امیرعابدزاده هرگز احمد رضا عابدزاده نمی شود همان طور که بقیه عابدزاده نشدند. اما همین که امیرعابدزاده هم شده خیلی جای امیدواری دارد. او بعد از نمایش کم نقص مقابل عراق با بوسیدن دست پدرش نشان داد خیلی چیزها بلد است که بعضی از جوانهایی امروزی بلد نیستند.
امیر از معدود آقازاده های فوتبالی است که اولا فوتبالیست است و دوما آداب بزرگ شدن و بزرگی کردن را بلد است. امیردر درون دروازه بان پرسپولیس اصلا شبیه این دروازه بانی که مقابل عراق دیدیم، نبود. اوالبته هنوز خیلی کار دارد اما مهم این است که راه را درست می رود و در مسیری حرکت می کند که باید.
پیش از امیر بسیاری از آقازاده و عموزاده های فوتبالی امتحان خوبی پس نداده و حتی پدران و عموهای خود را روسیاه کرده بودند! اما امیر مثل پدرش نشان داد که زحمت کشیده و حالا امضای خودش پای مهارتهایش دیده می شود نه امضای پدر نازنینش. این وسط بی انصافی است که از انتخاب به موقع اسکوچیچ هم یادی نکنیم که برای این بازی خاص قید بیرانوند را زد و به امیر عابدزاده بازی داد. جوانی که نشانه هایی از استعداد بی نظیر پدرش را دارد و حداقل این که حرکاتش همه را یاد احمدرضا عابدزاده می اندازد.
