه هیئت فوتبال گیلان گفت: تیم ملی و فدراسیون فوتبال از عادت به باخت گذر کردند و حالا هر ایرانی در هر جای دنیا به این تیم ملی افتخار می کند و فوتبال آسیا با احترام و تعامل به تیم ملی نگاه می کند.
از صحبت های عزیزی خادم واقعا شگفت زده می شویم. آیا او وقتی از عادت به باخت سخن می گوید و سخت ترین شرایط ادوار فوتبال کشور را مربوط به دوره خودش می داند چیزی از گذشته های فوتبال ما می داند؟ از گذشته هیچ! از همین چند سال قبل و ۲ دوره ای که در نهایت افتخار و غرور به جام جهانی رفتیم خبری دارد؟
چطور می شود باور کرد که رئیس فدراسیون فوتبال از آنچه در تمام این سال ها تجربه کرده ایم بی خبر باشد و بردن چند تیم آسیایی و فقط تکرار صعود به جام جهانی را اتفاقی محیرالعقول ارزیابی می کند؟
بابت اینکه سرمربی تیم ملی و همه بازیکنان زحمت کشیدند تا به این نقطه برسیم متشکریم اما بدبختی و حقارت تحمیل شده به این فوتبال را نمی پذیریم. ما به اندازه کافی در شکستن رکوردهای مختلف در مقدماتی جام جهانی تجربه داریم. از موانع سختی هم عبور کردیم و کارنامه ای قابل توجه بر جا گذاشتیم. شما از این چیزها خبر ندارید آقای عزیزی خادم؟
قبل از حضور مارک ویلموتس در تهران، تیم ملی ۶۰ پیروزی، ۱۲ شکست و ۲۷ تساوی را در کارنامه اش دارد که از مهم‌ترین نتایج می‌توان به بردهای متوالی و خاطره انگیز مقابل کره جنوبی و همچنین شکست تیم های مراکش و ... اشاره کرد. تیم ملی در این مدت ۱۸۳ گل زد و ۶۰ گل هم دریافت کرد. پیروزی در ۶۲ درصد بازی‌ها، میانگین گل زده ۱.۸۵ و میانگین گل خورده حدود ۵۹ صدم نیز در همین کارنامه پر و پیمان خلاصه می شود. کدام تیم آسیایی می توانست مقابل ما نفس بکشد آقای عزیزی خادم؟ اصلا بازی های تیم ملی را در چند سال گذشته دیده اید؟
آری ما به عراق باختیم. مقابل آرژانتین هم به زحمت (و فقط به خاطر حضور ستاره ای بی تکرار به نام لیونل مسی) تن به شکست دادیم. اسپانیا به همان ترتیب که خاطرتان هست، ایران را شکست داد اما چه کسی گفته ما به باختن عادت کرده بودیم؟ این فاجعه ای که در ذهنمان از نتایج تیم ملی ترسیم شده، از کجا نشات می گیرد؟ آیا فوتبال ایران فقط با مدیریت چند ماهه عزیزی خادم در فدراسیون به نهایت خوشبختی رسید؟
اگر دغدغه شما عادت فوتبال ایران به باخت است، لابد می دانید دو بار با ویلموتس طعم شکست را مقابل بحرین و عراق تجربه کردیم؛ اما این که تمام دستاوردهای تیم ملی را فراموش و شروع به قهرمان سازی های بی حاصل کنیم واقعا به کجا می رسیم؟
اصلا همین امروز ادعا کنیم عزیزی خادم و فدراسیونش قهرمان اکشن و دست نیافتنی فوتبال ایران هستند؛ آیا همان مردمی که رئیس فدراسیون فوتبال می گوید امروز به فوتبال ایران افتخار می کنند چنین ادعایی را باور خواهند کرد؟ کلاه خود را قاضی کنید!
