عده‌ای از اهالی موسیقی به تازگی در نامه‌ای خطاب به خانه موسیقی خواستار تغییر در وضعیت عملکرد این نهاد صنفی شده اند. امضاکنندگان این نامه اجرای چهار مورد از جمله «ارائه برنامه ها برای چهار سال پیش‌رو»، «الزام به ایجاد شفافیت عملکردی و مالی»، «الزام در جهت پاسخگویی به شبهات و انتقادات موجود» و «ایجاد امکان ارائه نظر (کامنت) در سایت و شبکه‌های اجتماعی خانه موسیقی ایران» را خواستار شده‌اند.
در همین راستا ایسنا با چهار تن از اهالی موسیقی که در امضای این نامه مشارکت داشته‌اند، به گفت‌وگو نشسته و هدفشان را از امضای این نامه جویا شده است.
لازم به یادآوری است ایسنا همچنین آمادگی آن را دارد که نظرات و پاسخ متولیان خانه موسیقی را در ارتباط به این نامه، در گزارشی مجزا منتشر کند.
خانه موسیقی ادعای یک نهاد صنفی را دارد
شهرام صارمی ـ موسیقیدان و نوازنده کمانچه ـ در ابتدا به ایسنا می‌گوید: خانه موسیقی ادعا می‌کند که یک نهاد صنفی است ولی متاسفانه در تمام این سال‌ها با تنها موضوعی که هیچ کاری نداشته است، صنف موسیقی بوده است. ظاهرا به عقیده خودشان صنفی هستند؛ در صورتی که این نهاد به عنوان موسسه فرهنگی و هنری ثبت شده است. البته تا اینجای کار اصلا اهمیت ندارد و هر کسی و هر نهادی می‌تواند مسئول کاری باشد، مهم این است که با آن کار چگونه برخورد می‌کند.
او ادامه می‌دهد: مسئولان خانه موسیقی در طول سال‌های متمادی، یعنی از سال ۸۵ در هیچ نشستی برای پاسخگویی حاضر نشده‌اند. تاکنون از سوی بازرس این خانه هیچ گونه گزارشی درباره اینکه چه کاری انجام می‌دهند ارائه نشده است. چندین برنامه ضرب الاصول برگزار می‌کردیم که با وجود دعوتی که از آنها به عمل آمد حضور نیافتند. چندین بار خواستیم با حضورشان یک میزگرد برگزار کنیم که موافقت نکردند.
این هنرمند درباره انتخابات خانه موسیقی بیان می‌کند: موضوع انتخابات اخیرشان نیز واقعا نور علی نور است؛ تعداد شرکت کنندگان معلوم نیست. انتخابات را دو بار کنسل کردند و حتی انتخابات را در زمان مقرر شده برگزار نکردند؛ درصورتی که در همین مقطع زمانی انتخابات ریاست جمهوری را داشتیم.
او تصریح می‌کند: همچنین خانه موسیقی می‌توانست انتخابات را به صورت آنلاین برگزار کند ولی ممانعت کرد. هویت کاندیداهایی که اعضا باید به آنها رأی می‌دادند تا روز انتخابات و پای صندوق مشخص نبود. هیچ گونه مستندسازی و ارائه آماری هم از این قضیه نبود. درواقع آیین نامه انتخاباتی خودشان هم در این انتخابات رعایت نشده است.
خانه موسیقی منتقدان خود را جدی نمی‌گیرد
صارمی با بیان اینکه خانه موسیقی هیچ گاه منتقدان خود را جدی نگرفته است، می‌گوید: خانه موسیقی همیشه شعارهایی تو خالی از جمله اینکه «در خانه موسیقی به روی منتقدان باز است و در صورت انتقاد پاسخگو خواهند بود» را مطرح می‌کند. اگرچه که هیچگاه در هیچ مباحثه‌ای شرکت نکرده‌اند و هرگز نقدی را گردن نگرفتند.
او ادامه می‌دهد: خانه موسیقی نسبت به بسیاری از اتفاقات صنف موسیقی هم واکنش نشان نمی‌دهد؛ به عنوان نمونه در دو سال شیوع کرونا، ۴۰ درصد آموزشگاه‌ها تعطیل شده است ولی خانه موسیقی آیا اقدامی در این زمینه داشته است؟ خانه موسیقی وابستگی کامل به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دارد ولی نهادی که نامش صنفی و به دولت وابسته است، نمی‌تواند نسبت به صنف خود اقدامات مفیدی انجام دهد.
