به گزارش ایرنا، چند روز قبل بود که فابیو کونترائو، ستاره اسبق تیم‌های رئال مادرید و تیم ملی پرتغال بعد از خداحافظی از دنیای فوتبال، اعلام کرد که به شغل پدری‌اش یعنی ماهیگیری روی آورده و بابت این قضیه بسیار خوشحال است و ابایی از بازگو کردنش ندارد.
همین مساله بهانه‌ای شد تا به سراغ برخی از فوتبالیست‌هایی برویم که پس از پایان دوران فوتبال از کانون توجهات دور شده و به جای پیوستن به جرگه مربیان، کارشناسان و یا مدیران ورزشی، ولو برای مدتی کوتاه، شغل‌های خاصی را تجربه کردند.
دمی دی‌زیو:
بازیکن تیم ملی هلند در جام جهانی ۲۰۲۰ که در مرحله نیمه‌نهایی دچار مصدومیت شد و پیش از این در تیم‌های آژاکس و آلکمار عضویت داشت حالا یکی از ثروتمندترین فوتبالیست‌ها به حساب می‌آید. او به توصیه مادرخوانده‌اش رو به تجارت آورد و حالا چند صفحه معروف در اینستاگرام دارد که یکی از آنها پیج ۴۳۳ است. صفحه‌ای که ورزش‌دوستان علاقه بسیار زیادی به ویدیوهای فان و ورزشی آن دارند. در کنار این مساله دی‌زیو رییس و بنیان‌گذار پوشاک معروف Balr نیز به شمار می‌رود.
فابین بارتز:
گلر سرشناس و اسبق تیم ملی فرانسه و باشگاه منچستریونایتد که در دوران بازیگری نیز علایق و حواشی عجیبی داشت، بعد از پایان فوتبالش در سال ۲۰۰۷ رو به دنیای سرعت آورد و در پیست‌های اتومبیلرانی و موتورسواری باید او را پیدا می‌کردیم. بارتز در چند تورنمنت هم شرکت کرد که منجر به کسب قهرمانی‌هایی در سال‌های ۲۰۱۰، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ شد. به جز بارتز سانتیاگو کانیزارسو و یرزی دودک هم که گلرهای مشهوری بودند سر از دنیای سرعت درآوردند.
هاکان شوکور:
زننده سریع‌ترین گل تاریخ جام جهانی و یکی از بهترین فوتبالیست‌های تاریخ ترکیه حالا یک راننده تاکسی در کالیفرنیای آمریکا است. هاکان شوکور که سابقه عضویت در باشگاه‌های اینتر، پارما، بلک‌برن و ... را دارد و در تیم ملی ترکیه هم ۱۱۲ بازی ملی و ۵۱ گل داشت در سال ۲۰۰۷ کفش‌هایش را آویخت و خیلی سریع سر از دنیای سیاست درآورد. در سال ۲۰۱۶ توئیتی انتقادی علیه رجب طیب اردوغان رییس جمهوری ترکیه باعث شد تا حکم دستگیری شوکور صادر شود اما او خیلی زود کشور را ترک کرد و به آمریکا گریخت. ابتدا رستورانی باز کرد که به سرانجام نرسید و سپس در تاکسیِ اوبر مشغول به کار شد. تمام اموال مهاجم تیم سوم جهان در سال ۲۰۰۲ در کشورش مصادره شده است.
تیم ویزه:
دروازه‌بان اسبق تیم‌های وردبرمن و گایزرسلاترن آلمان که چند باری هم برای تیم ملی کشورش به میدان رفت پس از اینکه سال ۲۰۱۴ دستکش‌هایش را آویزان کرد به سراغ حجیم کردن بدنش رفت. او چندی بعد با پیشنهاد سازمان WWE روبرو شد و کشتی‌کج‌کار شد. در سال ۲۰۱۶ نیز یک مسابقه رسمی سه به سه را انجام داد اما نتوانست خودش را در این رشته نگه دارد و در سال ۲۰۱۷ دوباره به مستطیل سبز برگشت و برای تیمی آماتور بازی کرد.
