به گزارش ایسنا، عربی۲۱ در گزارشی به مناسبت سالروز انقلاب ژانویه ۲۰۱۱ مصر نوشت: «در چنین روزی ۱۱ سال پیش، خیابان‌های مصر و میدان "التحریر" شاهد موجی از افکار انقلابی و آرزوهایی گلگون برای این کشور و ملت آن و حتی ملت‌های عرب در مجاورت مصر بود، طوری که نام انقلاب ژانویه و میدان التحریر برجسته شده و به نمادی برای آزادی و آینده یک وطن و مردمی تبدیل شد که از این آزادی محروم بوده و درصدد دستیابی به آن بودند.
علی‌رغم موفقیت انقلابیون ژانویه در جرقه زدن انقلاب و تداوم آن به مدت ۱۸ روز در میدان التحریر و سپس سرنگونی رژیم حسنی مبارک، رئیس جمهور سابق مصر، اما این عروسی و جشن مدت زیادی دوام نیاورد و خیلی زود رویاها و افق روشن ترسیم شده پیش روی آنها تیره و تار شد و از بین رفت.
نیروهای ضدانقلاب به همراه طرف‌هایی در منطقه برای برهم زدن روند انقلاب برخاستند و موفق شدند بین انقلابیون اختلاف و شکاف ایجاد کنند، اما با این وجود، انقلاب ژانویه یک انتخابات ریاست جمهوری آزاد را در سال ۲۰۱۲ به همراه داشت که برای اولین بار منجر به انتخاب یک نظام منتخب دموکراتیک در تاریخ معاصر مصر شد.
اما محمد مرسی، اولین رئیس جمهور منتخب توسط عبد الفتاح سیسی، فرمانده وقت ارتش مصر برکنار شد و او کنترل کشور را به دست گرفت و با توسل به نیروی امنیتی به روند انقلاب مصری‌ها پایان داد و با زور و همچنین سلب آزادی‌ها، دستگیری بیش از ۱۰۰ هزار مصری و کشتار هزاران تن حکومت کرد.
اکنون سؤال این است که پس از شکست و خرابکاری در روند این انقلاب به مدت ۱۱ سال، آیا مصری‌ها نیاز به آغاز انقلابی جدید دارند؟ چگونه و راه موفقیت انقلاب جدید چیست؟
"حسن حسین"، نویسنده و فعال چپگرای مصری در پاسخ به این سؤال می‌گوید: تمامی دلایل و انگیزه‌های انقلاب همچنان پابرجاست و حتی ممکن است این انگیزه واضح‌تر، سخت‌گیرانه‌تر و متحدتر شده باشد و این شکست از مصر نیز فراتر رفته و به کشورهای عرب دیگر نیز کشیده شده است.
وی گفت: این شکست در نقض در سطح ملی، گشودن درهای عادی سازی روابط بر روی دشمن صهیونیستی تحت حمایت رژیم مصر، سلب همه آزادی‌های عمومی و ازبین بردن زندگی سیاسی مجسم شده است.
این نویسنده مصری درباره زمان وقوع انقلاب و میزان ارتباط آن با ماه انقلاب ژانویه نیز معتقد است که این پیوند و ارتباط نوعی فولکلور عامیانه و مردمی است که رژیم‌های فساد، استبداد و عادی سازی در صدد برچیدن آن از ذهن جمعی مردمی هستند و این دلایل و زمینه‌های لازم هستند که موعد انقلاب را تعیین می‌کنند نه یک زمان خاص.
وی درباره بهترین راه ازسرگیری انقلاب توسط مصری‌ها تاکید کرد که اولین شرط موفقیت؛ حضور احزاب سیاسی دارای وابستگی، چشم‌انداز، اهداف و ابزارهای روشن و همچنین تشکیل یک سازمان توده‌ای گسترده با رهبران ملی است که به صداقت، صلابت، تجربه و کارآمدی معروف هستند تا به این شکل بتوانند توده‌ها را بسیج، تحریک و رهبری کنند.
این فعال و مخالف مصری همچنین تصریح کرد که برنامه انقلاب باید جزئی‌تر و شامل چشم‌اندازی از پارامترهای تغییر هدفمند باشد و شعارها این هدف را به تندترین شکل بیان کنند.
وی در پایان تاکید کرد: از آنجایی که این آرزو بزرگ و دشوار است و مردم انگیزه‌ای ندارند، باید هزاران بار در خانه‌ها را بزنیم و ناامیدی بر ما غلبه نکند.
"عباس قباری"، فعال و پژوهشگر حقوقی، نیز معتقد است که شرایط رو به وخامت مصر در تمام سطوح سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مذهبی، زندگی مردم را به جهنمی شعله‌ور تبدیل کرده است که با حالتی از انتظار و نگرانی نسبت به سرنوشتی نامعلوم همراه شده است.
این فعال مصری می‌گوید که همه عوامل انقلاب از فقر، بیماری، فساد و فاصله طبقاتی گرفته تا زیاده‌روی در ریختن خون مردم، ربودن خودسرانه آنها و دزدی رزق و روزی و آینده فرزندانشان، فراهم است.
وی تاکید می‌کند: بنابراین مصر به یک انقلاب نیاز دارد. اما این انقلاب بیشتر از آنکه لزوماً به یک چارچوب زمانی در ژانویه یا تاریخ دیگری بستگی داشته باشد، مستلزم مهیا بودن شرایطی مانند شرایط انقلاب ژانویه و افراد فعال در آن و مواضعشان است.
قباری ادامه می‌دهد: اگر این شرایط فراهم باشد انقلاب این بار با پیروزی همراه خواهد بود؛ چراکه درحال حاضر عواملی فراهم است و درکی از واقعیت وجود دارد که در نسل انقلاب ژانویه وجود نداشت.»
انتهای پیام