این هنرمند درباره ارتباط نداشتن بزرگان موسیقی با خانه موسیقی می‌گوید: بسیاری از استادان ارزشمند موسیقی ایران چون حسین علیزاده، داریوش طلایی، محمدرضا درویشی، کامبیز روشن روان، علی اکبر شکارچی، ساسان فاطمی، مهدی آذرسینا و محمدعلی کیانی نژاد با این نهاد ارتباطی ندارند. دلیل این قطع ارتباط چیست؟ چرا هیچ کدام از این بزرگان، خانه موسیقی را به رسمیت نمی‌شناسند؟
خانه موسیقی خود را علامه دهر می‌داند
صارمی عنوان می‌کند: خانه موسیقی چند سال پیش کانون سازسازان را چون با نظرات آقایان همنوا نبود، کنسل کرد. نهادی که ادعای صنفی بودن دارد، هیچ کانون مشخصی برای هنرمندان موسیقی اقوام ندارد. تا کنون کسی گزارش عملکردشان را ندیده است. این آقایان آنقدر به گفت و گو و بهره مندی از نظرات متقابل بی توجه هستند و آنقدر خود را علامه دهر می‌دانند که بخش نظرات خبرهای سایت خانه موسیقی را بسته‌اند.
در بخش دیگری از گفت‌وگو با صارمی این مسئله را با او درمیان می‌گذاریم که تا به حال بارها چنین نامه‌هایی منتشر شده و به امضا رسیده است اما بعضا شاهد هستیم که نتیجه چندانی ندارند. پس چه می‌شود که هنرمندان باز هم در چنین عملکردهای جمعی شرکت می‌کنند؟
پاسخ می‌دهد: ما هنرمندان انتقاد می‌کنیم که این آقایان در خانه موسیقی، راه گفت و گو را برای منتقدان و جامعه موسیقی بسته‌اند، پس باید اعتقاد و ایمان کامل داشته باشیم که مشکلات با گفت و گو حل می‌شود. درواقع به این معنا که وقتی با هم حرف بزنیم می‌توانیم مشکلاتمان را حل کنیم و نامه‌هایی هم که نوشته می‌شود در همین راستا نوشته شده است. البته من شخصا موافق امضای این نامه نبودم؛ زیرا اعتقاد پیدا کرده‌ام هیچ گونه مکاتبه و مکالمه‌ای با این آقایان راه به جایی نمی‌برد و تنها به احترام جمعی که عضو آن هستم نامه را امضا کردم.
شهر خالی نیست
میرعلیرضا میرعلی نقی ـ منتقد موسیقی ـ نیز می‌گوید: هدف من از امضای این نامه تأیید مطالبی است که در آن نامه ذکر شده است. علت هم این است که دوستان خانه موسیقی گمان نکنند که شهر کاملا خالی است. سکوت در این شرایط نشانه رضایت خواهد بود و گمان نمی‌کنم با این وضعیت رضایت‌مندی عمومی از عملکرد خانه موسیقی وجود داشته باشد.
او ادامه می‌دهد: به شخصه از این خانه موسیقی هیچ مطالبه شخصی ندارم و اگر مطالبه‌ای هست، عمومی است. اگر مطالبه شخصی داشته باشم شخصا عمل می‌کنم نه اینکه نامه امضا کنم. به هر حال وضعیت خانه موسیقی مشخص است. درست است که موضع آنها همراه با قدرت است ولی قدرت داشتن لزوما به این معنا نیست که حق هم داشته باشند.
تیری در تاریکی به سمت خانه موسیقی
نوشین پاسدار ـ موزیسین و نوازنده عود ـ نیز با بیان اینکه «یکی از مهم‌ترین نکاتی که هنر بتواند توسط آن ارزش پیدا کند این است که حمایت مالی و معنوی شود»، درباره هدف خود از امضای این نامه می‌گوید: حمایت مالی می‌تواند از طریق اسپانسر، شرکت‌های دولتی و شرکت‌های خصوصی صورت بگیرد. حمایت معنوی نیز با اجرای کنسرت و حمایت‌های مردمی خواهد بود. طبیعتا هنرمندان موسیقی برای دلِ خودشان کار نمی‌کنند و موسیقی شغل آنها است که باید از طریق آن امرار معاش کنند. اکنون با توجه به نرخ تورم اجاره سالن برای برگزاری کنسرت هزینه زیادی را می‌طلبد که به اسپانسر نیاز دارد تا هنرمند بدین صورت بتواند هنر خود را عرضه کند.