ارجان دی‌زیو:
حالا ۵۱ ساله شده است. بازکینی هلندی که در تیم‌های بارنزلی، ویگان، کاونتری و .. بازی کرد و در سال ۲۰۰۹ بازنشسته شد. او که علاقه زیادی به مسائل پلیسی داشت مدارک لازم برای کاراگاه شدن را اخذ کرد و حالا یک کاراگاه تحقیقاتی در پزشک قانونی به حساب می‌آید و در جرم و جنایت غرق شده است.
لی بویر:
در زمین بازی یک فوتبالیست درگیر شونده و خشن بود و هیچکس تصور نمی‌کرد چند سال بعد بازیکن سابق نیوکاسل، وستهم، لیدزیونایتد و ... دریاچه‌ای در کشور فرانسه خریده و به پرورش ماهی کپور بپردازد اما این اتفاق رخ داد. لی بویر تا سال ۲۰۱۸ در این شغل باقی ماند و خودش ادعا کرد همیشه می‌خواسته یک روز چنین شغلی داشته باشد. او اما سه سال است که دوباره به سمت فوتبال آمده و پس از هدایت تیم چارلتون، سرمربی بیرمنگام شده است.
دیوید هیلیِر:
هشت سال برای آرسنال بازی کرد و با حضور آرسن ونگر مجبور به رفتن شد. تا سال ۲۰۰۳ در زمین فوتبال حضور داشت و سپس اعلام خداحافظی کرد. دیوید هیلیِر نتوانست در عرصه مربیگری به موفقیت چشمگیری دست پیدا کند و با پیشنهاد همسرش تصمیم گرفت لباس آتش‌نشانی بر تن کند. او در منطقه بریستول فعالیتش را آغاز کرد و درباره دلیل انتخاب این شغل گفت: در فوتبال عادت کرده بودم که آدرنالین زیادی را دریافت کنم و آتش‌نشانی این حس را دوباره به من منتقل می‌کرد. در کنار آن نجات جان انسان‌ها نیز برایم خاص و هیجان‌انگیز است. و البته نباید فراموش کنیم که فوتبال و آتش‌نشانی شبیه یکدیگر هستند چرا که هر ۲ با استفاده از کار تیمی به نتیجه خواهند رسید.
بری هورن:
بازیکن ولزی اسبق تیم‌های ساوتهمپتون، اورتون و ... در سال ۲۰۰۲ از فوتبال خداحافظی کرد. ۵۹ برا برای تیم ملی ولز به میدان رفت و ۲ گل به ثمر رساند. او در سمت مدیر ورزشی باشگاه رکشام و همچنین مدیر اتحادیه بازیکنان فعالیت کرد اما به یک باره زندگی‌اش را با یک چالش جدید روبرو کرد. هورن به دانشگاه لیورپول رفت و مدرک درجه یک شیمی را اخذ کرد تا سرانجام در سال ۲۰۱۴ به عنوان معلم شیمی و فیزیک در مدرسه کینگ در شهر چستر فعالیتش را استارت بزند. البته که او همچنان در کنار فوتبال حضور دارد و در رادیو سیتی و چند برنامه دیگر به عنوان کارشناس حاضر می‌شود.
وینی جونز:
او را همه می‌شناسند. "هاردمن" که از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۹، سال‌ها برای تیم‌های شناخته شده‌ای چون لیدز، چلسی، کیوپی‌آر و .. بازی کرد و با تیم ویمبلدون فاتح جام حذفی شد پس از اتمام دوران بازیگری رو به بازیگری آورد و آکتور سینما شد. او در فیلم‌های معروفی چون سرقت در ۶۰ ثانیه، ایکس‌من، اسنچ، نقشه فرار و ... به ایفای نقش پرداخت ولی در چند سال اخیر بسیار کم‌کار شده است. او به همراه جیسون استاتم(ستاره مشهور هالیوود) چند سالی است که یک رستوران هم دارد.
