اقتصاد آنلاین – پرهام کریمی؛ به گزارش اکونومیست، بسیاری از داده‌های تجاری به طور مشابه توسط شرکت‌ها در اختیار عموم یا حتی دولت‌ها قرار نمی‌گیرند. به عنوان مثال، شرکت‌ها اطلاعات دقیق بیشتری در مورد تحرکات اقتصادی دارند که دولت‌ها مجبورند از طریق این شرکت‌ها به آنها دسترسی داشته باشند. اما چنین اطلاعات ارزشمندی می‌تواند به رقبای این شرکت‌ها نیز کمک کند. اگر شرکت‌ها می‌توانستند مطمئن باشند که اطلاعات آنها در صورت اعلام مخفی باقی می‌ماند، ممکن است تمایل بیشتری داشته باشند تا آن را در اختیار مقامات رسمی قرار دهند.
طیف وسیعی از تکنیک‌های جدید پردازش داده ممکن است چنین اشتراک گذاری محرمانه‌ای را ممکن کند. این به اصطلاح فناوری‌های افزایش حریم خصوصی است که هنوز در مراحل اولیه توسعه هستند. آنها در شرف تقویت پروژه‌ای هستند که توسط بخش آمار سازمان ملل راه اندازی شده است. این بخش مربوط به پردازش اطلاعات سازمان ملل که به طور رسمی در 25 ژانویه افتتاح شد، به دفاتر آمار ملی، محققان دانشگاهی و شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا پروژه‌هایی را که روش‌های انتقال و پردازش رسمی مختلف را آزمایش می‌کند و امکان شناسایی و رفع مشکلات فنی آن را فراهم می‌کند، انجام دهند.
چنین تلاش‌هایی که در واقع تابستان گذشته و قبل از افتتاح رسمی این آزمایشگاه آغاز شد، داده‌های واردات و صادرات را از دفاتر آمار ملی در آمریکا، بریتانیا، کانادا، ایتالیا و هلند تجزیه و تحلیل کرد تا به دنبال ناهنجاری‌های مربوط به انتشار این داده‌ها باشد. این موارد می‌تواند ناشی از تقلب در اعلام اطلاعات، نگهداری اطلاعات اشتباه برای اطمینان از عدم افشا یا صادرات مجدد کالاهای فیک و غیر واقعی باشد.
برای این طرح آزمایشی، محققان از مقوله‌هایی استفاده کردند که قبلاً در اختیار عموم قرار داشت. در زمینه تجارت بین‌الملل در زمینه‌هایی از جمله کالاهایی مانند خمیر چوب و ساعت استفاده شده است. بنابراین آنها امیدوارند که نشان دهند، این سیستم قبل از اجرا برای اطلاعاتی که محرمانه بودن آنها اهمیت دارد، کار می‌کند.
آنها انواع مختلفی از اطلاعات را از طریق سیستم، آزمایش می‌کنند. در یک آزمایش، ، موسسه خیریه اوپن مایند مستقر در آکسفورد، تکنیکی به نام محاسبات چند جانبه ایمن (smpc) را آزمایش کرد. این رویکرد شامل داده‌هایی است که قرار است تجزیه و تحلیل شوند، توسط نگهدارنده آنها رمزگذاری شده و در محل ذخیره سازی باقی می‌مانند. سازمانی که تجزیه و تحلیل را اجرا می‌کند (در این مورد OpenMined) الگوریتم خود را برای نگهدارنده ارسال می‌کند که آن را روی داده‌های رمزگذاری شده اجرا می‌کند.
بنابراین، پرسشگر و جوینده، پاسخ‌های خود را دریافت می‌کنند، اما هرگز به اطلاعاتی که آن پاسخ‌ها بر اساس آن داده شده، دسترسی ندارند. علاوه بر این، برای امنیت بیشتر، نتایج توسط رمزنگار دیگری برای افزایش حریم خصوصی، به صورت جداگانه‌ای پردازش می‌شود. این رمزنگارها از ریاضیات استفاده می‌کنند تا کمی نویز آماری به نتیجه اضافه کنند. این بدان معناست که نمی‌توان آنها را مهندسی معکوس کرد تا اطلاعات شرکت‌ها آشکار شود. همچنین به سازمانی که یافته‌ها را منتشر می‌کند اجازه می‌دهد تا به اصطلاح «سطح ضریب امنیت حریم خصوصی خود» را تعیین کند که سطح جزئیات قابل افشا را تعیین می‌کند.
در آزمایش دوم با استفاده از همان مجموعه داده‌ها، پژوهشگاه سازمان ملل، شرکتی در دوبلین را برای نرم‌افزار اوبلیویس Oblivious تاسیس کرد تا «محیط‌های اجرایی مورد اعتماد» را که «Enclaves» نیز نامیده می‌شوند، به عنوان راهی برای افزایش ضریب امنیت داده‌های ورودی توسط شرکت‌ها، آزمایش کند. برای تنظیم این داده‌ها ابتدا توسط نگهدارنده آنها رمزگذاری می‌شوند و سپس به سرور ویژه و بسیار ایمن که به روشی قابل اعتماد ساخته شده است ارسال می‌شوند تا هر عملیاتی را که داده‌ها قابل ردیابی می‌کند از بین ببرد و پس از اتمام کار، حافظه آن به طور کامل پاک می‌شود.
پس از ذخیره ایمن داده‌ها در سخت افزار این سرور، داده‌ها رمزگشایی شده و تجزیه و تحلیل مورد نظر کاربر جست‌وجوگر انجام می‌شود. برای امنیت بیشتر، در این عملیات‌ها رمزنگاری و امضای دیجیتال استفاده می‌شود تا اطمینان حاصل شود که فقط عملیات‌ها و نتایج مجاز، به کاربر اعلام شده است.
در آزمایش‌ها، هر دو رویکرد در واقع اشتباهاتی را نیز شناسایی کردند. به عنوان مثال، اگرچه سوابق آمریکا و کانادا در مورد ارزش خمیر چوب معامله شده بین دو کشور یکسان بود، داده‌های آنها در مورد ارزش تجارت ساعت، 80٪ متفاوت بود.
رونالد یانسن از بخش آمار سازمان ملل که مدیریت آزمایشگاه جدید را بر عهده دارد، گفت: از نظر فنی، این اقدامات تا این جا، کارساز بوده است.
باید دید که آیا این اقدامات به صورت بوروکراتیک جواب می‌دهد یا خیر؟ اما مزایای احتمالی آن چشمگیر خواهد بود. استفاده از این سیستم نه تنها وسیله‌ای برای گرد هم آوردن مجموعه داده‌هایی است که در حال حاضر به دلیل نگرانی در مورد حفظ حریم خصوصی نمی‌توانند با هم تعامل داشته باشند، بلکه راهی برای همه سازمان‌ها برای همکاری ایمن در سراسر کشورها ارائه می‌دهد.
اهداف بعدی این آزمایشگاه‌ها این است که عمیق‌تر در داده‌های تجاری فرو روند و آژانس‌های بیشتری را به فهرست اطلاعات سرور خود اضافه کنند. همه اینها زمانی اتفاق می‌افتد که بسیاری از دولت‌ها به این ابزارها علاقه بیشتری نشان دهند. در ماه دسامبر، آمریکا و بریتانیا اعلام کردند که قصد دارند در بهار امسال برای پیوستن شرکت‌های خود به این سرور اطلاعاتی، پاداش تعیین کنند.