او همچنین درباره محدودیت‌های فعالیت هنرمندان موسیقی زن می‌گوید: فعالیت بانوان حوزه موسیقی شدیدا در محدودیت قرار دارد و این در حالی است که در عرصه سینما و تئاتر این آزادی خیلی بیشتر است.
پاسدار ادامه می‌دهد: این تضاد همیشه برایم بسیار عجیب بوده است؛ کما اینکه به عنوان یک نوازنده هیچ حرکت اضافی در صحنه اجرا ندارم. این شرایط سخت موسیقیدان‌های زن را خسته می‌کند.
او در پایان صحبت‌هایش می‌گوید: با این حال همیشه سعی می‌کنیم تیری را در تاریکی رها کنیم، با این امید که نتیجه دهد.
هیات مدیره خانه موسیقی برنامه‌هایش را اعلام کند
احسان عابدی ـ نوازنده ساز نی ـ هم بیان می‌کند: هدف من از شرکت در امضای این نامه پیگیری مطالباتی است که سال‌ها بر اساس روند قانونی اساسنامه خانه موسیقی خواستار آن شده‌ایم که البته از سمت خانه موسیقی همواره به آن توجهی نشده است. از طرفی قصد بر این بود که هیات مدیره جدید بداند که باید برنامه‌های خود را به اهالی موسیقی اعلام کند.
او همچنین در پاسخ به اینکه چرا برخی از هنرمندان با وجود نتیجه ندادن چنین اقداماتی باز هم در آن شرکت می‌کنند؟ می‌گوید: مسئله اساسی در حضور در چنین اقدامات جمعی، این است که در نهایت باید خواسته‌های خود را پیگیری کرد و اینکه بعدا چه نتیجه‌ای خواهد داشت مسئله دیگری است. ولی اگر فرضا ۱۰۰ نفر هم نخواهند خواسته‌های صنفی خود را پیگیری کنند، یعنی همه چیز تعطیل شده است. البته برای ایجاد تغییر در این شرایط نقش رسانه‌ها خیلی مهم است که از دو طرف پیگیر مسائل باشند.
پاسخ خانه موسیقی
خانه موسیقی در راستای انتشار مطلبی که جمعه، ۲۴ دی‌ماه با عنوان «خانه موسیقی منتقدانش را جدی بگیرد و پاسخ دهد»، در ایسنا منتشر شد، توضیحاتی را از سمت روابط عمومی این نهاد جهت انتشار در ایسنا ارسال کرد.
در این مطلب آمده است:
«۱- یکی از مصاحبه شوندگان در این مطلب ادعا کرده مسئولان خانه موسیقی از سال ۱۳۸۵ تا کنون در هیچ نشستی برای پاسخگویی حاضر نشدند. این درحالی است که خانه موسیقی همواره پاسخگوی منتقدان و مراجعه کنندگانش بوده و هیچ ارباب رجوعی نبوده که نتواند با مسئولان در هردوره ای جهت دریافت پاسخ با مشکل مواجه شود و اساسا با تصویب هیئت مدیره وقت، به منظور ارتباط نزدیک، مستمر و صمیمانه مسئولان خانه با اعضا و کلیه اهالی موسیقی نشست های ماهانه همراه با تریبون آزاد طراحی و از نزدیک به ده سال پیش برگزار شده است.
این نشست‌های ماهیانه خانه موسیقی که در محل‌هایی مانند خانه موسیقی ایران، فرهنگسرای ارسباران و خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شد محلی برای تبادل آرا و نظرات از سوی بسیاری از هنرمندان بود که برای مثال در بین آنها افرادی همچون کامبیز روشن روان، شهرام صارمی (فرد مدعی نبود نشست جهت پاسخگویی خانه در همین مطلب خبرگزاری ایسنا)، فاضل جمشیدی به عنوان منتقدان عملکرد خانه موسیقی از تریبون رسمی خانه استفاده کرده و نظرات و انتقادات خود را بیان کردند.
این نشست‌های منظم ماهانه تا زمان شیوع ویروس کرونا ادامه داشت و علاوه بر آن در زمان های مختلف بنا بر اقتضای شرایط نشست‌های متعددی با منتقدان و دلسوزان این عرصه برگزار شده است.
به عنوان مثال نشست ۲۶ فروردین سال ۱۳۹۷ به دعوت استاد فرهاد فخرالدینی ریاست شورای عالی خانه موسیقی و نشست ۲۴ دی‌ماه ۱۳۹۴ که اختصاصا با حضور جمعی از منتقدان، مسئولان خانه موسیقی و حقوقدانان برگزار شد.
