حنیف غفاری، کارشناس مسائل بین‌الملل، در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری برنا در خصوص سفر قریب‌الوقوع رئیس‌جمهور به روسیه گفت: ایران، روسیه و چین یک تهدید مشترک در نظام بین‌الملل به نام آمریکا دارند. در اسناد سیاست خارجی آمریکا همیشه تهران، پکن و مسکو جزو تهدیدات ثابت و پایدار محسوب می‌شوند چراکه این کشورها سیاست‌های غرب و نظام بین‌الملل را هرگز برنمی‌تابند و با نفوذ آمریکا در جهان و منطقه مواجهه کرده‌اند.
وی ادامه داد: برای هر سه بازیگر دشمنی آمریکا یک وجه اشتراک راهبردی می‌تواند محسوب شود تا بتوانند بر اساس وجود نگاه تهدیدآمیز تثبیت شده‌ای که از سوی غرب به آنها وجود دارد همکاری‌هایی با هم تعریف کنند پس در اینجا ما با یک الزام راهبردی مواجه هستیم.
غفاری با اشاره به ظرفیت‌های ایران در نظام بین‌الملل از نظر ژئوپلیتیکی و منطقه‌ای، افزود: روسیه و چین دارای ظرفیت‌هایی هستند و به لحاظ قدرتی که در نظام بین‌الملل دارند، ایران می‌تواند از آنها استفاده کند. پس در اینجا ما با یک مفهومی روبرو هستیم به‌نام «هم‌افزایی راهبردی» که در قالب این موضوع می‌توان مناسباتی با روسیه و چین به گونه‌ای پایدار تعریف کرد.
این کارشناس مسائل بین‌الملل در ادامه با بیان اینکه باید ابعاد گوناگون این هم‌افزایی راهبردی از جمله بعد اقتصادی آن را مورد توجه قرار داد، خاطرنشان کرد: بعد از عضویت ایران در سازمان همکاری‌های شانگهای و اتحادیه اقتصادی اوراسیا، که با همت روسیه و چین انجام گرفت، بسیاری از مناسبات و همکاری‌های اقتصادی نه تنها میان تهران، پکن و مسکو بلکه با حضور دیگر اعضای این پیمان‌ها می‌تواند تعریف شود و به فعلیت برسد.
غفاری با اشاره به امنیت در افغانستان و شبه قاره هند به عنوان دغدغه مشترک سه کشور یادآور شد: حذف نیروهای تروریستی و تکفیری مثل داعش و تبدیل نشدن منطقه به پایگاه این گروه‌ها از دغدغه‌های مشترک این سه بازیگر است. بحث‌های مختلف در زمینه مبادلات تسلیحاتی، منطقه‌ای، فرامنطقه‌ای و استفاده از تکنولوژی‌های نوین حتی با حضور بازیگرانی دیگر را برای امنیت بیشتر در منطقه می‌توان تعریف کرد.
وی در پایان افزود: در بعضی موارد در تاکتیک‌ها و نگرش‌ها اختلافاتی بین بازیگران وجود دارد اما تجربه سال‌های گذشته و اخیر از یک طرف، نوع نگاه تهدیدآمیز مطلق غرب از طرفی دیگر به ما نشان داد می‌توانیم همکاری‌های مستمر و پایدارتری با روسیه و چین تعریف کنیم و قطعا معیار و مقیاس برای تعریف این همکاری‌ها، منافع ملی جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.
انتهای پیام/
