سه هفته از موج واکنش‌ها به گزارش بی‌آرتی خوابی می‌گذرد. راهکار شورای شهر برای حل این مشکل، مستقر کردن تعدادی اتوبوس در تهران بود. اتوبوس‌هایی که «اتوبوس شب» یا «اتوبوس خواب» نام گرفتند.
اما نه اتوبوس‌های شب و نه گرمخانه، خانه امن اتوبوس‌خواب‌ها نشد. هنوز صندلی اتوبوس جای امنی است که این شب‌های سرد و در دمای زیر صفر درجه سانتی‌گراد را سر کنند.
اگرچه برای چمران، رئیس شورای شهر تهران اتوبوس‌خوابی بحث حاشیه‌ای است اما زندگی برخی از شهروندان پایتخت اینگونه می‌گذرد. اتوبوس‌خواب‌هایی که زورشان به اجاره خانه نمی‌رسد و مجبورند شب را روی یک صندلی اتوبوس صبح کنند.
مُسکنی موقت برای اتوبوس‌خواب‌ها که قرار نیست دردشان را دوا کند. درد تورم ۴۳ درصدی، درآمد ناچیز و داشتن خانه‌ای که حالا برایشان رویایی دست‌نیافتنی است. حتی زورشان به حاشیه‌نشینی هم نمی‌رسد. حاشیه‌نشین‌هایی که به گفته تقی رستم وندی، معاون وزیر کشور تعدادشان به ۱۱ تا ۱۳ میلیون نفر می‌رسد.
اخیرا احمدی صدر، مدیرعامل سازمان رفاه، خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران از مستقر شدن ۲۰ اتوبوس در سطح شهر تهران برای اتوبوس‌خواب‌ها خبر داده بود.
یکی از رانندگان اتوبوس هم می‌گوید: «اتوبوس‌های شب هم راهکار موقت است. آب‌ها که از آسیاب افتاد، دوباره اوضاع به روال قبل برمی‌گردد. اینها دوباره مجبورند هر شب در بی آر‌تی بخوابند.»
اما همین راهکار موقتی هم مشکل این افراد را حل نکرده. چون بی‌آرتی‌خواب‌ها ساعت چهار صبح پیاده می‌شوند. اتوبوس‌خواب‌ها باید دوباره بلیت بخرند و سوار اتوبوس‌های شرکت واحد شوند. مسئول گیت بلیت می‌گوید: «برای بلیت نزدن هم یک ایستگاه مانده به ایستگاه آخر می‌توان پیاده و دوباره شد.» برخی از بی‌آرتی خواب‌ها اینگونه از هزینه بی‌آرتی خوابی کم می‌کنند. باید منتظر بمانند تا اتوبوس بعدی برسد. یک ربع یا نیم ساعت خواب کمتر و انتظار در سرما برای کم کردن هزینه!
اما چرا شهروندان را ساعت چهار صبح از اتوبوس‌های شب پیاده می‌کنند؟ روابط عمومی سازمان خدمات رفاهی و اجتماعی شهرداری تهران می‌گوید: «پایان ساعت کاری اتوبوس‌ها از سوی اتوبوسرانی ساعت پنج صبح است. ساعتی که خطرات شب‌خوابی در سرما رفع شده است. از این ساعت به بعد در صورت تمایل مددجویان امکان حضور آنها در گرمخانه‌ها وجود دارد. در حال پیگیری جدی هستیم که سازمان اتوبوسرانی امکان اختصاص اتوبوس ویژه برای این کار را فراهم آورد تا بتوانیم تا ساعت ۸ صبح در خدمت مدد جویان باشیم.»
لباس‌های تمیزی به تن دارد. در اتوبوس هم اجازه نمی‌دهد کسانی که ماسک ندارند کنارش بشینند. می‌گوید مدت‌هاست که اتوبوس‌خواب است. مسیرها را کامل می‌شناسد. می‌داند کدام خط برای خوابیدن بهتر است یا کدام بدتر!
قبلا جایی کار می‌کرده که جای خواب رایگان هم به او می‌دادند. حالا اتوبوس را برای خواب انتخاب کرده. می‌گوید: «گرمخانه بهداشتی نیست. محیط کثیفی دارد. چند بار برای خوابیدن تا در گرمخانه هم رفتم اما نتوانستم آنجا بروم آنقدر که کثیف است.»