۲-آقای شهرام صارمی در تاریخ ۲۹ شهریور ۱۳۹۴ در نشست خانه موسیقی حاضر شد و پیرامون نشست‌های موسوم به «ضرب اصول» نکاتی مطرح کرد. عجیب است ایشان که در همان زمان انتقادات خانه را به این نشست ها پذیرفته بود پس از قریب به شش سال دوباره مسائلی را مطرح می‌کند که دور از انصاف و خلاف واقع است.
۳- در مورد انتخابات خانه موسیقی و دلایل تعویق‌های پی در پی آن (به دلیل شیوع کرونا) و همچنین دلیل برگزار نشدن آنلاین انتخابات توضیحات مفصلی پیش از این داده شده که نه تنها در سایت خانه موسیقی بلکه در بسیاری از خبرگزاری‌های معتبر نیز منتشر شده است که در این مجال از تکرار مکررات پرهیز می‌کنیم.
۴- در مورد ضرر و زیان آموزشگاه‌ها ناشی از تعطیلی کرونایی؛ خانه موسیقی با آنکه متولی صدور مجوز آموزشگاه‌ها نبوده و هیچ نقشی در ایجاد کسب و کارهای شخصی اعم از تاسیس آموزشگاه ها، برگزاری کنسرت، تولید آلبوم و مواردی از این دست ندارد، بنابر وظایف صنفی خود از همان ابتدای شیوع کرونا با جدیت مسائل و مشکلات اهالی موسیقی را از طرق مختلف به مسئولان ذیربط دولتی منعکس کرده و خوشبختانه نتایجی هر چند کوچک نظیر هنرکارت، تقبل بخشی از حق بیمه هنرمندان، بیمه تکمیلی و اخیرا نیز ارائه تسهیلات از طریق صندوق اعتباری هنر حاصل شده است.
البته ناگفته پیداست مطالبات به حق جامعه موسیقی ایران با توجه به تورم افسارگسیخته و وضعیت اقتصادی نابسامان کشور بسیار بیشتر از آن است که در چند سطر بتوان بدان اشاره کرد و خانه موسیقی به نمایندگی از جامعه معزز موسیقی کشور بدون وقفه در پی حل بخشی از این مشکلات است.
۵- در مورد فعالیت کانون سازندگان ساز نیز همانطور که بارها گفته شده این کانون به هیچ وجه منحل و یا به تعبیر برخی منتقدان «کنسل» نشده و انتخابات کانون در دو دوره گذشته در سال های ۱۳۹۵ و ۱۴۰۰ با حضور پرشمار سازندگان ساز برگزار شد. در دوره پیشین این کانون یکی از فعال ترین کانون های خانه موسیقی بود که برگزاری دو دوره نمایشگاه ساز از جمله این فعالیت‌های پر ثمر بود.
۶-در بخش دیگری از مطلب خبرگزاری ایسنا یکی از مصاحبه شوندگان به مطالبات بانوان فعال در حوزه موسیقی اشاراتی به درستی کردند که سخن از زبان ما گفتند. محدودیت های نامنصفانه و غیر عقلانی ایجاد شده در سال های اخیر برای بانوان نوازنده در برخی از شهرها، ممنوعیت صدای بانوان، عدم آینده شغلی برای هنرمندان موسیقی، اجاره بالای سالن های کنسرت و مطالبی از این دست همواره در صدر مطالبات خانه موسیقی بوده و به طور متناوب این خواسته ها پیگیری و بعضا با بیان شدید الحن سخنگوی خانه موسیقی نیز به مسئولان حکومتی منعکس گردیده و تبعاتی نیز در پی داشته است و خوشبختانه همچنان این مطالبات به حق در دستور کار این نهاد صنفی قرار دارد.»
نامه انتقادی شهرام صارمی
در پی نامه انتقادی منتشرشده از سوی جمعی از اهالی موسیقی، ایسنا گزارشی را در گفت‌وگو با تنی چند از امضاکنندگان منتشر کرد تا ضمن صحت‌سنجی نامه، نقطه نظرات آنها را جویا شود. پس از انتشار این گزارش، خانه موسیقی توضیحاتی را در راستای پاسخ به این اظهارات، در اختیار ایسنا قرار داد و در بندی به طور مشخص گفته‌های شهرام صارمی ـ آهنگساز و نوازنده کمانچه ـ را «دور از انصاف و خلاف واقع» خواند. اکنون این هنرمند در پاسخ به صحبت‌های خانه موسیقی، متنی را جهت انتشار در اختیار ایسنا قرار داده است.