متئو فلامینی:
بازیکن اسبق تیم‌های آرسنال، میلان و تیم ملی فرانسه که در عرصه بازیگری چندان بازیگن فوق‌العاده‌ای نبود حالا یک کارآفرین ثروتمند است؛ حتی اگر خودش زیر بار این عنوان نرود. متئو فلامینی چندین سال قبل در یک کارخانه بیوشیمیایی سهامدار شد و با استفاده از ماده‌ای به نام لوولینیک اسید موادی را تولید کردند که برای محیط زیست سودمند بود و می‌توانست در تولید پلاستیک، سوخت‌ها، حلال‌ها، دارو و ... کارساز باشد. او حالا در کشورهای هلند، برزیل، ایتالیا و چین شعبه‌هایی را افتتاح کرده است و اولین مجله الکترونیکی جهان در حوزه زیست‌محیطی را تاسیس کرد.
کاخا کالادزه:
بعد از ترک گرجستان به عضویت دیناموکی‌اِف درآمد و سپس به آث میلان پیوست. در میلان به عناوین متعدد کشوری و اروپایی رسید و در سال ۲۰۱۱ از مستطیل سبز کنار رفت اما فکرهای بزرگی در سر داشت. یک سال بعد به عضویت پارلمان کشورش درآمد و معاون نخست‌وزیر شد. کالادزه در سال ۲۰۱۷ با کسب ۵۱ درصد آرا شهردار تفلیس شد. او در کنار فعالیت‌های سیاسی بنیادی به نام بنیادِ کالا نیز تاسیس کرده است.
سوکراتس:
درباره دکتر سوکراتس گفتنی‌های زیادی وجود دارد. بازیکنی که مهندس تیم تله‌سانتانا در جام جهانی ۱۹۸۲ بود و جنس آزادی‌خواهی دکتر سوکراتس را هم به راه انداخت و کمک کرد تا انتخابات در کشورش مستقل و با نظر مردم انجام شود. او که ستون‌نویس هم بود بعد از پایان فوتبالش در دانشگاه سائوپائولو موفق به کسب لیسانس پزشکی شد و چند سالی طبابت کرد.
ژرژ وه‌آ:
اولین و تنها بازیکنی آفریقایی که موفق شد در سال ۱۹۹۵ بهترین بازیکن جهان شود. سه بار بهترین بازیکن آفریقا شد و در سال ۱۹۹۶ او را بهترین بازیکن تاریخ قاره سیاه خواندند. در تیم ملی لیبریا همه کار کرد اما به جام جهانی نرسید. همانطور که در عرصه باشگاهی برای تیم‌های پاریس، موناکو، میلان، من‌سیتی و ... همه کار کرد اما فاتح لیگ قهرمانان اروپا نشد. او اما در عرصه سیاست پشتکار بیشتری داشت. بعد از ۲ حضور نافرجام که به باخت انجامید، سرانجام در سال ۲۰۱۸ به عنوان بیست و پنجمین رییس جمهور کشورش انتخاب شد.
گئورگ گیگا پاپسکیو:
کاپیتان اسبق بارسلونا و عضو تیم ملی رومانی در سه جام جهانی و ۲ یورو که در کشورهای ایتالیا، انگلیس، آلمان و هلند هم بازی کرد متهم شد که در دوران بازیگری‌اش و همچنین پس از آن با یک سازمان جاسوسی همکاری داشت. سازمانی که قصد داشت باشگاه استوابخارست رومانی را متلاشی کند و دست بر قضا پاپسکیو به صورت قرضی مدتی برای این تیم بازی کرد. ستاره اسبق تیم ملی رومانی چند سال قبل به جرم پولشویی و فرار مالیاتی سه سال و یک ماه به زندان محکوم شد اما به خاطر حسن رفتار و نوشتن کتاب در دوران محکومیتش، یک سال و چند ماه پس از زندانی شدن، آزاد شد.
ری ویلسون:
یکی از بازیکنان تیم ملی فوتبال انگلیس در جام جهانی ۱۹۶۶ بود که موفق شد تنها جام سه شیرها را به ارمغان بیاورد. او بعد از اینکه از لحاظ مالی به مشکل خورده بود به شغل عجیبی روی آورد و متصدی کفن و دفن شد و تا سال ۱۹۹۷ در این شغل باقی ماند. با این حال چندین سال بعد از او و چند تن از هم‌تیمی‌هایش از جمله نابی استایلز، آلن بال، جورج کوهن و ... تقدیر شد و آنها به تالار مشاهیر راه یافتند. البته دیری نپایید که ویلسون مبتلا به بیماری آلزایمر شد و در سال ۲۰۱۸ از دنیا رفت.
