سوژه ای که برای روایت قصه اش مطرح می کند ناب و تازه است و حتی غافلگیر کننده جلوه می دهد؛ اما در پرداخت آن طور که باید نمی تواند جدی باشد و دغدغه مند عمل کند. بزرگترین مشکلش فضاسازی اولیه و مقدمه است که طولانی می شود و در ادامه ریتم از دست می رود.
اما با همه این نکته ها فیلمساز دوربین اش جای درستی قرار گرفته و از یک واقعیت عریان پرده برداری می کند که مساله امروز جامعه است. شخصیت پردازی هایش نسبتا شکل می گیرد اما وجوه قهرمان در قصه اش فقط در کاراکتر پروانه با بازی روان و اصولی پریناز ایزدیار کامل می شود.
پریناز ایزدیار در مقام بازیگر با یک جدیت تمام ظاهر می شود و فراز و فرود نقش را به خوبی اجرا می کند و یکی از نقش های اصلی زن جدی امسال است. قصه دو فصل دارد، در فصل اول با یک دختر سرزنده و باطراوت مواجه می شویم و در فصل دوم با زنی مواجه می شویم که نزدیک ترین مردهای زندگی اش در زندان هستند و او باید از خود بگذرد و این تغییر لحن و فراز و فرود شخصیتی در بازی جذاب ایزدیار به درستی در اجرا در می آید و بیانگر این است که او دیگر یکی از بازیگران خلاق زن سینما است.
ملاقات خصوصی یک فیلم اول از یک کارگردان جوان است که نمی تواند آنقدر شگفتی ساز باشد اما به عنوان اولین گام برای یک کارگردان جوان نمره قبولی می گیرد و یک استاندارد حداقلی درست دارد. موسیقی بامداد افشار هم در خدمت فیلم است و همانند یک شخصیت تاثیرگذار است.