متنی که شهرام صارمی در اختیار ایسنا قرار داده است به شرح زیر است:
«مدیر محترم روابط عمومی خانه موسیقی ایران
خبرگزاری وزین ایسنا
درود و مهر
پاسخ خانه موسیقی ایران به انتقاداتی که بارها و بارها از طرف اینجانب و سایر منتقدان و آخرین بار در رسانه خبری ایسنا انتشار یافته است، همچون همیشه بدون هیچ پاسخ و راهکار واضحی به موارد طرح شده است.
اینجانب شهرام صارمی که در متن پاسخ شما با عنوان بسیار جالب «فرد مدعی نبود نشست جهت پاسخگویی خانه» نام برده شده‌ام، ضمن اینکه خواهشمندم اگر هویت اینجانب برای شما شناخته شده نیست بفرمایید تا مختصری از فعالیت‌های موسیقی خود را که در بیش از سه دهه به صورت مستمر و جدی انجام داده‌ام برای شما ارسال نمایم. بدین‌وسیله اعلام می‌دارم شاید این متن آخرین باری باشد که به عنوان یک عضو جامعه موسیقی و یا منتقد، خانه موسیقی را خطاب قرار می‌دهم و اساساً با توجه به مطالب زیر از این پس خانه را حامی موسیقی و مرتبط با فعالیت‌های خود نمی‌دانم.
چند روز پیش یکی از اعضای ارجمند شورای عالی خانه موسیقی که به ایشان بسیار ارادت دارم و حق استادی بر اینجانب دارند بزرگواری فرموده، تماس تلفنی داشتند و گفت‌وگوی مفصلی انجام گرفت. در این مکالمه بار دیگر مراتب احترام و ارادت قلبی خود را نسبت به پیشکسوتان ارجمند موسیقی ایران اعلام کردم. برآیند این مکالمه برای اینجانب ثابت کرد که خانه موسیقی اساساً نهاد صنفی نیست. با اعتقاد به این موضوع، بدیهی است که هر انتقاد، پیشنهاد و مکاتبه‌ای بدون پاسخ بماند.
با توجه به متن پاسخ خانه موسیقی به انتقادات اینجانب که در تاریخ ۱۸ دی ماه ۱۴۰۰ در خبرگزاری وزین ایسنا منتشر شده است، موارد زیر را یادآوری می‌کنم:
۱- درخصوص نشست‌های ضرب اصول: این جلسات مجموعه نشست‌هایی بود که از سال ۱۳۹۴ در ۱۰ جلسه با دیدگاه منتقدانه به موضوعات و مشکلات مختلف جامعه موسیقی در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد. موضوعات متنوع این نشست‌ها شامل: نقد فعالیت‌های ارکسترهای دولتی، نقد جشنواره موسیقی فجر، بررسی مطالبات اهالی موسیقی از دولت دوازدهم، نقد فعالیت‌های دفتر موسیقی وزارت ارشاد و... هم بوده و اولین موضوع ضرب اصول به «بررسی عملکرد پانزده ساله خانه موسیقی» اختصاص داشت که در سه جلسه طراحی شده بود به گونه‌ای که یک جلسه به منتقدان، یک جلسه به مدیران خانه و جلسه سوم به نشست مشترک این‌دو اختصاص یابد.
علیرغم درخواست و دعوت برگزارکنندگان، مدیران خانه یا نمایندگان ایشان حاضر نشدند در هیچ‌یک از این جلسات حضور یابند. اما مهم‌تر از عدم حضور، لابی‌گری و اعمال قدرتی بود که از سوی ایشان باعث شد اولین جلسه ضرب اصول که برای برگزاری آن تبلیغات کافی و سایر هماهنگی‌ها صورت گرفته بود، با تحت فشار گذاشتن مدیران فرهنگسرا لغو و برگزارکنندگان با سختی فراوان و با چند روز تاخیر نهایتا جلسات یاد شده را در سینما تئاتر قلهک برگزار کنند. دو جلسه این نشست با حضور منتقدان و موسیقی‌دانان شناخته شده‌ای همچون کامبیز روشن‌روان، محمد سعید شریفیان، ساسان فاطمی و... که همگی در دوره‌های مختلفی از دست اندرکاران خانه موسیقی نیز بوده‌اند و جمعی از اهالی موسیقی و رسانه برگزار و جلسه مربوط به مدیران خانه به علت عدم حضور ایشان لغو شد.