آدریانو:
بازیکنی که روزی همه تیم‌ها آرزویش را داشتند و قرار بود جای خالی رونالدو در خط حمله برزیل را پر کند سال هاست به حاشیه‌های عجیبی کشیده شده و خیلی زود فوتبالش به اتمام رسید. ستاره اسبق اینترمیلان حالا در محله زاغه‌نشین فاولا در کنار تبهکاران "کوموندو ورملیو" عکس یادگاری می‌اندازد. او یک بار در سال ۲۰۱۴ تا آستانه رفتن به زندان هم رفت اما از اتهام همکاری با سازمان‌های مواد مخدر تبرئه شد. یک بار هم آدریانو در ماشینش به یک خانم شلیک کرد که بعد از آن مدعی شد آن تیر به طور تصادفی با آن زن برخورد کرده است.
کری مونکو:
پس از بازی برای ساوتهمپتون، چلسی و چند تیم دیگر در سال ۲۰۰۱ فوتبالش را به اتمام رساند. مدتی در انجمن ضد نژادپرستی سمت داشت اما در ادامه تصمیم گرفت به شغل آشپزی روی بیاورد و مغازه‌ای را بازسازی کرد که در آن پنکیک هلندی درست می‌کرد. این شغل به شغل خانوادگی مونکو تبدیل شد و او تا سال ۲۰۰۹ به صورت مستقیم در آن فعالیت داشت. پس از آن اما او به دنیای فوتبال بازگشت و در قامت کارشناس ورزشی با کشور هلند و همچنین در چلسی‌تی‌وی فعالیت کرد.
جودی کرادوک:
بازیکن زمخت و خشن تیم‌های وولوز، شفیلد، ساندرلند و استوک سیتی و ... پس از اینکه در سال ۲۰۰۷ از فوتبال خداحافظی کرد تبدیل به یک نقاش چیره‌دست شد. نقاشی که پرتره‌های فوق‌العاده‌ای را به تصویر می‌کشید و در سال ۲۰۱۵ موفق شد اولین گالری خود را در بلزا دلا فوزیون برپا کند.
مارکو گابیادینی:
بعد از بازی در ساندرلند، کریستال‌پالاس استوک‌سیتی و ... به ثمر رساندن بیش از ۲۰۰ گل به فوتبالش خاتمه داد و در کنار خانواده‌اش تصمیم گرفت هتل آپارتمانی را اداره کند. او در سال ۱۹۹۹ عنوان بهترین هتل و مهمانسرای سال را در منطقه یورک از آن خود کرد. گابیادینی سپس یک شرکت بین‌المللی را به راه انداخت و نمایندگی فوتبالیست‌های حرفه‌ای را بر عهده گرفت.
جف ویتلی:
سابقه حضور چندین ساله در منچسترسیتی را در کارنامه دارد. جف ویتلیِ زامبیایی‌الاصل، پس از اتمام دوران فوتبالش به کمک دوستانش به خرید و فروش ماشین‌های دست دوم پرداخت ولی غرق شدنش در این کار باعث شد تا به الکل اعتیاد پیدا کند و طبق ادعای خودش هر روز آرزوی مرگ می‌کرد. البته که از این منجلاب بیرون آمد و در کنار کارشناسی فوتبال دوست دارد به عنوان مربی مشغول به کار شود.
گاوین پیکوک:
نیوکاسل و چلسی، مهمترین تیم‌هایی بودند که در آنها بازی کرد. در سال ۲۰۰۱ از فوتبال خداحافظی کرد و در قامت کارشناس فوتبال به کارش ادامه داد تا اینکه در سال ۲۰۰۸ تصمیم گرفت راهی کانادا شود و در رشته الهیات مشغول شود. سه سال در دانشگاه مسیحی امبروز درس خواند و حالا در کلیسای کالواری گِرِیس کار می‌کند. او در سال ۲۰۲۱ زندگی‌نامه‌اش را منتشر کرد.
