دکتر احسن آداک در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: چندین ریسک فاکتور برای ابتلا به این بیماری وجود دارد که شامل شیوع بالای آن در میان زنان، سن بالای ۵۰ سال، دیابت نوع ۲ که ریسک ابتلا به این بیماری را ۵ برابر می کند،دیسک گردن، بی حرکتی طولانی مدت شانه، پرکاری تیروئید، سابقه سکته مغزی و قلبی و بیماری های خودایمنی مثل روماتیسم، آرتریت روماتوئید،لوپوس،سابقه تروما و ضربه به ناحیه شانه، چربی بالا،کنترل نامناسب قند است.
این پزشک با بیان اینکه این فاکتورهای خطر بین تمام بیماران مشترک عنوان کرد: متوسط سن ابتلا به این بیماری بین ۴۰ تا ۷۰ سالگی است و ۷۰ درصد بیماران خانم ها هستند و در۳۰ درصد موارد احتمال دارد فردی که یکی از شانه هایش درگیر شده،شانه مقابلش هم دچار Frozen Shoulder شود.
دکتر آداک گفت:Frozen Shoulder به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می شود؛ اگر بر اثر ضربه و تروما باشد به آن نوع ثانویه می گویند و نوع اولیه آن این است که در اثر ضربه ایجاد نشود، به طور مثال شانه کسی که دیابت دارد بی حرکت باشد و دچار کپسولیت چسبنده شود.
این متخصص ارتوپدی گفت: تشخیص این بیماری این است که بیمار دامنه حرکتی شانه اش کم شده و نمی تواند خودش آن را حرکت دهد و در حرکت دادن آن توسط پزشک دچار درد می شود.
وی افزود: تشخیص این بیماری بالینی است اما می توان برای رد سایر تشخیص ها از عکس رادیولو‍ژی، MRI، اسکن هسته ای و آرتروگرافی استفاده کرد.
به گفته آداک، این بیماری دارای سه مرحله است: مرحله اول فقط درد، مرحله دوم خشکی و مشکل حرکتی و مرحله سوم بهبودی است؛در مرحله اول بیمار چندین ماه دارای دردهای مزمن بدون علت مشخص در ناحیه شانه است و این درد تا ناحیه کتف نیز کشیده می شود و ممکن است تیرکشنده باشد. در مرحله دوم بیمار همچنان درد دارد و نمی تواند شانه هایش را حرکت دهد و در ناحیه شانه محدودیت حرکتی دارد و ممکن است این مرحله تا یکسال نیز طول بکشد و باعث می شود فعالیت روزمره بیمار را تحت تاثیر قرار دهد. در مرحله سوم درد بیمار کم شده و می تواند کم کم شانه را حرکت دهد و سیر بهبودی این بیماری یک تا یک و نیم سال است و بعد کامل بهبود می یابد و در ۹۰ درصد بیماران بهبودی خود بخودی پیدا می شود و ۱۰ درصد آنها دچار عارضه طولانی مدت می شوند و دامنه حرکتی قبلی شان را نمی توانند به دست بیاورند.
این متخصص ارتوپدی گفت: درمان کپسولیت چسبنده یک درمان غیرجراحی است که التهاب و درد ناحیه شانه را با مسکن و دارو درمان کرده و می توان با تزریق کورتون التهاب ناحیه شانه را کم کرده و بیمار زودتر بهبود یابد و همچنین در مقالات عنوان شده که تزریق ژل هیالورونیک اسید نیز در کاهش التهاب موثر است.
وی ادامه داد: یکی دیگر از درمان ها این است که شانه بیمار را با لیدوکائین بی حس کرده و پزشک آرام آرام شروع به حرکت دادن شانه بیمار کند تا چسبندگی های موجود در کپسول مفصلی کامل آزاد شود.
دکتر آداک در ادامه عنوان کرد:اگر بیمار به درمان غیرجراحی جواب ندهد،برای بیمار می توان آرتروسکوپی انجام داد و با این روش چسبندگی های داخل شانه کاملا آزاد شود و درد و التهاب ناحیه موردنظر کاهش یابد.
این متخصص خاطرنشان کرد: روش دیگر که جراحی است به این صورت است که چسبندگی های داخل شانه را آزاد کرده ولی در بسیاری از موارد نیاز به جراحی وجود ندارد.
انتهای پیام
