عصر ایران؛ سروش بامداد- هر که با قلم و نوع نگاه این نویسنده آشناست می داند هم درقبال آقای ابراهیم رییسی و مدعاها و ادبیات او مضع انتقادی دارد و هم خواستار مذاکره به قصد مصالحه و خروج سریع تر از مناقشۀ اتمی است چرا که هر قدر فشار به جامعه بیشتر باشد از آرمان های اولیه انقلاب دورتر می شویم و نسل جدید دوباره جذب نمی شود: مرنجان دلم را که این مرغ وحشی/ ز بامی که برخاست مشکل نشیند...
غرض اما اشاره به نکته ای دیگر است. این که اگر رییس جمهوری ایران که در انتخاباتی غیر رقابتی بر این منصب نشسته در سفر اخیر به روسیه تحقیر شده آن همه داعیۀ درغلتیدن و وابسته شدن به مسکو چه می شود؟
به بیان دیگر همان گونه که می توان بر اقتدارگرایان خرده گرفت که حاصل نگاه به شرق همین بود از براندازان هم می توان پرسید اگر ایران کاملا همسو با روس هاست پس چرا باید کم اعتنایی کنند؟ این دو که قابل جمع نیست.
گزارۀ دیگر نیز شبیه همین است. می گویند ایران در توان هسته ای بلوف می زند. بسیار خوب! اگر چنین است و این توان را دارد پس این همه بزرگ نمایی خطر جمهوری اسلامی از سر چیست؟
به عبارت روشن تر گزارۀ « ایران به روسیه وابسته شده» با « تحقیر رییسی در سفر مسکو» نمی خواند و گزارۀ «ایران می خواهد بمب بسازد» با « بلوف می زنند». حال آن که ما با هر چهار گزاره در رسانه های برانداز رو به روییم در حالی که منطقاً هر چهار گزاره نمی توانند درست باشند.
