فیلم سینمایی «علفزار» درحالی در روز دوم جشنواره فیلم فجر اکران شد که به جرأت می توان گفت از چند حیث می تواند برای کسب سیمرغ خط و نشان بکشد.
فیلمی که شاید در نگاه اول راوی یک داستان قضایی است اما به سرعت همه چیز تحت تاثیر روابط کاراکتر ها به محیطی متفاوت می رسد که می تواند زوایای چند اتفاق موازی را برای یک درام تلخ پالایش دهد.
فیلم به لحاظ فیلمنامه و کارگردانی استارتی شگفت انگیز دارد و به سرعت در قواره های یک مستند نمایشی به موقعیتی تراژدی از انواع اتفاقات دست پیدا می کند . فیلم مجموعه ای از نقاط پر فراز و نشیب دراماتیک است اما آنچه در ادامه «علفزار» را به یک اتفاق مهم در فیلمسازی تبدیل می کند بازی پژمان جمشیدی است که هر تردیدی را درمورد توانمندی های این بازیگر همیشه طناز برای یک نقش کاملا جدی از بین می برد.
جمشیدی در «علفزار» در قواره های یک بازیگر بزرگ در قالب و چارچوبی مشخص شخصیتی را به تصویر می کشد که حتما در اجرا به لحاظ اکت و رفتار و اجرا کار ساده ایی نیست.
مشخصا تنها یک بعد از کاراکتر در فیلمنامه برای اجرا مهیا است و ابعاد دیگر شناسنامه ای است که بازیگر در اجرا آن را به تماشاگرش می دهد .
جمشیدی جدا از درک کامل از نقش تمام خط و ربط های کاراکتر خاص یک شخصیت قضایی را که با خودش و پرونده ی موجود در چالش است دریافته است و در اجرا به یک جهان جدید در دنیای بازیگری متفاوت از هرآنچه تا به حال از او دیده ایم می رسد.
اگرچه فیلم مجموعه از بازی های درخشان با هنرمندی سارا بهرامی ، ستاره پسیانی و حتی مهران امام بخش است اما نمی توان کتمان کرد که نخ تسبیح فیلم لحظات درخشانی است که پژمان جمشیدی با ریزه کاری تمام بازی در چارچوب و بی نقص ارائه می دهد.
می توان انتظار داشت که فیلم «علفزار» در چند بخش کاندید دریافت جایزه از جشنواره فیلم فجر باشد.
انتهای پیام//