۲- درخصوص نمونه‌های عدم پاسخگویی این نهاد در فضایی آزاد و شفاف، علاوه بر جلسات یاد شده در بند فوق می‌توان به موارد زیر نیز اشاره داشت:
- بی‌پاسخ گذاشتن ناگهانی پیشنهاد مکتوب گروه بزرگی از منتقدان برای برگزاری جلساتی مشترک با موضوعات مشخص و از قبل تعیین‌شده علیرغم موافقت، مذاکرات و هماهنگی‌های اولیه نمایندگان امضاکنندگان نامه با رییس وقت هیات مدیره در سال ۱۳۹۴.
- عدم حضور در جلسه ضرب اصول با موضوع «نقد و بررسی جشنواره موسیقی فجر» در دوره‌ای که خانه موسیقی مدیریت این جشنواره را برعهده داشت (۱۳۹۵).
- بی‌پاسخ گذاشتن مکرر درخواست بسیاری از منتقدان و اصحاب رسانه برای برگزاری جلسات رو در رو در رسانه‌های مستقل، رادیو یا برنامه‌های لایو در فضای مجازی.
۳- در بند یک پاسختان خود را همواره پاسخگوی منتقدان، مراجعه‌کنندگان و ارباب رجوع خود معرفی و به تریبون آزاد در نشست‌های ماهانه خانه اشاره کرده‌اید و بلافاصله در بند ۲ ادعا نموده‌اید که درخصوص برنامه‌های ضرب اصول انتقاداتی داشته‌اید و در همین جلسات ماهانه من پذیرفته‌ام، چیزی که من به یاد ندارم.
در این خصوص لازم نمی‌بینم توضیح دهم که هم پاسخگویی به مراجعه‌کنندگان و هم رسیدگی به امور ارباب‌رجوع از وظایف اولیه و بدیهی هر نهاد، سازمان، اداره و... محسوب می‌شود. اعلام این موضوع در پاسخ خانه موسیقی به اینجانب، غیرضروری است و بدیهی است که اینجانب نیز در محل کارم موظف به پاسخگویی به مراجعان هستم. اما این که اعلام نموده‌اید: «همواره پاسخگوی منتقدان بوده‌اید» آیا اجازه دادن به منتقدان برای سخن گفتن آن‌هم صرفا از طریق تریبون‌های در اختیار خانه را می‌توان با پاسخگویی و اهمیت دادن به انتقادات معادل دانست؟ گویی از نظر شما مشکل منتقدان تنها نبود محلی برای بیان نظراتشان است! اعلام مکرر انتقادات به خانه موسیقی (از جمله متن پیش رو) نشان از بی‌توجهی و عدم پاسخگویی شما به هر گونه انتقاد است.
آیا علیرغم تمامی درخواست‌های منتقدان جهت تشکیل جلسه‌ای با حضور افکار عمومی جامعه موسیقی و رسانه‌ها برای گفت‌وگو آیا یک بار این درخواست را پذیرفته‌اید؟ در نشست‌های خانه موسیقی چه انتقاداتی مطرح شده و چه پاسخ‌هایی داده شده؟ یادآوری می‌کنم که آخرین درخواست بی پاسخ برای گفت‌وگو با شما مربوط به دو هفته قبل از آخرین انتخابات شماست. اگر یادتان نیست متن یادداشتی را که برای شما نوشتم دوباره ارسال کنم.
متاسفانه خانه معمولاً گزارش جلسات خود را به ویژه اگر منتقدی در آن سخن گفته باشد به صورتی جانبدارانه و تحریف‌شده چنان منعکس می‌کند که گویا منتقدان مجاب شده و خودشان پیروز میدان بوده‌اند تا در چنین روزی بتوانند به آن گزارشات خود ساخته استناد کنند که در این رابطه می‌توان به همین ادعای شما در بند ۲ جوابیه خانه موسیقی اشاره کرد.
البته اعلام می‌کنم که هنوز معتقدم جلسه‌ای با منتقدان برگزار نشده است و فقط یک‌بار (تاکید می‌کنم فقط یک‌بار) اینجانب برای ارائه پاره‌ای از انتقادات در محل خانه موسیقی حضور یافته‌ام. البته در آن روز یاد شده نیز سیستم صوتی خانه موسیقی خراب بود و باید فریاد می‌زدم تا بلکه حرف‌هایم شنیده شود.
۴- در رابطه با برگزاری نشست‌های خانه موسیقی و اشاره به برگزاری این نشست‌ها در فرهنگسرای ارسباران لازم است یادآوری کنم که برگزاری این نشست‌ها به صورت مشارکتی بین فرهنگسرای ارسباران و خانه موسیقی پیشنهاد اینجانب بود. این پیشنهاد با توجه به اعتقاد اینجانب به وفاق، همدلی، تشریک مساعی و اینکه در سایه دوستی مشکلات رفع خواهد شد، به خانه موسیقی پیشنهاد داده شد و به مدت یک سال (۱۲ جلسه) در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد و اینجانب صادقانه جهت برگزاری هر چه بهتر این جلسات کوشش کردم.
۵- در متن مصاحبه اینجانب با خبرگزاری ایسنا بخشی از انتقادات خود را در خصوص انتخابات اخیر خانه اعلام نموده‌ام و به اختصار بیان می‌کنم:
- چرا انتخابات آنلاین برگزار نشده است؟
- چرا کاندیداها در روز انتخابات و پای صندوق رای معرفی می‌شوند؟
- چرا هیچ گزارشی از برگزاری انتخابات، تعداد شرکت کنندگان و... اعلام نشده است؟
تعویق مکرر در انتخابات را به گردن شیوع بیماری کرونا نیندازید. با یک جست‌وجوی ساده می‌توان دریافت که نهایتاً انتخابات را در یکی از بدترین و سیاه‌ترین زمان‌ها از نظر شیوع این بیماری برگزار کرده‌اید. دلایل شما برای عدم برگزاری آنلاین انتخابات هرچه باشد نمی‌تواند توجیهی قابل قبول برای به خطر انداختن جان اعضا و یا انصرافشان از حضور در پای صندوق‌ها به واسطه حفظ سلامتی‌شان باشد.
۶- به نشست مورخ ۲۶ فروردین سال ۱۳۹۷ اشاره نموده‌اید. در آن نشست چه مواردی مطرح شد و از طرف خانه موسیقی در خصوص آن موارد چه اقدامی انجام شد؟ بخشی از منتقدان در این جلسه به خاطر ارادت و احترام کامل و همیشگی ایشان به استاد فرهاد فخرالدینی و سایر پیشکسوتان موسیقی با هدف همدلی که ایشان مطرح کرده بودند در خانه هنرمندان حاضر و محترمانه بیانیه‌ای را قرائت کردند. موضع مدیرعامل خانه به جای توجه به خواسته‌ها و مطالبی که منتقدان در آن بیانیه عنوان کرده بودند در اولین نشست خانه موسیقی که در سایت آن نهاد هم منتشر شد، چه بود؟ و چرا روابط عمومی خانه از انتشار پاسخ نمایندگان آن گروه از منتقدان به این موضع جناب نوربخش علیرغم تصریح قانون و الزام اخلاق رسانه‌ای سر باز زد؟
۷- درباره موضوع کانون سازندگان ساز گویا اطلاعات کافی در دست ندارید و لازم است توجه شما و خوانندگان این متن را به موارد زیر که در بند ۵ نامه اشاره شده در بند فوق (بند ۶) که منتشرش نکردید نیز سوال شده بود جلب کنم:
در سال ۱۳۸۹، و بعد از انتخابات کانون سازسازان خانه موسیقی و بهرغم رسیدگی به شکایات معترضان و تأیید بازرس وقت خانه موسیقی (بهعنوان مسئول برگزاری انتخابات، طبق اساسنامه) و قانعشدن معترضان، هیات مدیره وقت خواستار برکناری رییس آن کانون شد و برای این منظور، یک کمیته داوری تشکیل داد. کمیته یادشده، بدون ارائه آیین نامه‌ای و به صرف برخی ادعاها، ابتدا به تعلیق رییس کانون سازسازان و سپس کل اعضای هیات مدیره کانون رأی داد و در ادامه هیات مدیره با انتصاب افرادی جایگزین نسبت به اداره این کانون اقدام نمود، این در حالی است که:
الف: تغییر هیات مدیره کانون‌ها جزو اختیار هیات مدیره قرار نمی‌گیرد. چرا که اعضای هیات مدیره کانون‌ها خود جزو مجمع عمومی هستند که هیات مدیره اصلی را تعیین می‌کنند.
ب: در اساسنامه خانه موسیقی هیچجا کلمه «تعلیق» وجود ندارد.
ج: رأی صادره، علیرغم درخواست‌های مکرر از سوی هیات مدیره کانون سازندگان ساز هرگز به ایشان ارائه و ابلاغ نشد.
د: علیرغم درخواست هیات مدیره و منتقدان تا کنون صورتجلسه این تصمیم کمیته مذکور نیز ارائه نشده است.
ه: مطابق اساسنامه، هیات مدیره و کمیته داوری خانه موسیقی رأساً چنین اختیاری ندارد.
و. به فرض وجود چنین اختیاری، هیات مدیره میبایست در اولین فرصت، نسبت به برگزاری مجمع عمومی و انتخابات جدید کانون سازسازان اقدام میکرد و هیات مدیره این کانون، همانند کانونهای دهگانه خانه موسیقی، تنها باید از طریق برگزاری مجمع عمومی و انتخابات برگزیده شوند و به امور کانون رسیدگی کنند و نه با انتصاب از طریق هیات مدیره یا مدیر عامل.
۸- در بند ۴ به «نتایجی هر چند کوچک نظیر هنرکارت، تقبل بخشی از حق بیمه هنرمندان، بیمه تکمیلی و اخیرا نیز ارائه تسهیلات از طریق صندوق اعتباری هنر» اشاره داشته‌اید. جامعه موسیقی آگاه است که موارد نام برده شده مشخصا توسط صندوق اعتباری و آن هم برای هنرمندان تمامی رشته‌های هنری، اصحاب رسانه و... در نظر گرفته شده است و به همت و تلاش خانه موسیقی ارتباطی ندارد. تنها، حضور مدیرعامل خانه موسیقی در هیات مدیره صندوق اعتباری هنر باعث شده تا بتواند به راحتی اقدامات آن نهاد را به نام خانه موسیقی رقم بزند و اعتراضی نشنود. اگر اینگونه بوده چرا در اظهارات مدیران، سایت و کانال‌های رسمی صندوق اعتباری هنر هیچ اشاره‌ای به این نقش کلیدی(!) خانه موسیقی نشده است؟ چگونه است که در سال جاری اهالی تئاتر با حمایت نهاد صنفی خود برای بیمه تکمیلی نصف مبلغ هنرمندان موسیقی که خانه‌شان خود را مبتکر این حمایت‌ها معرفی می‌کند پرداختند؟
شما که در پاسخ اینجانب (فرد مدعی نبود نشست جهت پاسخگویی خانه) خود را نماینده جامعه معزز موسیقی کشور معرفی می‌کنید، ای کاش به جای اینکه منتظر اقدامات دیگران باشید تا آن اقدامات را به‌واسطه ارتباطات و نفوذتان به نام خود کنید، در کنار انتشار مستندات تلاش‌ها و برنامه‌های آتی خود برای حل مشکلات جامعه موسیقی، اسناد و آمار مربوط به اعضا و انتخابات خود را نیز شفاف، کامل و مستند منتشر کنید تا به صحت ادعایتان مبنی بر نمایندگی جامعه موسیقی آگاه شویم.
۹- از بند شش پاسخ شما بسیار خرسند شدم که منتقدی از زبان شما سخن می گوید. درخواست دارم که با انتشار مکاتبات و اقداماتتان درباره موسیقی بانوان و مشکلات این گروه از هنرمندان، جامعه موسیقی را آگاه فرمایید. راستی اشاره شما به بیان شدیداللحن سخنگوی خانه احیانا همان سخنرانی جشن خانه موسیقی نیست که بلافاصله توسط خانه و در سایت رسمی آن نهاد نظرات شخصی ایشان و نه موضع خانه موسیقی عنوان شد؟
۱۰- شما درخصوص قانون دریافت ۱۰% از فروش بلیط کنسرت‌ها که توسط وزارت ارشاد ارائه و سپس در کمیسون فرهنگی مجلس رد شد و دوباره پس از مدتی از طریق کمیسیون تلفیق به تصویب رسید، چه اقدامی انجام دادید؟ شما که خود را نهاد صنفی هنرمندان موسیقی می‌دانید چرا در جلسه کمیسیون فرهنگی مجلس که حضور داشتید به این موضوع اعتراض نکردید؟ اعتراض به این موضوع توسط یکی از افراد واقعاً دلسوز موسیقی که ادعایی هم ندارد صورت گرفت. اگر به یاد ندارید صورتجلسه کمیسیون فرهنگی مجلس را تقدیمتان نمایم.
بار دیگر تاکید می‌نمایم که برای ارتقای نقش خانه موسیقی و فعالیت‌های خود با منتقدانتان گفت‌وگو داشته باشید. این حرف از سر صدق است، همان صداقت، یکرویی، شجاعت و صراحتی که در من سراغ دارید.
ضمن ابراز ارادت و احترام کامل به ساحت هنر موسیقی، استادان و پیشکسوتان ارجمند و بزرگوار این هنر
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است
بدرود
شهرام صارمی
۲۸ دی‌ماه ۱۴۰۰»
